The Long Run

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 08:43, 22 sty 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
The Long Run
ilustracja
Wykonawca albumu studyjnego
Eagles
Wydany

24 września 1979

Nagrywany

pomiędzy marcem 1978 a wrześniem 1979 w Bayshore Recording Studios, Coconut Grove, (Floryda), One Step Up Recording Studio Los Angeles (Kalifornia), Love 'n' Comfort Recording Studio, Los Angeles, Britannia Recording Studio, Los Angeles i Record Plant Studios, Los Angeles

Gatunek

rock

Długość

42:39

Wydawnictwo

Asylum Records

Producent

Bill Szymczyk

Oceny

= *AllMusic 3/5 gwiazdek

Album po albumie
Eagles
(1978) 		The Long Run
(1979) 		Eagles Live
(1980)
Single z albumu The Long Run
  1. „Heartache Tonight/Teenage Jail”
    Wydany: 18 września 1979 (Asylum Records: E-46545) USA
  2. „The Long Run/The Disco Stranger”
    Wydany: 27 listopada 1979 (Asylum Records: E-46569) USA
  3. „I Can’t Tell You Why/The Greeks Don’t Want No Freaks”
    Wydany: 4 lutego 1980 (Asylum Records: E-46608) USA
  4. „The Sad Café/Those Shoes”
    Wydany: maj 1980 (Asylum Records: K 12440) UK

The Long Run – szósty album country rockowej grupy Eagles, wydany w 1979 roku. Płytę wydała wytwórnia płytowa Asylum Records pod numerem katalogowym 5E-508. Jest pierwszym albumem bez udziału jednego z założycieli grupy Randy Meisnera, którego miejsce zajął Timothy B. Schmit i zarazem ostatnim albumem studyjnym, w którym uczestniczył Don Felder. Ponadto jest pożegnalnym albumem studyjnym z wytwórnią Asylum. Na następny album studyjny zespołu trzeba było czekać aż do roku 2007, gdy wydano album Long Road Out of Eden.

W pierwotnym założeniu miał to być album dwupłytowy i początkowo ukazać się jeszcze w roku 1978. Materiał na płytę został jednak zredukowany do jednego krążka. Odrzucony materiał wykorzystano później w wydanej w roku 2000 czterodyskowej kompilacji Selected Works: 1972-1999 w postaci skleconego utworu "Long Run Leftovers" i nagrania „Born to Boogie”. Niektóre motywy z "Long Run Leftovers" zostały wskrzeszone przez Joe Walsha na "Rivers (of the Hidden Funk)" z płyty There Goes the Neightborhood z 1981 i na "Told You So" z płyty You Bought It, You Name It z 1983.

W czasie sesji nagraniowych albumu zespół nagrał singel bożonarodzeniowy wydany w listopadzie 1978 roku, który na stronie A zawiera cover nagrania Charlesa Browna "Please Come Home for Christmas", natomiast na stronie B utwór oryginalnie zatytułowany przez Dona Henley'a i Glena Frey'a "Funky New Year" mówiący o pułapkach czyhających podczas świętowania Nowego Roku.

Nagrywanie albumu trwało prawie dwa lata i okazał się on płytą bardziej ostrą brzmieniowo, dość mocno zbliżoną do hard rocka i znacznie różniącą się stylistycznie od brzmienia poprzedniego albumu Hotel California.

Z chwilą ukazania się albumu we wrześniu 1979 roku płyta zadebiutowała od razu na miejscu 2 listy Billboard’s Pop Albums, a po tygodniu usadowiła się na samym czele detronizując In Through the Out Door zespołu Led Zeppelin. Na pierwszym miejscu listy album pozostawał przez 9 tygodni i był ostatnią płytą na miejscu pierwszym w latach siedemdziesiątych. W samych tylko Stanach Zjednoczonych longplay The Long Run został sprzedany w ponad 7 milionach kopii. Zrzeszenie amerykańskich wydawców muzyki RIAA z początkiem 1980 roku certyfikowała album najpierw Złotą, a zaraz potem Platynową Płytą[1]. Z albumu pochodzą też trzy przeboje, które zawędrowały do Top 10 singli w USA: "Heartache Tonight" (#1), tytułowy "The Long Run" (#8) i ballada "I Can’t Tell You Why" (#8). Ponadto w roku 1980 za utwór "Heartache Tonight" zespół otrzymał nagrodę Grammy w kategorii Best Rock Performance by a Duo Or Group with Vocal jako pierwszy zwycięzca w tej kategorii.

Na płycie znajduje się również nagranie "In the City", które wcześniej tego samego 1979 roku nagrał gitarzysta grupy Joe Walsh jako ścieżkę dźwiękową do filmu Wojownicy. W Europie na jednym singlu ukazały się nagrania "The Sad Café" (opowiadające o doświadczeniach zespołu z klubu nocnego "The Troubadur" w West Hollywood przy 9081 Santa Monica Boulevard) i "Those Shoes", które często były emitowane na falach radiowych.

Album kontynuuje tradycję umieszczania wyrytego żartu na rowku wewnętrznego końca każdej strony winyla (w tłoczeniach amerykańskich) zapoczątkowaną na albumie One of These Nights. Tym razem hasło brzmi:

  1. Side one: "Never let your monster lay down--
  2. Side two: "—From the Polack who sailed north"

Lista utworów

A1. "The Long Run" 3.42

(Don Henley, Glenn Frey)
śpiew – Don Henley

A2. "I Can't Tell You Why" 4.56

(Timothy B. Schmit, Don Henley, Glenn Frey)
śpiew – Timothy B. Schmit

A3. "In the City" 3.46

(Joe Walsh, Barry De Vorzon)
śpiew – Joe Walsh

A4. "The Disco Strangler" 2.46

(Don Felder, Don Henley, Glenn Frey)
śpiew - Don Henley

A5. "King of Hollywood" 6.28

(Don Henley, Glenn Frey)
śpiew - Don Henley i Glenn Frey


B1. "Heartache Tonight" 4.26

(Don Henley, Glenn Frey, Bob Seger, J.D. Souther)
śpiew – Glenn Frey

B2. "Those Shoes" 4.56

(Don Felder, Don Henley, Glenn Frey)
śpiew – Don Henley

B3. "Teenage Jail" 3.44

(Don Henley, Glenn Frey, J.D. Souther)
śpiew – Glenn Frey i Don Henley

B4. "The Greeks Don't Want No Freaks" 2.20

(Don Henley, Glenn Frey)
śpiew – Don Henley

B5. "The Sad Café" 5.35

(Don Henley, Glenn Frey, Joe Walsh, J.D. Souther)
śpiew – Don Henley

42:39

Zespół

Muzycy gościnnie

Personel produkcji

  • Bill Szymczyk – producent, inżynier dźwięku
  • Ed Marshal – inżynier dźwięku
  • David Crowther – asystent inżyniera dźwięku
  • Mark Curry – asystent inżyniera dźwięku
  • Bob Stringer – asystent inżyniera dźwięku
  • Bob Winder – asystent inżyniera dźwięku
  • Ted Jensen – mastering i remastering
  • Kosh – kierownictwo artystyczne, design
  • Jim Shea – fotografie

Najwyższe notowania na listach albumów

Lista 1979 Pozycja
Lista amerykańska Billboard 200 1[2]
Lista australijska 1[3]
Lista brytyjska UK Albums Chart 4[4]
Lista francuska 2[3]
Lista holenderska 3[5]
Lista kanadyjska 4[6]
Lista niemiecka Media Control Charts 20[7]
Lista norweska 5[8]
Lista nowozelandzka 2[9]
Lista szwedzka 1[10]

Najwyższe notowania na listach singli

Rok Singel Notowania Poz.
1979 "Heartache Tonight" Lista amerykańska US Billboard Hot 100 1[2]
Lista brytyjska UK Top 40 40[4]
Lista belgijska 22[11]
Lista holenderska 20[12]
Lista nowozelandzka 7[13]
Lista szwajcarska 10[14]
1980 "The Long Run" Lista amerykańska US Billboard Hot 100 8[2]
Lista brytyjska UK Top 40 66[4]
Lista nowozelandzka 30[15]
"I Can’t Tell You Why" Lista amerykańska US Billboard Hot 100 8[2]
Lista amerykańska Adult Contemporary 3[2]
Lista holenderska 49[16]
Lista nowozelandzka 11[17]

Certyfikaty

Kraj Certyfikacja Sprzedaż
Francja (SNEP) 2 x złota płyta[18] 200 000
Hongkong (IFPI-HK) 1 x złota płyta[3]
USA (RIAA) 7 x platynowa płyta[1] 7 000 000
Wielka Brytania (BPI) 1 x złota płyta[3] 100 000

Nagrody

Nagroda Grammy

Rok Zwycięzca Kategoria
1980 "Heartache Tonight" Best Rock Performance By A Duo Or Group With Vocal

Przypisy

  1. ↑ a b Certyfikaty według RIAA
  2. ↑ a b c d e Notowania według All Music
  3. ↑ a b c d Dane Tsort
  4. ↑ a b c Notowania według OCC
  5. ↑ Notowania według Dutch Charts
  6. ↑ Notowania według Library and Archives Canada
  7. ↑ Notowania według Media Control Charts
  8. ↑ Notowania według Norwegian Charts
  9. ↑ Notowania według New Zealand Charts
  10. ↑ Notowania według Swedish Charts
  11. ↑ Notowania według Ultratop
  12. ↑ Notowania według Dutch Charts
  13. ↑ Notowania według New Zealand Charts
  14. ↑ Notowania według Hit Parade
  15. ↑ Notowania według New Zealand Charts
  16. ↑ Notowania według Dutch Charts
  17. ↑ Notowania według New Zealand Charts
  18. ↑ Certyfikaty według SNEP

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Long_Run&oldid=52108963”