Tatoi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skrzydło opuszczonego od 36 lat byłego pałacu królewskiego
Niższe partie góry Parnitha, widziane z dawnego królewskiego majątku w Tatoi
Skrzypy w poszyciu dawnego, królewskiego lasu (aktualnie jest to Park Narodowy Góry Parnitha)
Matecznik puszczański w lasach Tatoi (aktualnie jest to Park Narodowy Góry Parnitha)

Tatoi (gr. Τατόϊ) – dziki park krajobrazowy, także dawny pałac królewski, znajdujący się w Grecji, administracyjnie należący do miejscowości Dekelia, położony wśród dawnych lasów królewskich o ok. 5 km na północ od granic zabudowy Wielkich Aten.

W roku 2007 Tatoi został włączony w skład Parku Narodowego Góry Parnitha[1]. Tatoi to także nazwa pobliskiego lotniska wojskowego oraz sportowego mieszczącego się w miejscowości Dekelia.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Tatoi stanowiło letnią rezydencję greckiej rodziny królewskiej oraz miejsce urodzenia Jerzego II Greckiego. W posiadłości znajduje się też cmentarz greckiej rodziny królewskiej[2].

Po detronizacji ostatniego z monarchów, Konstantyna II Greckiego w 1973 roku, dobra Tatoi przejęło państwo, a wyrokiem Europejskiego Trybunału praw Człowieka, z 28 listopada 2002 roku[3] Republika Grecka winna wypłacić rodzinie królewskiej odszkodowanie w wysokości małego ułamka wartości, tych oraz także innych, odebranych królowi majątków, w Atenach i w innych miejscach Grecji.

Od 2007 roku stopniowo realizowany jest program adaptacji dawnych dóbr królewskich Tatoi na teren ekologicznej rekreacji rodzinnej. Toteż coraz chętniej zaglądają tu rodziny z małymi dziećmi[a].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Rozległe, miejskie tereny parkowe utworzono też, w miejsce majątków ziemskich rodziny królewskiej, położonych w ateńskich dzielnicach Nea Filadelfia i Agioi Anargyroi.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tatoi Palace, parnitha-np.gr [dostęp 2017-11-27].
  2. Lista pochowanych w Tatoi członków rodziny królewskiej. [dostęp 2012-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-12)].
  3. European Court of Human Rights: Case-Law of the Grand Chamber 1998-2006, Jań Sǐkuta, Ján Šikuta, Eva Hubálková s. 229

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]