USS Maine (BB-10)
 The USS Maine | |
| Historia | |
| Położenie stępki | |
|---|---|
| Wodowanie | |
 US Navy
| |
| Wejście do służby | |
| Wycofanie ze służby | |
| Los okrętu |
sprzedany na złom |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa:12 500 ton |
| Długość |
całkowita 120 m |
| Szerokość |
22,0 m |
| Zanurzenie |
7,4 m |
| Prędkość |
18 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 4 × 305 mm 16 × 152 mm 6 × 76 mm 8 × 3 funtówki 6 × 37 mm (1 funt) 3 × 7,62 mm karabiny maszynowe 2 × 450 mm wyrzutnie torped | |
| Załoga |
561 ludzi |
USS Maine (BB-10) – amerykański pancernik, okręt główny pancerników typu Maine. Był drugim okrętem United States Navy noszącym nazwę pochodzącą od 23 stanu.
Kontrakt na budowę pancernika został przyznany stoczni William Cramp and Sons z Filadelfii 1 października 1898. Stępkę położono 15 lutego 1899, rok po zniszczeniu pierwszego USS „Maine”. Jednostkę zwodowano 27 lipca 1901, matką chrzestną była pani Mary Preble Anderson. Okręt wszedł do służby w Filadelfii 29 grudnia 1902. Pierwszym dowódcą został komandor Eugene H.C. Leutze.
Od 1903 do 1907 okręt służył na wodach otaczających wschodnie wybrzeże USA i na wodach Indii Zachodnich. W tym czasie odbył także jedną podróż na Morze Śródziemne. 16 grudnia 1907 wyszedł z Hampton Roads wraz z resztą pancerników Floty Atlantyku w rejs Wielkiej Białej Floty najpierw na Ocean Spokojny, a później w dalszą podróż dookoła świata. W towarzystwie pancernika „Alabama” (BB-8) udał się do Guam i na Filipiny. Przeszedł przez Kanał Sueski i Morze Śródziemne i wrócił na atlantyckie wybrzeże Stanów Zjednoczonych w październiku 1908 docierając do Stanów Zjednoczonych przed główną grupą.
Kolejne kilka miesięcy był jednostką flagową Trzeciej Eskadry Floty Atlantyku, operował wzdłuż wybrzeża Atlantyku i na wodach Karaibów. 31 sierpnia 1909 został wycofany ze służby w Portsmouth (New Hampshire). Ponownie wcielony do służby 15 czerwca 1911 operował wzdłuż wschodniego wybrzeża USA. W czasie I wojny światowej pełnił funkcję jednostki szkolnej dla obsad maszynowni, dział i podchorążych (ang. midshipmen). 26 grudnia 1918 po pokonaniu państw centralnych wziął udział w przeglądzie floty w Nowym Jorku.
Do 15 maja 1902 operował wraz z okrętami Floty Atlantyku, wtedy został wycofany ze służby w Philadelphia Navy Yard. Został sprzedany 23 stycznia 1922 firmie Joseph G. Hitner and William F. Cutlet z Filadelfii. 17 września 1923 został złomowany zgodnie z ustaleniami traktatu waszyngtońskiego.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- John D. Alden: American Steel Navy: A Photographic History of the U.S. Navy from the Introduction of the Steel Hull in 1883 to the Cruise of the Great White Fleet. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-248-6.
- Norman Friedman: U.S. Battleships: An Illustrated Design History. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1985. ISBN 0-87021-715-1.
- John C. Reilly, Robert L. Scheina: American Battleships 1996-1923: Predreadnought Design and Construction. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1980. ISBN 0-87021-524-8.