Trędowata

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Trędowata
Autor

Helena Mniszkówna

Typ utworu

powieść

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

Kraków

Język

polski

Data wydania

1909

poprzednia
brak
następna
Ordynat Michorowski

Trędowata – dwutomowa powieść Heleny Mniszkówny, wydana w Krakowie w 1909 roku.

Treść[edytuj | edytuj kod]

Fabuła powieści, której akcja rozgrywa się na przełomie XIX i XX wieku, opisuje tragiczne dzieje miłości, której spełnieniu stają na przeszkodzie przesądy społeczne i nietolerancja członków rodów arystokratycznych z ich hermetyzmem. Tytułową postacią jest skromna, nieutytułowana szlachcianka Stefania (Stefcia) Rudecka. Po doznanym zawodzie miłosnym przyjmuje posadę guwernantki u baronowej Elzonowskiej, ciotki młodego ordynata Waldemara Michorowskiego. Początkowo Stefania unika ordynata, u którego ją razi jego podejście do rzeczywistości; z wolna jednak pojawia się wzajemne zrozumienie i uczucie. Przypadkowo okazuje się, że dziadek Waldemara i babka Stefanii byli zakochani i zaręczeni, choć do małżeństwa nie doszło wskutek sprzeciwu rodziny ordynata. Obawiając się powtórzenia sytuacji, Rudecka zamierza opuścić rezydencję Michorowskich, ale zdecydowany na ślub Waldemar przezwycięża przeszkody i doprowadza do zaręczyn ze Stefanią. Jednak w wyniku szykan i intryg ze strony miejscowych rodzin arystokratycznych, dziewczyna popada w chorobę i przedwcześnie umiera w dniu planowanego ślubu. Śmierć ta w intencji autorki stanowi rodzaj ofiary złożonej przez jednostkę przerastającą swe otoczenie, a zarazem staje się symbolem moralnego triumfu odtrąconej jak „trędowata” bohaterki powieści.

Fabuła wykorzystująca znany literacki motyw „księcia i kopciuszka”, odznacza się sprawnym wykorzystaniem schematów fabularnych i maksymalnym spiętrzeniem sentymentalnego dramatyzmu. Niechętnie przyjęta przez krytykę, odniosła sukces czytelniczy. Nie mniejszym powodzeniem cieszył się dalszy ciąg losów Waldemara – Ordynat Michorowski (1910).

Ekranizacje[edytuj | edytuj kod]

Powieść Mniszkówny jest jednym z najczęściej ekranizowanych polskich utworów literackich.

Trędowata została sparodiowana przez Magdalenę Samozwaniec w satyrycznej powieści Na ustach grzechu: powieść z życia wyższych sfer towarzyskich (Kraków 1922). Ironizująco odniósł się do niej także Tadeusz Dołęga-Mostowicz w Karierze Nikodema Dyzmy (1932), wspominając że jego bohater „wyobrażał sobie książąt i hrabiów tak, jak ich poznał w najpiękniejszej powieści na świecie, w Trędowatej[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kariera Nikodema Dyzmy. Warszawa, 2014, s. 190.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]