Ulisses Aldrovandi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulisses Aldrovandi
Strona tytułowa Ornitologiae, ... libri XII (wyd. 1646)

Ulisses Aldrovandi (ur. 11 września 1522 w Bolonii, zm. 4 maja 1605 tamże) – włoski humanista, lekarz i przyrodnik okresu renesansu.

Ukończył studia na Uniwersytecie Bolońskim w 1553 specjalizując się w medycynie[1]. W 1554 został wykładowcą macierzystej uczelni, prowadząc zajęcia z filozofii i logiki[1]. Ponieważ interesował się szczególnie przyrodą, to w 1561 zdołał doprowadzić do utworzenia pierwszej w Bolonii katedry filozofii przyrody, którą sam objął[1]. Założył publiczny ogród botaniczny, którym w kolejnych latach kierował, a następnie także muzeum przyrodnicze, którego zbiory gromadził do końca życia[1]. W 1574 został naczelnym lekarzem Bolonii[1].

W zakresie badań przyrodniczych był propagatorem badań empirycznych, opartych na własnych obserwacjach studiowanych obiektów, choć zdarzało mu się też opisywać obiekty, których nie widział (np. smoka)[1]. Takie podejście było główną przyczyną założenia muzeum, gdzie gromadził eksponaty przyrodnicze z całego świata celem ich dalszego analizowania[1]. Celem pozyskania materiałów badawczych odbył parę ekspedycji naukowych po Włoszech zbierając rośliny, zwierzęta, skały i minerały[1]. Zamawiał też wielkie ilości (w sumie 8 tys.) obrazów obiektów przyrodniczych, traktując te obrazy jako dokumentację naukową[1]. Stworzył też zielnik gromadzący 7 tys. roślin[1].

Główne dzieła wydane za życia Aldrovandiego[1][edytuj | edytuj kod]

  • Ornithologiae, hoc est de avibus historiae libri XII (1599);
  • Ornithologiae tomus alter (1600);
  • De animalibus insectis libri septem, cum singulorum iconibus ad vivum expressis (1602);
  • Ornithologiae tomus tertius, ac postremus (1603).

Po śmierci uczonego, władze Bolonii między 1605 a 1609 r. wydały własnym kosztem 9 innych tomów przyrodniczych autorstwa Aldrovandiego[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l Giuseppe Olmi, 2009: Ulisses Aldrovandi. W: Huxley R. (red.): Wielcy przyrodnicy. Wyd. Naukowe PWN: 59-62.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]