Technika świetlna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Opera Nova w Bydgoszczy podczas Festiwalu Światła

Technika świetlna to dziedzina nauki i techniki zajmująca się zagadnieniami wytwarzania światła, formowania rozsyłu światła w przestrzeni, mierzenia światła i barwy oraz stosowania światła w celu oświetlania.

Działy[edytuj | edytuj kod]

Do podstawowych działów techniki świetlnej zaliczamy:

  • zagadnienia dotyczące elektrycznych źródeł światła, czyli zagadnienia konstrukcyjne i eksploatacyjne, dotyczące żarówek i różnych odmian lamp wyładowczych oraz osprzętu umożliwiającego zapłon i świecenie źródeł
  • zagadnienia dotyczące opraw oświetleniowych, czyli zagadnienia konstrukcyjne i eksploatacyjne, dotyczące formowania rozsyłu światła w przestrzeni oraz przyłączania źródeł światła do sieci zasilającej
  • fotometrię, która obejmuje pomiary światła. Na podstawie tych pomiarów określa się wartości podstawowych wielkości, które charakteryzują: źródła światła, oprawy oświetleniowe oraz cechy wytworzonego światła
  • kolorymetrię, czyli określanie barwy światła na podstawie pomiarów i obliczeń
  • technikę oświetlania, czyli zagadnienia dotyczące sposobów stosowania światła w celu oświetlenia wnętrz, dróg i innych obiektów.

Elektryczne źródła światła[edytuj | edytuj kod]

Ze względu na sposób wytwarzania promieniowania elektromagnetycznego widzialnego, możemy podzielić źródła światła na:

Podstawowe parametry, które charakteryzują elektryczne źródła światła to:

  • napięcie znamionowe
  • moc znamionowa
  • strumień świetlny (jako znamionowy przyjmuje się początkowy całoprzestrzenny strumień świetlny lampy)
  • skuteczność świetlna (stosunek całoprzestrzennego strumienia świetlnego emitowanego przez źródło, do pobieranej przez to źródło mocy elektrycznej), jednostką jest 1 lm/W
  • sprawność całkowita (stosunek rzeczywistej skuteczności świetlnej do teoretycznie największej możliwej skuteczności świetlnej (która wynosi: 680 lm/W))
  • luminancja
  • barwa światła, którą określa się zwykle przez podanie temperatury barwowej
  • wskaźnik oddawania barw
  • trwałość znamionowa podawana jako średni, uzasadniony ekonomicznie, graniczny czas użytkowania źródła

Oprawy oświetleniowe możemy podzielić na:

  • Zamknięte – źródło światła jest całkowicie osłonięte (brak dostępu bez otwarcia oprawy)
  • Otwarte – lampa nie jest całkowicie osłonięta
  • Zewnętrzne – przeznaczone do pracy na zewnątrz i chroniące źródło światła przed warunkami atmosferycznymi
  • Wnętrzowe – przeznaczone do pracy we wnętrzach budynków.

Podstawowym parametrem charakteryzującym oprawy jest:

  • sprawność oprawy (stosunek strumienia świetlnego oprawy do strumienia świetlnego źródła światła); parametr ten określa jaka część strumienia świetlnego źródła światła po przetworzeniu jest wysyłana przez oprawę.
    • sprawność oprawy osobno dla półprzestrzeni dolnej
    • sprawność oprawy osobno dla półprzestrzeni górnej

Oświetlenie Ziemi

Ilość światła wytwarzanego przez ludzi jest wystarczająca aby miasta były widoczne nocą z przestrzeni kosmicznej. Najlepiej oświetlone są obszary rozwinięte oraz najgęściej zaludnione, takie jak wybrzeża Europy, wschodnie stany USA oraz Japonia.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Odkryta przez Alessandro Voltę możliwość wytwarzania prądu elektrycznego pozwoliła francuskiemu profesorowi Louisowi Thénardowi stwierdzić doświadczalnie już w 1801 roku, że prąd elektryczny przepływający przez przewód metalowy może go rozżarzyć do stanu emitowania światła. W dwa lata później rosyjski uczony Bazyli Pietrow uzyskał łuk elektryczny o długości do 7 cm, a w 1813 roku Anglik Humphry Davy o długości 16 cm. Były to początki zastosowania elektryczności do celów oświetleniowych. Był to wstęp do budowy elektrycznych źródeł światła żarowego i łukowego, na które trzeba było jednak poczekać jeszcze wiele lat.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Praca zbiorowa: Historia elektryki polskiej, Tom 2 – Elektroenergetyka, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1971, str. 24-26.
  • Jerzy Bąk, Technika oświetlania, wyd. WNT, Warszawa 1981,

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]