Uładzimir Jahorau

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Uładzimir Jahorau
Уладзімір Ягораў
Pełne imię i nazwisko

Uładzimir Dziamjanawicz Jahorau

Data i miejsce urodzenia

7 listopada 1939
Rzeczyca, rejon czerykowski

Data śmierci

4 października 2016

Minister spraw wewnętrznych Republiki Białorusi
Okres

od 1990
do 25 stycznia 1994

Następca

Uładzimir Dańko

Przewodniczący Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego Republiki Białorusi
Okres

od 28 lipca 1994
do 20 grudnia 1995

Poprzednik

Hienadź Ławicki

Następca

Uładzimir Mackiewicz

Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I i II kadencji
Okres

od 27 listopada 1996
do 21 listopada 2000

Poprzednik

stanowisko utworzone

Okres

od 21 kwietnia 2001
do 16 listopada 2004

Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji
Okres

od 9 stycznia 1996
do 9 stycznia 2001
(od 27 listopada 1996 nie uczestniczył w pracach)

Przynależność polityczna

bezpartyjny, frakcja „Zgoda”

Następca

wybory nie odbyły się

Uładzimir Dziamjanawicz Jahorau (biał. Уладзімір Дзям’янавіч Ягораў, ros. Владимир Демьянович Егоров, Władimir Diemjanowicz Jegorow, łot. Vladimirs Jegorovs; ur. 7 listopada 1939 we wsi Rzeczyca w rejonie czerykowskim, zm. 4 października 2016) – białoruski i radziecki działacz młodzieżowy, oficer służb bezpieczeństwa i spraw wewnętrznych, minister spraw wewnętrznych Łotewskiej SRR (1985–1986) i Białorusi (1990–1994), przewodniczący KGB Białorusi (1994–1995), deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji (1996) oraz do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I i II kadencji (1996–2004).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1967 ukończył zaoczne studia w zakresie historii w Mohylewskim Instytucie Pedagogicznym, a w 1979 studia w Wyższej Szkole KGB ZSRR im. Feliksa Dzierżyńskiego. Pracę zawodową rozpoczął w 1958 od stanowiska dyrektora Rejonowego Domu Kultury w Czerykowie, następnie odbył służbę wojskową. Od 1962 był działaczem Komsomołu: pracował jako instruktor Komitetu Obwodowego w Mohylewie, II i I sekretarz mohylewskiego Komitetu Miejskiego, sekretarz-kierownik wydziału propagandy i pracy kulturalno-masowej mohylewskiego Komitetu Obwodowego, kierownik wydziału młodzieży studenckiej Komitetu Centralnego Komsomołu Białorusi i przewodniczący Komitetu Organizacji Młodzieżowych Białoruskiej SRR. Od 1974 do 1977 pełnił funkcję sekretarza Komitetu Centralnego Komsomołu Białorusi.

W 1977 rozpoczął pracę w organach bezpieczeństwa państwowego. Po ukończeniu Wyższej Szkoły KGB objął stanowisko zastępcy szefa wydziału w KGB Białoruskiej SRR. W 1981 został przeniesiony do pracy w organach spraw wewnętrznych: objął funkcję szefa Urzędu Spraw Wewnętrznych w obwodzie brzeskim. W kolejnych latach pełnił funkcję I zastępcy ministra spraw wewnętrznych Białoruskiej SRR. Od 1985[1] zajmował stanowisko ministra spraw wewnętrznych Łotewskiej SRR. Od 1986[1] kierował przedstawicielstwem MSW ZSRR przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych Demokratycznej Republiki Afganistanu. Po powrocie do ZSRR objął kierownictwo Głównego Zarządu Spraw Wewnętrznych ds. Transportu.

W 1990 powrócił na Białoruś i objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych. 25 stycznia 1994 został odwołany przez Radę Najwyższą za dopuszczenie do aresztowania na Białorusi Mykolasa Burokevičiusa i Juozasa Jermalavičiusa, działaczy Komunistycznej Partii Litwy poszukiwanych przez władze litewskie w związku z wydarzeniami wileńskimi w styczniu 1991[2]. 28 lipca 1994 otrzymał z rąk prezydenta Alaksandra Łukaszenki nominację na stanowisko przewodniczącego Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego (KGB)[1]. Funkcję sprawował do 20 grudnia 1995[1].

W drugiej turze wyborów parlamentarnych 28 maja 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z czerykowskiego okręgu wyborczego nr 176[3]. 9 stycznia 1996 roku został zaprzysiężony na deputowanego[4]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Budownictwa Państwowego i Samorządu Lokalnego[5]. Był bezpartyjny[3], należał do popierającej prezydenta Alaksandra Łukaszenkę frakcji „Zgoda”. 1 kwietnia został członkiem stałej delegacji Rady do Zgromadzenia Północnoatlantyckiego[6]. Od 3 czerwca był członkiem grupy roboczej Rady Najwyższej ds. współpracy z parlamentem Republiki Łotewskiej[7]. Poparł dokonaną przez prezydenta kontrowersyjną i częściowo nieuznaną międzynarodowo zmianę konstytucji. 27 listopada 1996 roku przestał uczestniczyć w pracach Rady Najwyższej i wszedł w skład utworzonej przez prezydenta Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[8]. Pełnił w niej funkcję przewodniczącego Stałej Komisji ds. Bezpieczeństwa Narodowego[9]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[10]. Jego kadencja w Izbie Reprezentantów I kadencji zakończyła się 21 listopada 2000 roku.

12 kwietnia 2001 roku, w wyniku wyborów uzupełniających, został deputowanym do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi II kadencji z brzeskiego-zachodniego okręgu wyborczego nr 1[11]. Zasiadał w grupie deputowanych „Za związek Ukrainy, Białorusi i Rosji”. Jego kadencja w Izbie Reprezentantów zakończyła się 16 listopada 2004 roku.

Zmarł 4 października 2016[12].

Posiadał stopień generała-pułkownika. Był członkiem Międzynarodowej Akademii Technologii Informatycznych oraz Międzynarodowej Akademii Nauk o Organizacji i Zarządzaniu.

Był żonaty, miał dwóch synów. W 1995 roku mieszkał w Mińsku[3].

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Otrzymał szereg odznaczeń radzieckich i białoruskich, w tym: Order Czerwonego Sztandaru, Order „Znak Honoru” i Medal „Na pamiątkę 10-lecia Wyprowadzenia Wojsk Radzieckich z Afganistanu”[1]. Był również odznaczony medalami Demokratycznej Republiki Afganistanu i PRL[1]. Posiadał tytuł Zasłużonego Prawnika Republiki Białoruś. Inne nagrody:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Егоров Владимир Демьянович. [w:] Пресс-досье [on-line]. bymedia.net. [dostęp 2016-03-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-04)]. (ros.).
  2. ↑ Петр Столяров: Силовые министры лишились своих постов. Kommiersant, 1994-01-26. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-16)]. (ros.).
  3. ↑ a b c Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь, выбраных у другім туры галасавання 28 мая 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2019-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-05)]. (biał.).
  4. ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
  5. ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №35-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-16)]. (ros.).
  6. ↑ С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 1 апреля 1996 г. №179-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-04-01. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-23)]. (ros.).
  7. ↑ С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 3 июня 1996 г. №345-XIII. bankzakonov.com, 1996-06-03. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-29)]. (ros.).
  8. ↑ А. Лукашенко: Закон Республики Беларусь от 27 ноября 1996 г. № 819-XIII. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi, 1996-11-27. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)]. (ros.).
  9. ↑ a b П. Шипук: Постановление Президиума Совета Республики Национального собрания Республики Беларусь от 5 мая 1999 г. №123-ПСР. pravo.levonevsky.org, 1999-05-05. [dostęp 2020-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-09)]. (ros.).
  10. ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
  11. ↑ В. Попов: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 12 апреля 2001 г. №105-П2/II. pravoby.info, 2001-04-12. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-12)]. (ros.).
  12. ↑ Памёр генерал Уладзімір Ягораў. Nasza Niwa, 2016-10-06. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-16)]. (biał.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Uładzimir_Jahorau&oldid=66639576”