UPG-NG
 UPG-NG jako nośnik systemu KRAB | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ pojazdu |
Nośnik sprzętu bojowego |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
1+ |
| Historia | |
| Prototypy |
1999 |
| Produkcja |
od 2008 |
| Egzemplarze |
ok. 8 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
Silnik wysokoprężny 12 cylindrowy PZL-Wola S-12U o mocy 625 kW (850 KM)[1] |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Poj. zb. paliwa |
800 l |
| Prześwit |
0,4 m |
| Masa |
32 t |
| Osiągi | |
| Prędkość |
60 km/h |
| Zasięg pojazdu |
500 km |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
1,2 m |
| Rowy (szer.) |
2,8 m |
| Ściany (wys.) |
0,8 m |
| Kąt podjazdu |
30º |
| Przechył boczny |
25º |
| Dane operacyjne | |
| Wyposażenie | |
| pokładowy zestaw urządzeń łączności wewnętrznej FONET | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
UPG-NG, Uniwersalne Podwozie Gąsienicowe Nowej Generacji – polski, ciężki nośnik sprzętu bojowego, opracowany przez gliwicki OBRUM[2]. Pojazd powstał w oparciu o gruntownie przebudowane podwozie SPG-1M ustawiacza min Kalina z wykorzystaniem elementów konstrukcji czołgu PT-91 Twardy.
Powstanie[edytuj | edytuj kod]
UPG-NG jest odmianą rozwojową podwozia SPG-1M (szybkobieżny pojazd gąsienicowy) zastosowanego w ustawiaczu min SUM-Kalina, opracowaną na potrzeby programu nowej armatohaubicy samobieżnej AHS Krab[3]. Zastosowano w nim elementy konstrukcji czołgu PT-91 Twardy – przede wszystkim koła bieżne i elementy zawieszenia[3]. Podwozie także wydłużono o jedną parę kół dla zwiększenia nośności (do siedmiu par)[3]. Zastosowano mocniejszy silnik stosowany w czołgach PT-91: S-12U o mocy 625 kW (805 KM) zakładów PZL-Wola[3].
Wstępne próby podwozia miały miejsce w 1999 roku[3]. Prototypowe podwozie zostało dostarczone do Huty Stalowa Wola w kwietniu 2001 roku, gdzie w czerwcu posłużyło do skompletowania prototypu haubicy Krab[4]. W 2002 roku ukończono drugi prototyp Kraba[5]. Dopiero w 2008 roku wojsko zamówiło sześć dalszych dział, dla których wyprodukowano podwozia UPG-NG[5]. Moduł dywizjonowy w składzie ośmiu dział na podwoziu UPG-NG, łącznie z dwoma prototypami, został dostarczony armii do badań w listopadzie 2012 roku[6].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Kadłub[edytuj | edytuj kod]
Kadłub zbudowany jest ze spawanych blach wykonanych ze stali pancernej. Grubość blachy w podwoziu wynosi 13 mm[2]. Grubość ścian bocznych, przednich i tylnych to 20 mm[2]. Zbiorniki paliwa o pojemności 800 litrów znajdują się w podwójnym dnie[7][2].
W przedniej części, po lewej stronie, znajduje się stanowisko kierowcy pojazdu. Obok, po prawej zabudowany jest przedział silnikowy[2].
W środkowej i tylnej części znajduje się przedział bojowy, a w dachu wykonany jest otwór umożliwiający montaż łożyska systemu wieżowego. W przypadku wersji dla AHS Krab średnica łożyska wynosi 2400 mm[2].
Z tyłu kadłuba znajduje się właz umożliwiający dostęp do wnętrza UPG-NG. Właz wyposażony jest w jednoskrzydłowe drzwi[2].
Napęd[edytuj | edytuj kod]
Wiele rozwiązań napędowych zostało zaadaptowanych z czołgu PT-91, jednak największą różnicą jest silnik umiejscowiony z przodu kadłuba po prawej stronie. Wymusza to kilka innych zmian konstrukcyjnych, głównie w dziedzinie przeniesienia napędu.
Pojazd napędzany jest silnikiem spalinowym produkcji PZL-Wola S-12U[7][2]. Jest to chłodzona cieczą, 12-cylindrowa jednostka czterosuwowa o zapłonie samoczynnym, zbudowana w układzie V.
Moc silnika wynosi 850 KM i jest dostępna przy 2000 obr./min[2]. Maksymalny moment obrotowy jest osiągalny w zakresie 1300 do 1400 obr./min i wynosi 3100 Nm[2].
Podwozie wyposażone jest w mechaniczny układ przeniesienia mocy z przekładnią pośrednią, dwiema skrzyniami biegów i współosiowymi przekładniami bocznymi[2]. Planetarne skrzynie biegów posiadają siedem przełożeń do jazdy naprzód oraz jedno do jazdy wstecz. Do sterowania pojazdem wykorzystywany jest wolant z hydraulicznym układem wykonawczym[2].
Zawieszenie jest niezależne na wałkach skrętnych[2]. Jako że kadłub został w stosunku do PT-91 wydłużony, dodano dodatkową parę kół. Każde z 14 kół jezdnych jest połączone za pomocą wahacza z wałkiem skrętnym. W przeciwieństwie do PT-91 silnik znajduje się w przedniej części kadłuba, napęd przekazywany jest na znajdujące się w przedniej części pojazdu koła napędowe. Z tyłu zaś znajdują się koła napinające.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
UPG-NG zostało wybrane jako nośnik wieży dla systemu artyleryjskiego Krab[2]. Po wykryciu problemów z tzw. mikropęknięciami podwozia zrezygnowano z UPG-NG i zakupiono licencję na podwozie K9 firmy Samsung Techwin.
W 2015 roku zmodyfikowane podwozie UPG-NG zostało użyte w prototypie słowackiej haubicy samobieżnej Diana firmy Konstrukta, z lufą kalibru 155 mm L/55 (pochodnej haubicy Zuzana), zaprezentowanym na Międzynarodowym Salonie Przemysłu Obronnego w Kielcach we wrześniu tego roku[8].
Problemy[edytuj | edytuj kod]
Materiały[edytuj | edytuj kod]
W 2010 roku ujawniono informację na temat problemów z UPG-NG przeznaczonych dla AHS Krab[7]. Wykryto mikropęknięcia blach pancernych, z których wykonany był kadłub. Mikropęknięcia nie zostały wykryte we wszystkich wyprodukowanych podwoziach. Wady nie stwierdzono w prototypowym, pierwszym wyprodukowanym egzemplarzu, pomimo wyjątkowo intensywnej eksploatacji, co wykluczyło błędy konstrukcyjne[7].
Raport przygotowany w 2011 roku przez Politechnikę Wrocławską jako przyczynę usterki stwierdza wady materiałowe pancernej stali użytej do produkcji, tzw. kruchość wodorową[7]. Blachy te zakupione były w 2000 roku w Hucie Ostrowiec, lecz pochodziły jeszcze z 1989 roku i nie miały niezbędnych atestów[9].
W wyniku ustaleń pomiędzy wykonawcą podwozia (OBRUM) a zamawiającym (Huta Stalowa Wola) zdecydowano się na wymianę wadliwych podwozi na koszt producenta[7]. Ostatecznie mikropęknięcia nie zostały uznane za wadę istotną dla bezpieczeństwa, lecz pojawiły się usterki innego typu, opisane dalej, co doprowadziło do decyzji o zmianie podwozia[6].
Silnik[edytuj | edytuj kod]
W związku z zamknięciem linii produkcyjnych dla silników marki PZL Wola[7] (zakład w likwidacji) BUMAR utracił możliwości dostarczania jednostek S-12U. Z tego powodu przekonstruowano przedział silnikowy oraz układów chłodzenia i przeniesienia napędu UPG-NG w ten sposób, by móc stosować silniki marki MTU[7] typu MTU-881 Ka500. Jednostka ta, mocniejsza, ale cięższa i większa, była rozważana jako napęd UPG-NG jeszcze przed wyborem silnika S-12U.
Próby partii wdrożeniowej ośmiu dział Krab przeprowadzone w 2013 roku wykazały jednak szereg wad związanych z układem napędowym i przeniesienia mocy. Między innymi, mało wydolny był układ chłodzenia, powodując przegrzewania się silników[6]. Miały miejsce wycieki płynów eksploatacyjnych z silnika i przekładni bocznych oraz nieszczelności układu paliwowego, a także wydechowego, jak również problemy z instalacją elektryczną[6]. Doszło wreszcie do zatarcia silnika w jednym pojeździe[3]. Wobec trudności w usunięciu wad, podjęto analizy dotyczące zmiany podwozia systemu i ostatecznie w grudniu 2014 roku wybrano dla seryjnego Kraba podwozie południowokoreańskiej armatohaubicy K9 Thunder firmy Hanwha Techwin[10].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ KT, Armatohaubica kalibru 155 mm Krab [online], Defence24, 18 grudnia 2012 [dostęp 2014-04-28] [zarchiwizowane z adresu 2014-04-24] (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Tomasz Kwasek, 155-mm samobieżna armatohaubica Krab, cz. II – Opis techniczny elementów modułu artyleryjskiego Regina [online], Dziennik Zbrojny, 31 sierpnia 2013 [dostęp 2014-05-26] [zarchiwizowane z adresu 2014-05-27] (pol.).
- ↑ a b c d e f Kwasek 2015 ↓, s. 17.
- ↑ Andrzej Kiński. Debiut Kraba. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 7/2001, s. 11–13, lipiec 2001. Warszawa: Magnum-X.
- ↑ a b Kwasek 2015 ↓, s. 18–20.
- ↑ a b c d Kwasek 2015 ↓, s. 21.
- ↑ a b c d e f g h Jerzy Reszczyński, Raport WTO – 04/2013 – Koniec Bumaru? Mikropęknięcia, silniki, wieże [online], Altair, 30 kwietnia 2013 [dostęp 2014-05-26] (pol.).
- ↑ Światowy debiut Diany. „Raport – Wojsko Technika Obronność”. Nr targowy 1/2015, s. 18, 1 września 2015. Agencja Lotnicza Altair.
- ↑ Kwasek 2015 ↓, s. 20.
- ↑ Kwasek 2015 ↓, s. 22.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tomasz Kwasek. Nowe szaty Kraba. „Nowa Technika Wojskowa”. 9/2015, wrzesień 2015. Warszawa: Magnum-X.