Traktat warszawski (1745)
Traktat warszawski – traktat sojuszniczy zawarty 8 stycznia 1745 roku w Warszawie pomiędzy Wielką Brytanią, Republiką Zjednoczonych Prowincji, Habsburgami i Saksonią a skierowany przeciwko Królestwu Prus.
W myśl jego postanowień August III Sas, król polski i elektor saski jeszcze raz uznawał sankcję pragmatyczną z 1713, w zamian za co Maria Teresa Habsburg obiecała mu spuściznę austriacką w razie wygaśnięcia wszystkich potomków Karola VI[3]. W przypadku pokonania Prus Saksonia miała uzyskać niejasne nabytki terytorialne. Jeśli przeciwko Prusom wystąpiłaby także Rzeczpospolita, miały jej przypaść dawne Prusy Książęce[4]. Sas liczył na poparcie Wiednia dla planów utwierdzenia dynastii saskiej w Rzeczypospolitej[5].
August III zobowiązał się do wystawienia 50-tysięcznego korpusu posiłkowego dla obrony Czech, opłacanego rocznym subsydium 150 tysięcy funtów szterlingów przez państwa morskie.
Niekonsekwentna polityka Augusta, który wystąpił po śmierci antycesarza Karola VII z pretensjami do tronu cesarskiego podważyła sojusz i doprowadziła do wstrzymania wspólnych działań sojuszników na Śląsku[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Skibiński 1913 ↓, s. 143.
- ↑ Skibiński 1913 ↓, s. 441.
- ↑ Do uznania jej był zobowiązany układem z 1733 w zamian za poparcie w wojnie o sukcesję polską[1]. Uznanie to August potwierdzał już wcześniej w układzie z 20 grudnia 1743[2].
- ↑ a b Wacław Korta: Historia Śląsku do 1763 roku. Warszawa: Wydawnictwo DiG, 2003, s. 335–336. ISBN 83-7181-283-3.
- ↑ Skibiński 1913 ↓, s. 469.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mieczysław Skibiński: Europa a Polska w dobie wojny o sukcesję austryacką w latach 1740–1745. T. I. Kraków: 1913.