Ulica Ludwika Waryńskiego w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulica Ludwika Waryńskiego w Warszawie
Stary Mokotów, Śródmieście Południowe
Ilustracja
Ulica Ludwika Waryńskiego, widok z ronda Jazdy Polskiej w kierunku północnym
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Długość

1300 m

Przebieg
światła ul. Puławska
światła 230m ← ul. Tadeusza Boya-Żeleńskiego,
ul. S. Batorego →
światła 750m rondo Jazdy Polskiej,
al. Armii Ludowej
światła 850m ul. Polna
światła 940m ul. Jaworzyńska
światła 1060m ul. Nowowiejska
światła 1230m ul. J. i J. Śniadeckich
światła 1300m plac Konstytucji
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Ludwika Waryńskiego w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Ludwika Waryńskiego w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Ludwika Waryńskiego w Warszawie”
Ziemia52°13′08,4″N 21°00′55,4″E/52,219000 21,015389

Ulica Ludwika Waryńskiego – ulica w dzielnicach Śródmieście i Mokotów w Warszawie. Łączy ulicę Puławską z placem Konstytucji.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Ulica powstała w dwóch etapach: wraz z wytyczeniem placu Konstytucji i utworzeniem MDM w latach 1950–1952, by następnie dla rozwiązania problemu ulicy Marszałkowskiej, która na swoim południowym odcinku stała się ulicą jednokierunkową, uzyskać w latach 1966–1967 kosztem części zabudowań ul. Jaworzyńskiej przedłużenie między ulicami Nowowiejską i Puławską[1]. Nazwa ulicy upamiętniająca działacza socjalistycznego Ludwika Waryńskiego została nadana w maju 1951[2].

Ulicę zaprojektowano w taki sposób, by zminimalizować rozbiórki domów między Marszałkowską a Polną i jak najmniej ingerować w zabytkową Oś Stanisławowską. Z zachowanych budynków rozebrano dwie kamienice z lat 30. XX wieku: Jaworzyńska 13 i Jaworzyńska 15, ponadto zrujnowane i wypalone oficyny budynków przy Śniadeckich, Nowowiejskiej i Polnej. O ile w części północnej przebito się przez zwartą zabudowę, to w części południowej poprowadzono ulicę krawędzią Pola Mokotowskiego. Jedynie na odcinku północnym, od placu Konstytucji do ulicy Nowowiejskiej obydwie pierzeje ulicy są zabudowane spójną, socrealistyczną zabudową, stanowiącą część założenia MDM. Na odcinku od tej ostatniej ulicy do ronda Jazdy Polskiej jednolitą zabudowę uzupełniającą przebicia częściowo uzupełnił oddany do użytku w 2010 biurowiec Zebra Tower.

W latach 1971–1974 na osi ulicy zbudowano dwupoziomowe skrzyżowanie z Trasą Łazienkowskąrondo Jazdy Polskiej[1].

Ulica stała się na całej swojej długości dwukierunkowa w latach 90.

Ważniejsze obiekty[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 939. ISBN 83-01-08836-2.
  2. Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 382. ISBN 83-86619-97X.