Tomáš Špidlík

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tomáš Špidlík
Kardynał diakon
Ilustracja
Herb duchownego Ex toto corde
Z całego serca
Kraj działania

Czechy

Data i miejsce urodzenia

17 grudnia 1919
Boskovice

Data i miejsce śmierci

16 kwietnia 2010
Rzym

Miejsce pochówku

Velehrad

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

jezuici

Śluby zakonne

24 września 1942

Prezbiterat

22 sierpnia 1949

Kreacja kardynalska

21 października 2003
Jan Paweł II

Kościół tytularny

S. Agata de’ Goti

Faksymile
Odznaczenia
Order Tomáša Garrigue Masaryka IV Klasy

Tomáš Špidlík SJ (ur. 17 grudnia 1919 w Boskovicach, zm. 16 kwietnia 2010 w Rzymie) – czeski duchowny katolicki, kardynał Kościoła rzymskokatolickiego, jezuita, teolog zaangażowany w dialog katolicyzmu z prawosławiem, historyk duchowości chrześcijańskiego Wschodu, znawca teologii prawosławnej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu nauki w swej rodzinnej miejscowości rozpoczął studia na wydziale filozofii na uniwersytecie w Brnie (1938). W 1939 po aneksji Czechosłowacji uniwersytety zostały zamknięte. W 1940 Špidlík wstąpił do nowicjatu jezuitów w Benešovie koło Pragi. W 1942 razem z innymi nowicjuszami został przeniesiony do Velehradu; 24 września 1942 złożył śluby zakonne. W latach 1942–1945 ukończył studia filozoficzne w Velehradzie, następnie w latach 1945–1946 był prefektem jezuickiego liceum w tym mieście; uczył języków czeskiego i rosyjskiego.

Po zakończeniu wojny został wysłany do Maastricht (Holandia) na studia teologiczne. Tam też 22 sierpnia 1949 otrzymał święcenia kapłańskie. W 1950 we Florencji ukończył jezuicki trzeci okres próbny. W 1951 został wezwany do Rzymu, aby pracować w Radiu Watykańskim – prowadził tam audycje przeznaczone dla krajów komunistycznych.

Podczas swej pracy w radiu poznał m.in. Václava Havla, późniejszego prezydenta niepodległych Czechosłowacji i Czech. Przez 38 lat był kierownikiem duchowym Papieskiego Kolegium św. Jana Nepomucena. W 1955 obronił dysertację doktorską w Papieskim Instytucie Wschodnim w Rzymie. Był wykładowcą patrystyki i teologii duchowej wschodniego chrześcijaństwa w wielu uniwersytetach Rzymu i świata, między innymi na Papieskim Instytucie Studiów Wschodnich i Papieskim Uniwersytecie Gregorianum. Od roku akademickiego 1989/1990 na emeryturze, nie przestał jednak wykładać. Był konsultorem Kongregacji dla Kościołów Wschodnich.

W 1989 wybrany „człowiekiem roku 1990” przez American Bibliographical Institute w Raleigh (USA). W marcu 1995 prowadził rekolekcje dla papieża i Kurii Rzymskiej. W 1997 otrzymał doktoraty honoris causa na uniwersytetach w Klużu-Napoce (Rumunia) i Ołomuńcu (Czechy). W październiku 1998 otrzymał Order Masaryka – jedno z najwyższych odznaczeń czeskich. W 1999 nadano mu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Karola w Pradze[1].

21 października 2003 podniesiony do godności kardynalskiej przez papieża Jana Pawła II z diakonią kościoła Sant’Agata de’ Goti. Ze względu na podeszły wiek (był najstarszym z kardynałów kreowanych na tym konsystorzu) został zwolniony z obowiązku przyjęcia sakry biskupiej, nie miał też nigdy prawa udziału w konklawe.

Był autorem wielu publikacji (ok. 40 książek i 600 artykułów), które tłumaczone były na wiele języków[2].

Wybrane przekłady w języku polskim[edytuj | edytuj kod]

  • Duchowość Ojców greckich i wschodnich, przeł. z wł. Janina Dembska; red. nauk. Józef Naumowicz, Kraków: „M” 1997.
  • Ignacy Loyola a duchowość Wschodu, Kraków: WAM 2001.
  • Dusza rosyjska, Poznań: „W Drodze” 2002.
  • Duchowość chrześcijańskiego Wschodu: przewodnik systematyczny, tł. Lucyna Rodziewicz, Kraków: Wydawnictwo OO. Franciszkanów „Bratni Zew” 2005.
  • Perełki Ojców Kościoła, przeł. Andrzej Babuchowski, Warszawa: Promic – Wydawnictwo Księży Marianów MIC 2010.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Univerzita Karlova – Čestné doktoráty. [dostęp 2010-10-03]. (cz.).
  2. Działalność Stolicy Apostolskiej. „L’Osservatore Romano”. 6(323), s. 65, 2010. Giovanni Maria Vian – redaktor naczelny. ISSN 1122-7249. (pol.). 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

W języku angielskim:

W języku czeskim: