Urban III

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Urban III
Urbanus Tertius
Umberto Crivelli
Papież
Biskup Rzymu
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

ok. 1120
Mediolan

Data i miejsce śmierci

20 października 1187
Ferrara

Miejsce pochówku

Katedra w Ferrarze

Papież
Okres sprawowania

25 listopada 1185–20 października 1187

Arcybiskup Mediolanu
Okres sprawowania

9 stycznia 1185–20 października 1187

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Kreacja kardynalska

18 grudnia 1182
Lucjusz III

Kościół tytularny

S. Lorenzo in Damaso

Pontyfikat

25 listopada 1185

Urban III (łac. Urbanus III, właśc. Umberto Crivelli; ur. ok. 1120 w Mediolanie, zm. 20 października 1187 w Ferrarze[1]) – arcybiskup Mediolanu (1185-1187) i papież od 25 listopada 1185 do 20 października 1187[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Umberto Criveli urodził się w arystokratycznej rodzinie mediolańskiej, która znacznie ucierpiała w wyniku złupienia Mediolanu przez cesarza Fryderyka I Barbarossę w 1162 roku[1]. Umberto udał się wówczas na wygnanie do Francji, gdzie został archidiakonem w Bourges[1]. W tym czasie zaprzyjaźnił się z Tomaszem Becketem. Później powrócił do Mediolanu, gdzie został archidiakonem miejscowej kapituły (udokumentowany na tym urzędzie 1181-82).

W grudniu 1182 roku papież Lucjusz III mianował go kardynałem-prezbiterem San Lorenzo in Damaso[1]. Rok później Uberto działał jako legat papieski w Lombardii i biskup elekt Vercelli. 9 stycznia 1185 promowano go na urząd arcybiskupa Mediolanu, zachował jednak godność kardynalską[1]. Podpisywał bulle papieskie między 2 stycznia 1183 a 11 listopada 1185. 25 listopada 1185 został wybrany w Weronie na nowego papieża po śmierci Lucjusza[2]. Koronowano go 1 grudnia 1185.

Pontyfikat[edytuj | edytuj kod]

Początkowo papież szukał porozumienia z cesarzem Fryderykiem; zapowiedział, że nie konsekruje antycesarskiego kandydata na arcybiskupa Trewiru oraz wysłał przedstawicieli na ślub cesarskiego syna Henryka VI z Konstancją, dziedziczką tronu Sycylii[1]. Niebawem doszło jednak do zerwania stosunków z cesarzem – papież odmówił koronacji Henryka na współcesarza, popadł w konflikt z cesarzem odnośnie do zawłaszczania dóbr po zmarłych duchownych, nie zaakceptował także ostatecznie nominata cesarskiego na arcybiskupstwo Trewiru i powołał własnego arcybiskupa[2]. W odpowiedzi cesarz Fryderyk polecił synowi zajęcie zbrojne Państwa Kościelnego i odcięcie papieża od świata w Weronie razem z kurią[2]. Urban w odpowiedzi wsparł nieudany bunt antycesarski w Cremonie, następnie wahał się i czasowo szukał porozumienia[1]. Nie doszło jednak do zgody i Urban podjął decyzję o ekskomunice cesarza. Na wieść o tym popierające cesarza władze Werony nakazały papieżowi opuścić miasto; wyjechał on do Ferrary, w drodze zachorował i niebawem zmarł; pochowano go w tamtejszej katedrze[1]. Podobno jego śmierć przyspieszyła wiadomość o klęsce krzyżowców w bitwie pod Hittinem.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 253-254. ISBN 83-06-02633-0.
  2. a b c d Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 90. ISBN 83-7006-437-X.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Richard McBrien, Leksykon papieży. Pontyfikaty od Piotra Apostoła do Jana Pawła II, Warszawa 2003
  • Ian Stuart Robinson, The Papacy 1073-1198. Continuity and innovations, Cambridge University Press 1990
  • Klaus Ganzer, Die entwicklung des auswärtigen Kardinalats im hohen Mittelater, Tybinga 1963
  • Pope Urban III. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-12-12]. (ang.).