Tunika (szata liturgiczna)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tunicella

Tunika, tunicellaszata liturgiczna używana przez subdiakona oraz biskupa, nakładana podczas sprawowania uroczystej mszy[1] w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego.

Tunicella występowała jako element stroju liturgicznego w VI w., u schyłku którego wyszła z użycia. Przywrócono ją w IX w. Była podobna do dalmatyki, jednak mniej zdobiona. Ponadto w średniowieczu różniła się od niej węższymi rękawami o odmiennym kroju, ale z czasem ta różnica zanikła[1]. Główną różnicą między tunicellą okresu średniowiecznego a dalmatyką tegoż okresu jest brak rozcięcia po bokach szaty, ponadto ówczesne tuniki były krótsze od dalmatyk.

Użycie tuniki zostało zaniechane w związku ze zniesieniem subdiakonatu w efekcie reform posoborowych po 1963 r.[1]; zachowały ją jednak środowiska przywiązane do dawnej liturgii.

Tunicella jako element stroju biskupa miała charakter symboliczny - symbolizowała, iż biskup łączy w sobie wszystkie stopnie święceń. Ponieważ znajdowała się pod kilkoma innymi szatami to zdobiono ją jeszcze skromniej niż tunikę subdiakońską i szyto ją z materiałów o mniejszym ciężarze właściwym[2].

Tunika, zarówno subdiakońska, jak i biskupia symbolizowała radość z posługi kapłańskiej i w czasie jej zakładania kapłan odmawiał krótką modlitwę proszącą Boga o dar radości[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Andrzejewska s. 22
  2. Andrzejewska s. 21
  3. Andrzejewska s. 21, 22

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ewa Andrzejewska, 2018: Skarby z dawnej zakrystii. Muzeum Okręgowe Ziemi Kaliskiej, strona 21, 22. ISBN 978-83-88042-44-7.