Ulica Towarowa w Warszawie

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulica Towarowa w Warszawie
Mirów, Czyste
Ilustracja
Ulica Towarowa na wysokości ul. Kolejowej, widok w kierunku północnym (2020). Widoczne biurowce: The Warsaw Hub (po lewej) i Generation Park (po prawej)
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Długość

1330 m

Przebieg
światła 0 m ← ul. Wolska, ul. Chłodna →,
ul. Okopowa↑
110 m ul. Jaktorowska
światła 275 m ul. Grzybowska
486 m ul. Łucka
światła 640 m rondo I. Daszyńskiego
← ul.Prosta →
1060 m ul. Srebrna
światła 1100 m ul. Kolejowa
1230 m ul. Towarowa
1250 m linia kolejowa 448
1270 m linia kolejowa 1
światła 1330 m plac A. Zawiszy
← Al. Jerozolimskie →
ul.Grójecka ↙, ul. Raszyńska ↓
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Towarowa w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Towarowa w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Towarowa w Warszawie”
Ziemia52°13′49,2″N 20°59′04,0″E/52,230333 20,984444
Multimedia w Wikimedia Commons
Ulica Towarowa przy placu Zawiszy w latach 60. XX wieku

Ulica Towarowa – ulica w warszawskiej dzielnicy Wola.

Przebieg[edytuj | edytuj kod]

Ulica Towarowa jest szeroką, trójpasmową arterią z wytyczonymi trasami pojazdów komunikacji miejskiej. Biegnie od placu Zawiszy przy dworcu kolejowym Warszawa Ochota do skrzyżowania z Wolską i Chłodną. Trasa ta łączy dzielnicę Wolę z Ochotą i stanowi fragment drogi wojewódzkiej nr 634.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Ulica jest dawną drogą biegnącą wzdłuż usypanych w 1770 okopów Lubomirskiego[1]. Została uregulowana w 1825, w 1875 poprowadzona jako ulica w miejscu zniwelowanego okopu[1]. Jej nazwa, nadana w 1890, pochodzi od znajdującej się tam stacji towarowej Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej[2][3]. Do lat 50. XX wieku wzdłuż ul. Towarowej, między dworcem towarowym (późniejszym Dworcem Głównym) a ul. Grzybowską, znajdował kompleks bocznic kolejowych i magazynów nazywany zwyczajowo „Syberią”[4].

W końcu XIX wieku przy Towarowej w rejonie ul. Srebrnej powstała fabryka metalurgiczna Bormann i Szwede[3], a przy ul. Krochmalnej i ul. Grzybowskiej – skupisko domów publicznych[5]. Przeniesione tam z rejonu ul. Freta wskutek interwencji arcybiskupa Wincentego Popiela[6] „przedsiębiorstwa” zajmowały często całe kamienice[7].

W 1930 w ciągu ulicy nad wykopem linii średnicowej zbudowano wiadukt, który poszerzono w latach 1962–1963[8].

Zabudowa ulicy została w dużej części zniszczona i wypalona w latach 1939 i 1944.

W 1945 jedną z hal stacji towarowej przebudowano na dworzec pasażerski – Dworzec Główny[1].

W 1950 w kwadracie ulic: Towarowej, Pańskiej, Srebrnej i Miedzianej uruchomiono największą drukarnię wybudowaną w okresie PRL – Domu Słowa Polskiego. W latach 60. przy rondzie Ignacego Daszyńskiego wzniesiono kompleks biurowo-magazynowy Państwowego Przedsiębiorstwa Kolportażu „Ruch” (obecnie już nieistniejący). W dawnym biurowcu „Ruchu” (nr 28) do 2013 mieścił się Instytut Pamięci Narodowej.

W latach 1963–1967 przy ulicy powstało osiedle Okopowa-Towarowa, zaprojektowane przez Jana Klewina i Zbigniewa Pawlaka, a w latach 1964–1966 osiedle Srebrna (Jan Bogusławski i Bohdan Gniewiewski)[9].

Od grudnia 1985[10] do lipca 2000[11] była częścią drogi krajowej nr 2[a] i trasy europejskiej E30 na odcinku od ronda Daszyńskiego do placu Zawiszy[13].

Ważniejsze obiekty[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienia[edytuj | edytuj kod]

Obiekty nieistniejące[edytuj | edytuj kod]

W kulturze[edytuj | edytuj kod]

W 1929 Konstanty Ildefons Gałczyński opublikował wiersz Ulica Towarowa[15].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W latach 1999 – 2000 fragment drogi nr 2 biegnący od skrzyżowania z drogą nr 7 do skrzyżowania z drogą nr 719 był klasyfikowany jako droga wojewódzka[12].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 890. ISBN 83-01-08836-2.
  2. ↑ Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 208. ISBN 83-86619-97X.
  3. ↑ a b Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 224.
  4. ↑ Jerzy Pytko, Leopold J. Pytko: Warszawa. Ocalić od zapomnienia. Warszawa: Agencja Wydawniczo-Reklamowa Skarpa Warszawska, 2019, s. 99. ISBN 978-83-66195-22-6.
  5. ↑ Jarosław Zieliński. Rozpustna Towarowa. „Stolica”, s. 78, styczeń-luty 2015. 
  6. ↑ Benedykt Hertz: Na taśmie 70-lecia. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1966, s. 54.
  7. ↑ Andrzej Jeżewski: Warszawa na starej fotografii. Warszawa: Wydawnictwo Artystyczno-Graficzne "Ruch", 1960, s. 52.
  8. ↑ Marian Gajewski: Urządzenia komunalne Warszawy. Zarys historyczny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, s. 277. ISBN 83-06-00089-7.
  9. ↑ Barbara Orlańska, Andrzej Dobrucki, Wacław Orzeszkowski, Jan Kazimierz Zieliński: Warszawskie osiedla ZOR. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1968, s. 154.
  10. ↑ Uchwała nr 192 Rady Ministrów z 2 grudnia 1985 r. w sprawie zaliczenia dróg do kategorii dróg krajowych (M.P. z 1986 r. nr 3, poz. 16
  11. ↑ Rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 5 lipca 2000 r. w sprawie ustalenia przebiegu dróg krajowych w Warszawie (Dz.U. z 2000 r. nr 56, poz. 675)
  12. ↑ Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie ustalenia wykazu dróg krajowych i wojewódzkich (Dz.U. z 1998 r. nr 160, poz. 1071)
  13. ↑ Warszawa: Atlas aglomeracji 1:20 000. Wyd. pierwsze. Warszawa: Polskie Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1996. ISBN 83-7000-086-X.
  14. ↑ Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 310–311. ISBN 83-912463-4-5.
  15. ↑ Ulica Towarowa. galczynski.kulturalna.com. [dostęp 2020-08-22].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ulica_Towarowa_w_Warszawie&oldid=69999990”