Tasak (broń)

Tasak średniowieczny

Tasak – rodzaj siecznej broni białej o szerokiej głowni, często rozszerzającej się dodatkowo ku sztychowi.

W terminologi polskojęzycznej, mianem tasaka określa się następujące typy broni:

• Tasak średniowieczny (pot. falchion) o szerokiej jednosiecznej głowni (niekiedy ściętej przy sztychu) rozszerzającej się ku sztychowi i osadzonej najczęściej w oprawie mieczowej. Tasaki pojawiły się w Europie w XIII wieku, osiągając apogeum popularności w XIV wieku i stopniowo zanikając w wieku XV.

Tasak piechoty (pot. półszabla)

• Krótka szabla (pot. półszabla) piechoty z XVIII-XIX wieku o jednosiecznej (węższej niż w wersji średniowiecznej) wygiętej głowni, często osadzonej w odlewanej mosiężnej rękojeści (choć nie było to regułą). W Polsce, pierwsze tasaki tego typu pojawiły się jako broń janczarów polskich w czasach saskich.

Tasak pionierów

• Broń boczna pionierów oraz artylerzystów z XVIII-XX wieku o prostej lub wygiętej głowni, służąca równocześnie jako narzędzie do cięcia faszyny.

Zobacz też

• maczeta
• szabla abordażowa
• Miecz świętego Piotra

Bibliografia

• MichałM. Gradowski MichałM., ZdzisławZ. Żygulski ZdzisławZ., Słownik uzbrojenia historycznego, Warszawa: PWN, 2010, s. 39-40, ISBN 978-83-01-16260-3, OCLC 751388493 .
• Głosek M., Kajzer I., Miecz św. Piotra z katedry poznańskiej, "Kwartalnik Historii Kultury Materialnej", 1974, R. XXII.
• Uzbrojenie w Polsce średniowiecznej 1350-1450, red. A. Nadolski, Łódź 1990.