Tettō Gikō
Data urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Szkoła | |
Nauczyciel | |
Następca | |
Zakon | |
Honorowy tytuł lub imię pośmiertne |
Daiso Shōbō Zenji, Tennō Daigen Kokushi |
Tettō Gikō (jap. 徹翁義享; ur. 1295, zm. maj 1369) – japoński mistrz zen szkoły sōtō. Żył na przełomie okresów Kamakura i Muromachi-Ashikaga.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z Izumo (obecnie w prefekturze Shimane) nad Morzem Japońskim. W wieku sześciu lat wstąpił do klasztoru. Praktykował zen w klasztorze Kennin, w którym w wieku 19 lat przyjął wskazania. Rozczarował się jednak stylem praktyki zen w tej świątyni zaliczanej do grupy "pięciu gór", czyli pięciu obiektów sakralnych buddyzmu zen w Kioto, zwanych łącznie: Kyōto-gozan. Wobec powyższego opuścił go i został uczniem mistrza Shūhō Myōchō, z którym nawiązał bliską duchową komunię[1].
Po śmierci nauczyciela w 1338 roku został opatem klasztoru Daitoku w Kioto, którego opatem założycielem był Shūhō. Jako drugi opat tego klasztoru odniósł wielki sukces. W tym okresie Daitoku-ji był na szczycie listy klasztorów zen w Kioto.
Mistrz zmarł w maju 1369 roku. Na kilka dni przed śmiercią stworzył dla swoich uczniów tajemniczy przekaz, który wolno było przeczytać dopiero po jego śmierci. Brzmiał on: „Prawda nie jest nigdy brana od innego. Każdy niesie ją zawsze sam. Katsu!”[2]. Słowo katsu, pisane z wykrzyknikiem i rzadko tłumaczone, eksponuje stan osiągania oświecenia przez mistrza zen, ale także jest to okrzyk karcący uczniów lub mający na celu wywołanie u nich wstępnego przebudzenia[3].
Tuż przed śmiercią Tettō Gikō napisał swój „wiersz śmierci” (jap. jisei):
|
Pośmiertnie otrzymał dwa tytuły: Daiso Shōbō Zenji (Mistrz Zen Wielki Patriarcha Oka Prawdy) i Tennō Daigen Kokushi (Nauczyciel Narodowy Wielkiej Manifestacji Niebiańskiej Odpowiedzi)[5].
Linia przekazu Dharmy[edytuj | edytuj kod]
Na pierwszym miejscu – liczba pokoleń mistrzów od 1. patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.
Na drugim miejscu – liczba pokoleń od 28/1. Bodhidharmy, 28. patriarchy Indii i 1. patriarchy Chin.
Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.
- 52/25. Songyuan Chongyue (1139-1209)
- 53/26. Wuming Huixin (1160–1237)
- 54/27. Lanxi Daolong (1213-1278)
- 53/26. Yun’an Puyan (1156-1226)
- 54/27. Xutang Zhiyu (1185-1269)
- 55/28/1. Nampo Jōmyō (1235-1309) (także Shōmyō; Daiō Kokushi) Japonia. Szkoła rinzai.
- 56/29/2. Hōō Soichi (1274-1357)
- 57/30. Daichū Sōshin (bd)
- 58/31. Gettan Sōkō (1326-1389)
- 57/30. Daichū Sōshin (bd)
- 56/29. Shūhō Myōchō (1282-1338) (także Daitō Kokushi)
- 57/30. Tettō Gikō (1295-1369)
- 58/31. Gongai Sōchū (1315-1390)
- 59/32. Kesō Sōdon (1352-1428)
- 60/33. Ikkyū Sōjun (1394-1481)
- 60/33. Yōsō Sōi (1379-1458)
- 61/34. Shumpo Sōki (1416-1496)
- 62/35. Jitsuden Sōshin (1434-1507)
- 63/36. Kogaku Sōkō (1465-1548)
- 64/37.
- 65/38. Shōrei Sōkin (1489-1568)
- 66/39. Kokei Sōchin (1515-1597)
- 66/39. Shun’oku Sōen (1529-1611)
- 67/40. Kōgetsu Sōgan (1574-1643)
- 67/40. Kobori Enshū (bd)
- 66/39. Ittō Shōteki (1539-1612)
- 67/40. Takuan Sōhō (1573-1645) nie zostawił spadkobierców
- 65/38. Shōrei Sōkin (1489-1568)
- 64/37.
- 63/36. Kogaku Sōkō (1465-1548)
- 62/35. Jitsuden Sōshin (1434-1507)
- 61/34. Shumpo Sōki (1416-1496)
- 59/32. Kesō Sōdon (1352-1428)
- 58/31. Gongai Sōchū (1315-1390)
- 57/30. Kanzan Egen (także Muso Daishi) (1277-1360)
- 57/30. Tettō Gikō (1295-1369)
- 56/29/2. Hōō Soichi (1274-1357)
- 55/28/1. Nampo Jōmyō (1235-1309) (także Shōmyō; Daiō Kokushi) Japonia. Szkoła rinzai.
- 54/27. Xutang Zhiyu (1185-1269)
- 53/26. Wuming Huixin (1160–1237)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: A History. Japan. Str. 190.
- ↑ Yoel Hoffmann: Japanese Death Poem for Palestine and Israel. 1986. [dostęp 2014-10-17]. (ang.).
- ↑ Katsu (zen). The Free Dictionary by Farlex, 2014. [dostęp 2014-11-04]. (ang.).
- ↑ Yoel Hoffmann. Japanese Death Poems. Str. 121.
- ↑ Helen J. Baroni: The Illustrated Encyclopedia of Zen Buddhism. 2002. s. 345. [dostęp 2014-10-17]. (ang.).
Bibliografia i źródła[edytuj | edytuj kod]
- William M. Bodiford: Sōtō Zen in Medieval Japan. Honolulu: University of Hawaii Press, 1993, s. 343. ISBN 978-0-8248-3303-9.
- Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
- Yoel Hoffmann: Japanese Death Poems. 辭世: Written by Zen Monks and Haiku Poets on the Verge of Death. Boston: Tuttle Publishing, 1998, s. 368. ISBN 0-8048-3179-3.