USS Chewink (AM-39)
 Siostrzany USS „Lapwing” w 1919 roku | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
8 lipca 1918 |
| Wodowanie |
21 grudnia 1918 |
 US Navy
| |
| Wejście do służby |
9 kwietnia 1919 |
| Wycofanie ze służby |
4 lutego 1947 |
| Zatopiony |
31 lipca 1947 jako okręt-cel |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
normalna: 950 t |
| Długość |
57,6 m |
| Szerokość |
10,8 m |
| Zanurzenie |
3,8 m |
| Napęd | |
| 1 maszyna parowa potrójnego rozprężania 2 kotły, moc 1400 KM, 1 śruba | |
| Prędkość |
13,5–14 węzłów |
| Zasięg |
6850 Mm przy 8 w. |
| Uzbrojenie | |
| 2 działa kal. 76 mm L/50 (2 x I) 2 km, miny | |
| Wyposażenie | |
| trał mechaniczny | |
| Załoga |
85 |
USS Chewink (AM-39) – amerykański trałowiec z okresu międzywojennego, jeden z 51 zbudowanych okrętów typu Lapwing. Okręt został zwodowany 21 grudnia 1918 roku w stoczni Todd Pacific w Brooklynie, a w skład US Navy został przyjęty 9 kwietnia 1919 roku. W 1929 roku jednostka została przekształcona w okręt ratowniczy okrętów podwodnych. USS „Chewink” został wycofany ze służby 4 lutego 1947 roku, po czym 31 lipca 1947 roku zatopiono go jako okręt-cel.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Projekt trałowców typu Lapwing powstał w 1916 roku[1][2]. Początkowo miały to być uniwersalne jednostki łączące cechy trałowca i holownika, osiągające prędkość 16 węzłów (10 węzłów podczas trałowania), jednak przyjęte założenia okazały się niemożliwe do realizacji[1]. W maju 1917 roku Sekretarz Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych zaaprobował projekt trałowca o wyporności 950 ton i prędkości 14 węzłów, składając zamówienie na 14 okrętów[1]. Ostatecznie zamówiono 54 jednostki, z czego zbudowano 49[1][2].
USS „Chewink” zbudowany został w stoczni Todd Pacific Shipyards w Brooklynie[3][4]. Stępkę okrętu położono 8 lipca 1918 roku, zaś zwodowany został 21 grudnia 1918 roku[3][5]. Matką chrzestną jednostki była M. Sperrin[3].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
USS „Chewink” był trałowcem o długości całkowitej 57,6 metra, szerokości 10,8 metra i zanurzeniu 3,8 metra[1][2][a]. Wyporność normalna wynosiła 950 ton, a pełna 1400 ton[1][2]. Okręt napędzany był przez pionową maszynę parową potrójnego rozprężania o mocy 1400 KM, do której parę dostarczały dwa kotły Babcock & Wilcox[1][2]. Jednośrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 13,5–14 węzłów[1][3]. Zasięg wynosił 6850 Mm przy prędkości 8 węzłów[1][2][b].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się z dwóch pojedynczych dział kalibru 76 mm L/50 oraz dwóch pojedynczych karabinów maszynowych kalibru 7,62 mm L/90[1][2]. Wyposażenie trałowe obejmowało trał mechaniczny; okręt mógł też przenosić miny[2].
Załoga okrętu składała się z 85 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2][c].
Służba[edytuj | edytuj kod]
9 kwietnia 1919 roku USS „Chewink” został wcielony do US Navy[3][5]. Pierwszym dowódcą jednostki został chor. mar. (ang. Lieutenant Junior Grade) J. Williams[3]. 23 maja 1919 roku „Chewink” wyruszył w rejs do Europy, docierając 5 lipca do Kirkwall[3]. Okręt uczestniczył w neutralizacji Zagrody Minowej Morza Północnego, powracając do Nowego Jorku 19 listopada[3]. Od 1920 roku przez 11 lat „Chewink” używany był głównie na Wschodnim Wybrzeżu i Karaibach[3]. 12 września 1929 roku okręt został przekształcony w jednostkę ratowniczą okrętów podwodnych, otrzymując oznaczenie ASR-3[3][5].
W październiku 1930 roku okręt wypłynął z New London do Pearl Harbor, gdzie wchodził w skład 4. dywizjonu okrętów podwodnych do 5 stycznia 1931 roku[3]. Następnie okręt stacjonował w strefie Kanału Panamskiego do sierpnia 1933 roku[3]. „Chewink” został wycofany ze służby w Pearl Harbor 21 sierpnia 1933 roku, pozostając tam do kwietnia 1937 roku, kiedy to jej miejsce postoju zmieniono na Mare Island Naval Shipyard[3][5].
USS „Chewink” ponownie wszedł do służby 12 listopada 1940 roku[3][5]. 3 lutego 1941 roku wypłynął z San Diego i 10 maja dotarł do New London, gdzie pozostał przez resztę służby[3]. Po ataku na Pearl Harbor prowadził na Wschodnim Wybrzeżu szkolenie nurków, uczestniczył w ćwiczeniach poszukiwawczo-ratowniczych okrętów podwodnych, stanowił też cel dla ataków torpedowych[3].
Okręt został wycofany ze służby na Brooklynie 4 lutego 1947 roku[5]. Jednostka została zatopiona nieopodal New London jako okręt-cel 31 lipca 1947 roku[5].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 586 podaje, że długość jednostki wynosiła 57,2 metra, a zanurzenie 3 metry.
- ↑ Gogin 2021 ↓ podaje, że paliwem był węgiel, zaś Moore 1990 ↓, s. 154, że paliwo płynne.
- ↑ DANFS 2015 ↓ podaje, że załoga okrętu liczyła 78 osób.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Ivan Gogin: "BIRD" minesweepers (LAPWING) (1918 - 1920). Navypedia. [dostęp 2021-03-13]. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- Guðmundur Helgason: USS Chewink (ASR 3). uboat.net. [dostęp 2021-03-13]. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships of World War I. John Moore (red.). London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
- Chewink I (AM-39). Naval History and Heritage Command, 2015-06-30. [dostęp 2021-03-13]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Galeria zdjęć "Chewink" na stronie NavSource Naval History
- multied.com