Tubing

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wyloty tubingów podczas budowy tunelu pod Martwą Wisłą

Tubing (z ang. tube – rura) – rodzaj cylindrycznej obudowy tunelu lub kanału wykonanej z metalu lub żelbetu. Połączone tubingi tworzą pierścień, stanowiący ścianę kanału[1]. Najczęściej wykorzystywane są do budowy szybów wentylacyjnych, szybów kopalnianych czy tuneli metra (w tej technologii powstało częściowo metro w Warszawie[2][3]).

Pierwszy w Polsce drogowy tunel pod rzeką, wybudowany metodą TBM, to Tunel imienia Ks. Abp. Tadeusza Gocłowskiego pod Martwą Wisłą w Gdańsku. Średnica zewnętrzna tubingów wynosi 12,2 m. Do jego budowy wykorzystano 1076 prefabrykowanych pierścieni o łącznej masie ok. 118 tys. ton[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Budowa tuneli, P.R.G. Metro [zarchiwizowane 2015-02-28].
  2. Tarcza wydrążyła już ponad 100 m tunelu metra [online], warszawa.gazeta.pl, 10 czerwca 2012 [dostęp 2021-08-03].
  3. Metro: Zakończyła się produkcja pierścieni obudowy tuneli, Rynek Kolejowy, 5 września 2013 [zarchiwizowane 2014-08-14].
  4. Michał, Tunel podziemny pod Martwą Wisłą w Gdańsku [online], Pekabex, 17 stycznia 2022 [dostęp 2024-02-08].