Tarnawa Krośnieńska
51°54′36″N 15°08′54″E/51,910000 15,148333| wieś | |
 Kościół ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (31.12.2007) |
45 |
| Strefa numeracyjna |
68 |
| Kod pocztowy |
66-627[2] |
| SIMC |
0907846 |
Położenie na mapie gminy Bobrowice  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | |
Położenie na mapie powiatu krośnieńskiego  | |
| 51°54′36″N 15°08′54″E/51,910000 15,148333[1]
| |
Tarnawa Krośnieńska (dawna niem. nazwa Tornow)[3] – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie krośnieńskim, w gminie Bobrowice.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
W kronice łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol. Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego) spisanej za czasów biskupa Henryka z Wierzbna w latach 1295-1305 miejscowość wymieniona jest w zlatynizowanej formie Tarnava[4][5]. Pierwsza wzmianka o miejscowości Tarnawa pochodzi z około 1300 roku. Książę Joachim i jego brat margrabia Albrecht w 1510 roku nadali wieś Tornow w formie lenna braciom von Rothenburg. Źródła około 1700 roku odnotowały kolejnych właścicieli, którymi byli członkowie rodziny Zettritzów, a około 1790 roku baronów von Troschke[3]
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[6]:
- kościół ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki filialny pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa, oktagonalny. Świątynia barokowa, wzniesiona w 1713 roku przez Daniela Lichta z Krosna Odrzańskiego[7]. Powstał dzięki fundacji Anny Eleonory von Luck, wdowy po właścicielu Tarnawy z rodziny von Zettritz[3]. Na początku XX wieku odnowiono empory oraz ołtarz. Jest to budowla założona na rzucie ośmioboku, z wyodrębnioną po stronie wschodniej półkolistą zakrystią. Pokryty jest ośmiospadowym dachem mansardowym, zwieńczonym drewnianą latarnią natomiast zakrystia daszkiem czterospadowym[3]. We wnętrzu zachowały się jednokondygnacyjne empory wsparte na drewnianych filarach. W centralnej partii sklepienia widnieje płaskorzeźbiona rozeta z dwoma herbami inicjałami fundatorki świątyni i datą rozpoczęcia budowy „1712”[8]. Elementami zabytkowego wyposażenia są: barokowy ołtarz z obrazami Ostatnia Wieczerza i Ukrzyżowanie Chrystusa oraz ławki i dzwon z 1900 roku[8].
- cmentarz przykościelny
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 138909
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1294 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b c d Krzysztof Garbacz: Przewodnik po zabytkach województwa lubuskiego tom 1. s. 229.
- ↑ Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis online
- ↑ H. Markgraf, J. W. Schulte, "Codex Diplomaticus Silesiae T.14 Liber Fundationis Episcopatus Vratislaviensis", Breslau 1889
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 10. [dostęp 2013-01-22].
- ↑ Stanisław Kowalski: Zabytki architektury województwa lubuskiego. Zielona Góra: Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków, 2010, s. 388. ISBN 978-83-931526-0-5.
- ↑ a b Krzysztof Garbacz: Przewodnik po zabytkach województwa lubuskiego tom 1. s. 230.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krzysztof Garbacz: Przewodnik po zabytkach województwa lubuskiego tom 1. Zielona Góra: Agencja Wydawnicza „PDN”, 2011, s. 229-230. ISBN 978-83-919914-8-0.
