Uładzimir Zamiatalin
| Data i miejsce urodzenia |
14 maja 1948 |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Pierwszy zastępca kierownika Administracji Prezydenta Republiki Białorusi | |
| Okres |
od 16 czerwca 2000 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Zastępca przewodniczącego Rady Ministrów Republiki Białorusi ds. kultury, edukacji, religii i mniejszości narodowych | |
| Okres |
od 15 lipca 1997 |
| Przewodniczący Państwowego Komitetu Prasowego Republiki Białorusi | |
| Okres |
od 23 stycznia 1997 |
Uładzimir Piatrowicz Zamiatalin (biał. Уладзімір Пятровіч Замяталін[a], ros. Владимир Петрович Заметалин, Władimir Pietrowicz Zamietalin; ur. 14 maja 1948 w Tule) – radziecki oficer polityczny i białoruski polityk pełniący szereg funkcji państwowych, m.in. wicepremiera i pierwszego zastępcy Administracji Prezydenta; od 2006 roku dyrektor Narodowego Kinostudia „Biełaruśfilm”; oskarżany o wrogi stosunek do białoruskiej suwerenności, kultury i języka.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 14 maja 1948 roku w Tule, w Rosyjskiej FSRR, ZSRR. W 1973 roku ukończył Doniecką Wyższą Szkołę Wojskowo-Polityczną, a w 1983 roku – Wojskową Akademię Polityczną im. Lenina. W latach 1973–1991 był oficerem politycznym w Armii Radzieckiej[1] w Niemczech, na dalekim wschodzie ZSRR i na Białorusi[2]. Służył jako zastępca dowódcy kompanii, batalionu, węzła łączności, zastępca dowódcy pułku ds. politycznych, zastępca kierownika działu politycznego dywizji, działu organizacyjno-partyjnego w wydziale politycznym, działu socjalno-prawnego w Wydziale Wojskowo-Politycznym Białoruskiego Okręgu Wojskowego[1].
Od 1992 roku pracował jako zastępca kierownika Wydziału Informacji – szef centrum prasowego w Ministerstwie Obrony Republiki Białorusi[1]. W 1994 roku został sekretarzem prasowym przewodniczącego Rady Ministrów Republiki Białorusi (premiera) Wiaczasłaua Kiebicza[2]. Aktywnie wspierał jego kandydaturę na urząd prezydenta w wyborach w 1994 roku[1]. Oskarżany był przez innych kandydatów o przygotowywanie i rozpowszechnianie oczerniających ich materiałów. Po klęsce wyborczej Wiaczasłaua Kiebicza i zwycięstwie Alaksandra Łukaszenki przez pewien czas znajdował się poza głównym nurtem polityki[2]. W 1995 roku był aktywnym zwolennikiem zainicjowanego przez prezydenta Łukaszenkę referendum na temat wprowadzenia języka rosyjskiego jako drugiego języka państwowego, zmiany symboli państwowych Białorusi (biało-czerwono-białej flagi i herbu Pogoni) na symbole nawiązujące do radzieckich (obecne godło i flaga Białorusi), integracji ekonomicznej z Federacją Rosyjską i prawa prezydenta do rozwiązywania parlamentu[1].
Od 1995 roku pracował w Administracji Prezydenta Republiki Białorusi. Początkowo objął stanowisko szefa Głównego Zarządu Informacji Społeczno-Politycznej (na miejsce zdymisjonowanego Alaksandra Fiaduty), a następnie zastępcy kierownika Administracji Prezydenta Republiki Białorusi[2]. Od 23 stycznia pełnił funkcję przewodniczącego Państwowego Komitetu Prasowego Republiki Białorusi[3]. 15 lipca 1997 roku został zastępcą przewodniczącego Rady Ministrów Republiki Białorusi (wicepremierem)[4] ds. kultury, edukacji, religii i mniejszości narodowych. 16 czerwca 2000 roku został pierwszym zastępcą kierownika Administracji Prezydenta Republiki Białorusi, zastępując Uładzimira Rusakiewicza. Stał na czele republikańskiej komisji ds. ponownej rejestracji organizacji społecznych[2]. 12 września 2001 został zdymisjonowany ze stanowiska pierwszego zastępcy kierownika Administracji Prezydenta (jego stanowisko zajął Stanisłau Kniazieu)[5]. Od grudnia 2006 roku pełni funkcję dyrektora Narodowego Kinostudia „Biełaruśfilm”[2].
Poglądy[edytuj | edytuj kod]
Zdaniem autorów książki „Kto jest kim w Białorusi” Uładzimir Zamietalin postrzegany jest jako przeciwnik białoruskiej suwerenności. Poeta Uładzimir Niaklajeu oskarżył go o wrogi stosunek do białoruskiej inteligencji i języka białoruskiego[1]. Politolog Andrej Lachowicz określił go mianem starego rusofila[6].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Uładzimir Zamiatalin jest żonaty, ma dwóch synów[2].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Uładzimir Zamiatalin został odznaczony sześcioma medalami „Za Nienaganną Służbę”[2].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Уладзімер Пятровіч Замяталін (czyt. Uładzimier Piatrowicz Zamiatalin).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Kto… ↓, s. 293–294
- ↑ a b c d e f g h Заметалин Владимир Петрович. who.bdg.by. [dostęp 2017-05-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-10)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 23 января 1997 г. № 89. pravo.levonevsky.org, 1997-01-23. [dostęp 2017-05-18]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 15 июля 1997 г. № 387. pravo.levonevsky.org, 1997-07-15. [dostęp 2017-05-18]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 12 сентября 2001 г. №493. laws.newsby.org, 2001-09-12. [dostęp 2017-05-18]. (ros.).
- ↑ Ляховіч 2011 ↓, s. 365
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
- Андрэй Ляховіч: Альтэрнатыўныя прэзыдэнцкія выбары траўня 1999 году: ініцыятары, ход правядзеньня, палітычныя наступствы. W: Пад агульнай рэд. В. Булгакава: Палітычная гісторыя незалежнай Беларусі (да 2006 г.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 1228. ISBN 80-86961-16-8. (biał.).