U-233
.jpg)
| |
| Historia | |
| Stocznia | |
|---|---|
| Położenie stępki |
15 sierpnia 1941 |
| Wodowanie |
8 maja 1943 |
 Kriegsmarine
| |
| Wejście do służby |
22 sierpnia 1943 |
| Zatopiony |
5 lipca 1944 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
1763 t (nawodna) |
| Długość |
89,80 m |
| Szerokość |
9,20 m |
| Zanurzenie |
4,71 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o mocy maksymalnej po 2400 KM 2 silniki elektryczne o mocy po 550 KM | |
| Prędkość |
17 węzłów (nawodna) |
| Zasięg |
18 450 Mm przy 10 w. (nawodny) |
| Uzbrojenie | |
| 1 działo kal. 105 mm 1 działko plot. kal. 37 mm 1 działko plot. kal. 20 mm 2 wyrzutnie torped kal. 533 mm (13 torped zapasowych) 66 min morskich | |
| Załoga |
52-60 oficerów i marynarzy |
U-233 – niemiecki okręt podwodny (U-Boot) z okresu II wojny światowej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
U-233 był dużym podwodnym stawiaczem min typu X B. Jak wszystkie osiem jednostek tego typu został zbudowany w stoczni Krupp Germaniawerft w Kilonii. Zamówienie na okręt złożono 7 grudnia 1940 roku. U-233 został zwodowany 8 maja a do służby w Kriegsmarine wszedł 22 sierpnia 1943 roku.
Na czas szkolenia U-233 został przydzielony do 4. U-Flotille bazującej w Stettin. 1 czerwca 1944 roku okręt wszedł w skład 12 U-Flotille z Bordeaux. Przez cały okres służby w Kriegsmarine dowódcą okrętu był Oblt. Hans Steen (1 marca 1944 roku awansowany do stopnia Kapitänleutnanta[1]).
U-233 odbył jeden patrol bojowy na Atlantyku. Wypłynął z Kilonii 27 maja 1944 roku z zadaniem postawienia min na podejściach do portu w Halifaksie (Kanada). Wieczorem 5 lipca został wykryty przez sonar niszczyciela eskortowego USS „Baker” (DE-190) wchodzącego w skład grupy poszukiwawczej TG 22.10, operującej w okolicach Nowej Fundlandii. Niszczyciel zaatakował zanurzony okręt podwodny przy pomocy bomb głębinowych, zmuszając dowódcę U-233 do wynurzenia. Następnie USS „Baker” ostrzelał U-233 z dział głównego kalibru i działek automatycznych. Wystrzelił również dwie torpedy, które jednak nie eksplodowały z powodu zbyt małej odległości[2]. Uszkodzony U-Boot, opuszczany przez pozostałych przy życiu członków załogi został następnie ostrzelany i staranowany przez drugi niszczyciel eskortowy USS „Thomas” (DE-102), co spowodowało jego natychmiastowe zatonięcie (USS „Thomas” odniósł podczas taranowania uszkodzenia i został następnie odesłany na remont do stoczni marynarki w Bostonie)[3].
W wyniku ataku zginęło 32 członków załogi U-233, w tym dowódca, który zmarł w wyniku odniesionych ran po wyratowaniu przez amerykańskie okręty[2].
Przebieg służby[edytuj | edytuj kod]
Dowódcy[edytuj | edytuj kod]
- 22.09.1943. – 5.07.1944. Oblt. Hans Steen
Przydział do flotylli[edytuj | edytuj kod]
Odbyte patrole bojowe[edytuj | edytuj kod]
- Liczba patroli bojowych – 1
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ uboat.net [dostęp 22 grudnia2009]
- ↑ a b Dictionary of American Naval Fighting Ships [dostęp 22 grudnia 2009]
- ↑ Dictionary of American Naval Fighting Ships [dostęp 22 grudnia 2009]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Waldemar Trojca, U-Bootwaffe 1939-1945. Cz. 3, Warszawa 1999, ISBN 83-86208-88-0
- uboat.net [dostęp 22 grudnia 2009]
.svg){kind=small}