Ulica Legnicka we Wrocławiu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
ulica Legnicka
Szczepin, Pilczyce-Kozanów-Popowice Północ, Gądów‑Popowice Południe
Ilustracja
Widok na ulicę Legnicką
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Miejscowość

Wrocław

Długość

3550 m

Przebieg
światła 0 m pl. Jana Pawła II
130 m ul. Sokolnicza
światła 255 m ul. Rybacka
300 m kładka dla pieszych
445 m ul. Dobra
625 m ul. Inowrocławska
725 m ul. Młodych Techników
światła 1115m pl. Strzegomski
światła 1115m ul. Poznańska
1425m ul. Głogowska / ul. Bolesławiecka
światła 1710m ul. Zachodnia / ul. Stacyjna
1800m ul. Żagańska
1860m przejazd pod wiaduktem kolejowym
2055m ul. Przedmiejska
2165m przejazd pod wiaduktem kolejowym
światła 2345m ul. Niedźwiedzia
2580m ul. Białowieska
światła 2845m ul. Rysia
światła 3190m ul. Wejherowska / ul. Kwiska
światła 3550m ul. Na Ostatnim Groszu / ul. Milenijna
Położenie na mapie Wrocławia
Mapa konturowa Wrocławia, w centrum znajduje się punkt z opisem „ulica Legnicka”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Legnicka”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „ulica Legnicka”
51,118686°N 16,998373°E/51,118686 16,998373

Ulica Legnicka – jedna z arterii wylotowych Wrocławia, prowadzących ze staromiejskiego centrum na zachód, w kierunku Leśnicy, Środy Śląskiej, Legnicy i Frankfurtu nad Odrą.

Zaczyna się na placu Jana Pawła II, w miejscu, w którym do 1820 stała Brama Mikołajska nad Fosą Miejską i ciągnie się na zachód, lekko skręcając w kierunku północno-zachodnim. Po około 3,6 km, przy dawnej zajezdni tramwajowej nr 5, za skrzyżowaniem z ulicą Na Ostatnim Groszu, ulica zmienia nazwę na Lotniczą. Do 1945 ulica Legnicka nosiła nazwę Friedrich-Wilhelm-Straße (na odcinku od Fosy Miejskiej do placu Strzegomskiego) i Frankfurterstraße (od pl. Strzegomskiego do ul. Na Ostatnim Groszu).

Historia[edytuj | edytuj kod]

Trakt ten był początkowym fragmentem szosy berlińskiej (Berliner Chaussee) prowadzącej z Wrocławia do Berlina. Wzdłuż drogi, wzmiankowanej już w 1443[a], znajdowały się pojedyncze domy i ogrody. Na odcinku między Bramą Mikołajską a zlokalizowanym w rejonie obecnego placu Strzegomskiego kamiennym krzyżem, znajdowało się w 1774 roku 76 domów, a także Gospoda Pod Złotym Mieczem (przy obecnej ul. Sokolniczej). Na Szczepinie, przy Legnickiej nr 42-48, znajdował się cmentarz z kościołem pogrzebowym z 1777.

Po zdobyciu Wrocławia przez wojska napoleońskie, splądrowaniu przedmieść i samego miasta oraz nakazaniu przez zwycięzców rozbiórki murów miejskich w 1807, trakt berliński odbudowano, nadając mu charakter ulicy: zaczęły się tu pojawiać pierwsze większe domy, a później także kamienice, niektóre reprezentacyjne i okazałe. W XIX wieku, po odbudowie po francuskiej grabieży, ulica uznawana była za jedną z najpiękniejszych w mieście[1]. Rozwijający się od połowy tego stulecia wrocławski węzeł kolejowy przeciął oś ulicy liniami prowadzącymi do Poznania (Posener Eisenbahn) i do Oleśnicy (Rechtsoderufer-Eisenbahn); kolej wybudowała w pobliżu ulicy stację Breslau Nikolaitor („Wrocław Brama Mikołajska”, czynną do dziś jako Wrocław Mikołajów). Na przełomie XIX i XX wieku przy ulicy Legnickiej, w pobliżu instalacji kolejowych, wybudowana została według projektu Osthoffa i Rimplera rzeźnia miejska i targ bydła. Obiekt ten, jako jeden z nielicznych znajdujących się przy ul. Legnickiej, przetrwał II wojnę światową i oblężenie Festung Breslau w stopniu umożliwiającym jego odbudowę i późniejszą eksploatację[b]. Zrealizowane w latach 20. i 30. XX wieku założenie tej arterii przewidywało dwujezdniową ulicę z wydzielonym torowiskiem tramwajowym, wzdłuż niej – oprócz bogatych kamienic przy Friedrich-Wilhelm-Straße – powstały m.in. nowe osiedla mieszkaniowe dla średniozamożnych mieszkańców, w tym Popowice na dalszym odcinku (przy Frankfurterstraße i Manfred-von-Richthofen-Platz – dzisiejszym placu Wiślanym). Wojna zrujnowała zabudowę ulicy Legnickiej niemal doszczętnie. Oprócz zabudowań przy rzeźni i zajezdni tramwajowej, do odbudowy nadawało się na tym trzyipółkilometrowym odcinku tylko kilka budynków[c] oraz betonowy schron z 1942, zaprojektowany przez Richarda Konwiarza.

Przez pierwszy okres po II wojnie światowej niemiecką nazwę miasta Liegnitz spolszczono na „Lignica”; konsekwentnie też wrocławską ulicę prowadzącą w tym kierunku nazwano Lignicką[d]. Powojenne założenia komunikacyjne arterii nawiązywały do poprzednich, ale trasę wytyczono szerszą, a zabudowę wzdłuż niej – luźniejszą. Przy ul. Legnickiej postawiono w latach 70. osiedla w technologii wielkopłytowej. Wybudowany w 1977, według projektu arch. Anny i Jerzego Tarnawskich, budynek Dolnośląskiego Centrum Medyczne Dolmed S.A. (ul. Legnicka 40) został uznany we Wrocławiu Domem Roku 1977, w kategorii „Najlepszy obiekt użyteczności publicznej”[2]. Poszerzono także prześwit pod wiaduktami kolejowymi przecinającymi ulicę tak, że mieszczą się tam obecnie swobodnie po trzy pasy jezdni w obie strony, chodniki i dwutorowa linia tramwajowa.

Stan obecny[edytuj | edytuj kod]

Ulica Legnicka stanowi korytarz transportowy łączący zachodnią część miasta oraz obwodnicę śródmiejską z centrum. Po wydzielonym na całej długości ulicy torowisku jeździ sześć linii tramwajowych.

Na całej długości ul. Legnicka zbudowana jest w standardzie dwujezdniowym, po trzy pasy każda. Dodatkowo przy ważniejszych skrzyżowaniach droga wyposażona jest w lewo- i prawoskręty. Sygnalizacja świetlna skonfigurowana jest tak, aby realizować tzw. „zieloną falę”.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. W dokumentach średniowiecznych (i później, aż do XIX wieku) określano tę drogę jako „Piaskową” (jeden raz, w 1559, jako „Wielką”)[4]. W 1823 roku na cześć króla pruskiego Fryderyka Wilhelma nadano jej nazwę Friedrich-Wilhelm-Straße.
  2. Rzeźnię zburzono w 1999 pomimo głosów opowiadających się za zachowaniem jej jako muzeum techniki; na jej miejscu wybudowano i uruchomiono w 2007 centrum handlowe Magnolia Park.
  3. Pięć budynków (po prawej – nieparzystej – stronie trzy, a po lewej dwa)[3]:Legnicka nr 21, kamienica przy skrzyżowaniu z ul. Środkową; Legnicka nr 27, kamienica przy skrzyżowaniu z ul. Młodych Techników; Legnicka nr 42, willa przy skrzyżowaniu z ul. Bolesławiecką; Legnicka nr 52, kamienica przy rzeźni; Legnicka nr 64, kamienica przy skrzyżowaniu z ul. Małopanewską; Legnicka nr 68-70, kamienice za skrzyżowaniem z Małopanewską.
  4. Tak jest na planie z 1946; na planie z 1948 jest już „Legnicka”.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Friedrich Nösselt, Breslau und dessen Umgebungen, 1833.
  2. Andrzej Gretschel, „Kalendarz Wrocławski” 1980. Przed XV plebiscytem na najlepszy dom Wrocławia, s. 163–171.
  3. Antkowiak 1970 ↓, s. 132.
  4. Antkowiak 1970 ↓, s. 131.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]