Ulica Targowa w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Boston9 (dyskusja | edycje) o 23:42, 27 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Targowa
{{{nazwa oryginalna}}}
{{{jednostki}}}
Ilustracja
{{{opis zdjęcia}}}
Państwo

 Polska

Miejscowość

{{{miejscowość}}}

Długość

1,6km

Poprzednie nazwy

{{{poprzednie nazwy}}}

Plan
[[Plik:{{{plan}}}|240x240px|alt=Plan przebiegu ulicy|]]
Przebieg
65m ul. Skaryszewska
115m ul. Zamoyskiego
275m ul. Mackiewicza
światła 365m ul. Kijowska
450m ul. Sprzeczna
680m ul. Kępna
światła 840m ul. Okrzei/ul. Ząbkowska
890m ul. ks. I.Kłopotowskiego
1000m ul. Białostocka
światła 1175 al. „Solidarności”
światła 1270m ul. Świętych Cyryla i Metodego
ul. Wileńska/Plac Wileński
1420m ul. 11 Listopada
1570m ul. Ratuszowa
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:landmark}

Ulica Targowa – ulica w Warszawie na Pradze-Północ oraz częściowo na Pradze-Południe, biegnąca od ul. Zamoyskiego do Ratuszowej. Ulica jest dwujezdniowa, z drogą rowerową położoną po wschodniej stronie.

Pochodzenie nazwy

Historia ulicy sięga przełomu XII i XIII, kiedy to stanowiła wschodnie ramię wielkiego targowiska, jakie odbywało się we wsi Targowe Wielkie. Stąd wywodzi się jej nazwa nadana w 1791[1]. Do tego czasu północny odcinek ulicy nazywał się Rynkową, a jej część południowa sięgająca do Ząbkowskiej – Wołową (od handlu bydłem, który się tutaj odbywał) – ta nazwa przetrwała aż do 1916.

W różnych okresach funkcjonowały też takie nazwy jak Zarwańska i Przy Targowem Wielkiem.

Historia

W końcu XVIII przy Targowej istniało już 71 drewnianych domów oraz 1 dom murowany. Należała wtedy do najludniejszych ulic Warszawy. W czasie insurekcji kościuszkowskiej, po wkroczeniu do Pragi wojska rosyjskie spaliły część zabudowań.. W 1808 wyburzono kolejne domy, głównie po zachodniej stronie ulicy. Dalszy rozwój ulicy skutecznie wstrzymał rozkaz Napoleona, który zakazał budowania murowanych domów na przedpolu przyczółka praskiego. Zburzono też wówczas ratusz praski oraz ratusz skaryszewski. W czasach Królestwa Polskiego jedynie część ul. Wołowej uwzględniono w planach odbudowy. Powstało 7 domów murowanych i ok. 50 drewnianych.

Przez cały XIX ulica stanowiła centrum Pragi. Lata 60. to czas wzmożonego rozwoju i przebudowy. W 1866 przeprowadzono tory dla tramwaju konnego. Po przeprowadzeniu linii Kolei Petersburskiej i Terespolskiej oraz ukończeniu w 1864 Mostu Kierbedzia sytuacja ulicy Targowej mocno się zmieniła. Jeszcze w 1880 na ulicy kwitło targowisko. Przeważał handel hurtowy, który zaopatrywał targi miejskie. Głównymi towarami były: bydło, trzoda chlewna, konie, bryczki, drewno opałowe, uprzęże oraz zboże. Po likwidacji targowiska na jego miejscu urządzono skwery i ułożono chodniki. Na przełomie XIX i XX stulecia wzniesiono na rogu Białostockiej domy dla kolejarzy. W 1909 tramwaj konny zastąpiono elektrycznym.

W 1916 do Targowej przyłączono ulicę Wołową. W latach 1926-1928 wybudowano budynek Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych. W 1928 wzniesiono wiadukt kolei średnicowej.

Po II wojnie światowej ulica Targowa jako stosunkowo mało zniszczona stała się główną siedzibą władz miasta. Swoją siedzibę znalazło tu Rząd Tymczasowy wraz z większością resortów (w gmachu Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych), Polskie Radio (kamienica nr 63)[2] oraz redakcja „Życia Warszawy”. Przeprowadzono przez nią pierwszą powojenną linię tramwajową.

W 1967 pod ulicą w pobliżu al. Świerczewskiego (obecnie „Solidarności”) powstało przejście podziemne. Było to pierwsze przejście podziemne w Warszawie, które zostało wyposażone w telefon i ustęp publiczny[3]. W 1973 oddano do użytku drugie przejście, na osi ulic Ząbkowskiej i Okrzei, o łącznej długości korytarzy 140 m[3].

W 2011 rozpoczęto budowę II linii metra przebiegającej między innymi pod ulicą Targową. W 2015 na skrzyżowaniu Targowej i Alei „Solidarności” oddano do użytku stację metra Dworzec Wileński[4].

Ważniejsze obiekty

Obiekty nieistniejące

Galeria

Przypisy

  1. Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 184. ISBN 978-83-62189-08-3.
  2. "Polskie Radio znów na Pradze" - niezwykła akcja. polskieradio.pl, 11 września 2015. [dostęp 2017-10-18].
  3. a b Marian Gajewski: Urządzenia komunalne Warszawy. Zarys historyczny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, s. 280. ISBN 83-06-00089-7.
  4. Dziennik budowy II linia odcinek centralny. Metro Warszawskie. [dostęp 2011-10-17].

Linki zewnętrzne