U-131 (1941)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
U-131
Historia
Stocznia

AG Weser, Brema

Położenie stępki

1 września 1940

Wodowanie

1 kwietnia 1941

 Kriegsmarine
Wejście do służby

1 czerwca 1941

Zatopiony

17 grudnia 1941

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

nawodna 1120 ton,
podwodna 1232 tony

Długość

76,8 m
(kadłuba mocnego 58,7 m)

Szerokość

6,8 m
(kadłuba mocnego 4,4 m)

Zanurzenie

4,7 m na powierzchni
głębokość zanurzenia - 230 m

Napęd
2 silniki wysokoprężne MAN M9V40/46, 9-cylindrowe, 4400 KM (3300 kW)
2 silniki elektryczne SSW GU345/34, 1000 KM (735 kW)
Prędkość

18,3 w. na powierzchni
7,3 w. w zanurzeniu

Zasięg

12.000 Mm przy 10 w. na powierzchni
63 Mm) przy 4 w. w zanurzeniu

Uzbrojenie
4 dziobowe + 2 rufowe wyrzutnie torpedowe 533 mm, 22 torpedy (lub 44 min typu A, albo 66 typu B)
1 działo 105 mm,
1 działko 37 mm plot,
1 działko 20 mm plot
Załoga

48-56 osób

Znak rozpoznawczy U-131

U-131 – niemiecki okręt podwodny (U-Boot) typu IX C z okresu II wojny światowej. Okręt wszedł do służby w 1941 roku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Okręt wcielony do 4. Flotylli w celu szkolenia; od 1 listopada 1941 roku w 2. Flotylli jako jednostka bojowa.

Na swój pierwszy patrol bojowy U-131 wypłynął z Kilonii 17 listopada 1941 roku, ale uszkodzenia powstałe w wyniku zderzenia z norweskim statkiem zmusiły go do powrotu. Po naprawach okręt okrążył Wyspy Brytyjskie i wypłynął na Atlantyk. Za pomocą sześciu torped zatopił płynącego samotnie marudera z konwoju – brytyjski frachtowiec „Scottish Trader” (4 016 BRT).

U-131 został zatopiony 17 grudnia 1941 roku na północny wschód od Madery. Podążający za konwojem U-Boot został wykryty przez samolot Grumman Martlet z lotniskowca eskortowego HMS „Audacity”. Okręty eskorty: niszczyciele eskortowe HMS „Exmoor” i HMS „Blankney”, niszczyciel HMS „Stanley”, korweta HMS „Pentstemon” i slup HMS „Stork”[1] zaatakowały go za pomocą bomb głębinowych. Gaz wydobywający się z uszkodzonych baterii zmusił U-131 do wynurzenia i podjęcia próby ucieczki na powierzchni. Obsłudze działek przeciwlotniczych udało się zestrzelić atakujący samolot[2], ale celny ostrzał artyleryjski z alianckich jednostek skłonił dowódcę U-Boota do wydania rozkazu samozatopienia okrętu. Cała załoga U-131 dostała się do niewoli.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Pod dowództwem F. J. Walkera – słynnego „łowcy U-Bootów”.
  2. Był to pierwszy w czasie wojny przypadek bezpośredniego starcia i zestrzelenia samolotu przez okręt podwodny; ciało pilota zostało później wyłowione przez HMS „Stork” i pochowane zgodnie z morskim ceremoniałem.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]