Ulica Piwna w Krakowie
| Podgórze | |||||||||||||||||||
 Widok na zachód. | |||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||||||||||||
| Miejscowość |
Kraków | ||||||||||||||||||
| Długość |
350 m | ||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Krakowa  | |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |||||||||||||||||||
 50°02′48,0″N 19°57′06,0″E/50,046667 19,951667
| |||||||||||||||||||
Ulica Piwna – ulica w Krakowie, w dzielnicy XIII, w Podgórzu.
Łączy ulicę Józefińską z ulicą Solną, ul. Targową i placem Bohaterów Getta. Jest jednojezdniowa.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W czasach średniowiecza w miejscu dzisiejszej ulicy znajdował się szlak biegnący od mostu na Wiśle w kierunku Zabłocia[1]. Ulica w tym miejscu powstała w drugiej połowie XIX wieku i początkowo nosiła odpowiadającą jej ówczesnemu wyglądowi nazwę ulicy Wąskiej[1].
W 1917 została przemianowana została na ulicę Wita Stwosza, a w 1952 roku Rada Miasta Krakowa nadała jej nazwę ulicy Piwnej[1].
Zabudowa[edytuj | edytuj kod]
Po południowej stronie ulicy:
- ul. Piwna 7a – kamienica, 1939.
- ul. Piwna 11 – kamienica. Projektował Maurycy Tlachna, 1907.
- ul. Piwna 27 (pl. Bohaterów Getta 6) – kamienica, 1910.
Opracowano na podstawie źródła: Gminnej ewidencji zabytków – Kraków[2].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
ul. Piwna 7a Kamienica (ok. 1939) -
ul. Piwna 11 Kamienica (proj. Maurycy Tlachna, 1907) -
ul. Piwna 17 (ok. 1910) -
Widok na zachód
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Elżbieta Supranowicz: Nazwy ulic Krakowa. Kraków: Wydawnictwo Instytutu Języka Polskiego PAN, 1995, s. 122. ISBN 83-85579-48-6.
- ↑ Gminna ewidencja zabytków – Kraków. [w:] Biuletyn Informacji Publicznej [on-line]. bip.krakow.pl. [dostęp 2024-03-17]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Piwna, ulica. W: Nazwy ulic Krakowa. Kraków: Wydawnictwo Instytutu Języka Polskiego PAN, 1995, s. 122. ISBN 83-85579-48-6.