U-249

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
U-249
Ilustracja
U-249 po kapitulacji. Na zdjęciu widoczny m.in. kapitan jednostki oraz marynarze Polskiej Marynarki Wojennej
Historia
Stocznia

Germania

Położenie stępki

23 stycznia 1943

Wodowanie

23 października 1943

 Kriegsmarine
Nazwa

U-249

Wejście do służby

20 listopada 1943

Wycofanie ze służby

9 maja 1945

 Royal Navy
Nazwa

N 86

Wejście do służby

1945

Wycofanie ze służby

1945

Los okrętu

zatopiony po wojnie

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

na powierzchni 769 t
w zanurzeniu 871 t

Długość

67,1 m

Szerokość

6,2 m

Zanurzenie

4,74 m

Napęd
na powierzchni 2800 KM
w zanurzeniu 750 KM
Prędkość

na powierzchni 17,7 w.
w zanurzeniu 7,6 w.

Zasięg

na powierzchni 8550 Mm (10 w.)
w zanurzeniu 80 Mm (4 w.)

Uzbrojenie
5 wyrzutni torped (zapas 14)
lub 39 min TMB lub 26 min TMA, działo 88 mm
działko 20 mm
Załoga

44

U-249 – niemiecki okręt podwodny (U-Boot) typu VII C z okresu II wojny światowej. Okręt wszedł do służby w 1943 roku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Wcielony do 5. Flotylli U-Bootów celem treningu i zgrania załogi; od stycznia 1945 roku jednostka bojowa.

Odbył dwa patrole bojowe, podczas których nie zatopił żadnej jednostki przeciwnika. 24 marca 1945 roku załoga U-249 zestrzeliła brytyjski samolot De Havilland Mosquito i wzięła do niewoli jego pilota.

9 maja 1945 roku poddał się na morzu amerykańskiemu samolotowi, dzień później dotarł do portu w Portland (Anglia). 10 maja w Weymouth objął go dowódca Grupy Kutrów Torpedowych kpt. mar. Andrzej Jaraczewski[1]. Przebazowany do Loch Ryan (Szkocja), wykorzystywany jako jednostka doświadczalna pod oznaczeniem N 86. Zatopiony 13 grudnia 1945 roku podczas operacji Deadlight.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Mariusz Borowiak: Ścigacze Polskiej Marynarki Wojennej w II wojnie światowej. Warszawa: Alma-Press, 2015, s. 280. ISBN 978-83-7020-611-6.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • U-249. www.uboat.net. [dostęp 2012-02-12]. (ang.).