U-220

U-220
	Historia
Stocznia	Germania
Położenie stępki	16 czerwca 1941
Wodowanie	16 stycznia 1943
	Kriegsmarine
Wejście do służby	27 marca 1943
Zatopiony	28 października 1943
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	1763 t (nawodna); 2177 t (podwodna)
Długość	89,80 m
Szerokość	9,20 m
Zanurzenie	4,71 m
	Napęd
	2 silniki wysokoprężne o mocy maksymalnej po 2400 KM; 2 silniki elektryczne o mocy po 550 KM
Prędkość	17 węzłów (nawodna); 7 węzłów (podwodna)
Zasięg	18 450 Mm przy 10 w. (nawodny); 93 Mm przy 4 w. (podwodny)
	Uzbrojenie
	1 działo kal. 105 mm; 1 działko plot. kal. 37 mm; 1 działko plot. kal. 20 mm; 2 wyrzutnie torped kal. 533 mm (13 torped zapasowych); 66 min morskich
Załoga	52-60 oficerów i marynarzy

U-220 – niemiecki okręt podwodny (U-Boot) z okresu II wojny światowej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

U-220 był dużym podwodnym stawiaczem min typu X B. Jak wszystkie osiem jednostek typu został zbudowany w stoczni Krupp Germaniawerft w Kilonii. Zamówienie na okręt złożono 6 sierpnia 1940 roku. U-220 został zwodowany 16 stycznia, a do służby w Kriegsmarine wszedł 27 marca 1943 roku.

Na czas szkolenia okręt został przydzielony do 4. U-Flotille bazującej w Stettin. 1 września 1943 roku U-220 wszedł w skład 12 U-Flotille z Bordeaux. Przez cały okres służby w Kriegsmarine dowódcą okrętu był Oblt. Bruno Barber.

U-220 odbył jeden patrol bojowy na Atlantyku. Wypłynął z Bergen 8 września 1943 roku, kierując się w stronę Nowej Fundlandii, gdzie wykonał zadanie postawienia przenoszonych min. Następnie skierował się na centralny Atlantyk, gdzie miał zaopatrywać w paliwo, uzbrojenie i żywność inne niemieckie okręty podwodne. Jedynym zaopatrzonym przez U-220 U-Bootem był U-603. 16 października dwóch członków załogi zostało zmytych przez fale z pokładu okrętu i utonęło w oceanie^[1].

Rankiem 28 października 1943 roku piloci dwóch samolotów z lotniskowca eskortowego USS „Block Island” (CVE-21), patrolującego w składzie TG 21.16 akwen na północ od Azorów: Grumman Avenger (por. F. R. Murray) oraz Grumman Wildcat (chor. G. L. Handshuh) wykryli wynurzony U-220 i przypuścili atak z broni pokładowej oraz bombami głębinowymi. W wyniku ataku U-220 zatonął wraz z całą załogą (54 marynarzy)^[2].

Na minach postawionych przez U-220 u wybrzeży Nowej Fundlandii zatonęły 19 października 1943 roku dwa statki z konwoju WB-65: „Delisle” i „Penolver” o łącznym tonażu 7199 BRT^[3].

Przebieg służby[edytuj | edytuj kod]

Dowódcy[edytuj | edytuj kod]

27.03.1943. – 28.10.1943. Oblt. Bruno Barber

Przydział do flotylli[edytuj | edytuj kod]

27.03.1943. – 31.08.1943: 4 U-Flottille Stettin
1.09.1943 – 28.10.1943: 12 U-Flottille Bordeaux

Odbyte patrole bojowe[edytuj | edytuj kod]

Liczba patroli bojowych – 1
Liczba zatopionych statków – 2 (łączny tonaż 7199 BRT)
Liczba zaopatrywanych okrętów – 1

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ uboat.net [dostęp 21 grudnia 2009].
↑ Dictionary of American Naval Fighting Ships [dostęp 21 grudnia 2009].
↑ uboat.net [dostęp 21 grudnia 2009].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Waldemar Trojca, U-Bootwaffe 1939-1945. Cz. 3, Warszawa 1999, ISBN 83-86208-88-0.
uboat.net [dostęp 21 grudnia 2009]

[1] uboat.net [dostęp 21 grudnia 2009].

[2] Dictionary of American Naval Fighting Ships [dostęp 21 grudnia 2009].

[3] uboat.net [dostęp 21 grudnia 2009].

[1]

[2]

[3]