Wrośniak anyżkowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Trametes suaveolens)
Wrośniak anyżkowy
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

żagwiowce

Rodzina

żagwiowate

Rodzaj

wrośniak

Gatunek

wrośniak anyżkowy

Nazwa systematyczna
Trametes suaveolens (L.) Fr.
Epicr. syst. mycol. (Upsaliae): 491 (1838)

Wrośniak anyżkowy (Trametes suaveolens (L.) Fr.) – gatunek grzybów z rodziny żagwiowatych (Polyporaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Trametes, Polyporaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1753 r. Karol Linneusz nadając mu nazwę Boletus suaveolens. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1838 r. Elias Fries, przenosząc go do rodzaju Trametes[1].

Synonimów naukowych ma ok. 30. Niektóre z nich: Agarico-pulpa suaveolens (L.) Paulet, Boletus suaveolens L., Boletus suaveolens L., var. suaveolens Boletus suberosus Bolton, Daedalea bulliardii Fr., Daedalea confragosa f. bulliardii (Fr.) Domański, Orloś & Skirg., Daedalea suaveolens (L.) Pers., Daedaleopsis confragosa var. bulliardii (Fr.) Ljub., Fomitopsis odoratissima Bondartsev, Haploporus suaveolens (L.) Donk, Polyporus bulliardii (Fr.) Pers., Polyporus bulliardii (Fr.) P. Kumm., Polyporus itoi Lloyd, Polyporus suaveolens (L.) Fr., Polyporus suaveolens (L.) Fr., subsp. suaveolens Trametes bulliardii (Fr.) Fr., Trametes confragosa f. bulliardii (Fr.) Pilát, Trametes suaveolens f. indora (L.) Pilát.[2].

Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 2000 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym ma też inne nazwy: huba przyjemna, huba wonna, huba wierzbowa, wrośniak bezwonny, wrośniak pachnący, żagiew wonna[3].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Owocniki

Jednoroczne, o szerokości do 12, wyjątkowo 15 cm i grubości 1,5–4 cm. Do podłoża przyrastają bokiem, mają kształt półkolisty, poduszeczkowaty, konsolowaty i grubszą nasadę. Brzeg owocnika tępy lub ostry i czasami podwinięty[4]. Górna powierzchnia jest płaska lub wypukła, aksamitna lub filcowa, ma kolor biały lub białoszary[5].

Hymenofor

Rurkowaty. Rurki mają długość 10–15 mm, kolor biały, później kremowy, w końcu brązowy. Pory okrągłe lub kanciaste i białe o średnicy 0,5–1 mm[6]. Ostrza rurek na młodych owocnikach są tępe i równe, na starszych ząbkowane[4].

Miąższ

Skórzasto-korkowaty strefowany, o kolororze od białego do kremowwego/ Wydziela silny i charakterystyczny zapach anyżu[5]. Gdy owocniki są świeże, zapach ten wyczuwalny jest często z odległości kilku metrów[6].

Wysyp zarodników

Słomkowożółty. Zarodniki gładkie i lekko wygięte, o rozmiarach 7-10(12) x 3–4 μm[5].

Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]

Jest szeroko rozprzestrzeniony na całej półkuli północnej[7]. W Polsce jest dość pospolity. Rośnie zarówno na martwych, jak i na żywych drzewach. Można go spotkać lasach łęgowych, ale także przy drogach, nad potokami[5]. W Europie Zachodniej jednak wskutek niszczenia biotopów w których występuje (nadrzecznych łęgów) gatunek ten jest coraz rzadszy[8].

Występuje głównie na wierzbach (Salix), najczęściej na wierzbie białej i jej mieszańcu z wierzbą kruchą (Salix × rubens), czasami także na kasztanowcu zwyczajnym, grabie pospolitym, topoli osice[3]. Jest to grzyb późnojesienny; owocniki pojawiają się zwykle dopiero jesienią[6].

Znaczenie[edytuj | edytuj kod]

Saprotrof lub pasożyt wywołujący białą zgniliznę drewna[6]. W Europie uważany za grzyb niejadalny, w Kanadzie jednak figuruje na liście grzybów jadalnych[9]. W Europie Północnej dawniej wkładano go do koszy z bielizną, by nadać ubraniom ładniejszy zapach[8].

Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]

Jeżeli weźmie się pod uwagę miejsce wyrastania (wierzba), biały kolor i anyżkowy zapach – wrośniak anyżkowy właściwie nie może być pomylony z żadnym z innych gatunków wrośniaków, ani z innymi występującymi w Polsce gatunkami grzybów nadrzewnych[6]. Z wrośniaków najbardziej podobny jest wrośniak garbaty (Trametes gibbosa), ale nie ma zapachu anyżu i rośnie głównie na bukach[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Index Fungorum. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
  2. Species Fungorum. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
  3. a b Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b Piotr Łakomy, Hanna Kwaśna: Atlas hub. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2008. ISBN 978-83-7073-650-7.
  5. a b c d e Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda: Grzyby i ich oznaczanie. Warszawa: PWRiL, 1985. ISBN 83-09-00714-0.
  6. a b c d e Till R. Lohmeyer, Ute Kũnkele: Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie. Warszawa: 2006. ISBN 978-1-40547-937-0.
  7. Discover Life Maps. [dostęp 2016-01-10].
  8. a b Andreas Gminder: Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej. 2008. ISBN 978-83-258-0588-3.
  9. Eric Boa: Wild edible fungi : A global overview of their use and importance to people. FAO, 2004, seria: Non-wood Forest Products 17. ISBN 92-5-105157-7.