Urve Tiidus

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Urve Tiidus
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 czerwca 1954
Rapla

Minister kultury Estonii
Okres

od 4 grudnia 2013
do 9 kwietnia 2015

Przynależność polityczna

Estońska Partia Reform

Poprzednik

Rein Lang

Następca

Indrek Saar

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi RP

Urve Tiidus (ur. 6 czerwca 1954 w Rapli) – estońska polityk i dziennikarka, działaczka samorządowa, parlamentarzystka, od 2013 do 2015 minister kultury.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1977 ukończyła filologię angielską na Uniwersytecie w Tartu. Pracowała jako dziennikarka telewizyjna, w tym również była prezenterką wiadomości w Eesti Televisioon. W 1998 wstąpiła do Estońskiej Partii Reform. Rok później przeszła do administracji samorządowej miasta Kuressaare jako dyrektor wydziału edukacji i kultury. Od 2005 do 2011 była burmistrzem tej miejscowości. W wyborach w 2011 uzyskała mandat posłanki do Zgromadzenia Państwowego (Riigikogu XII kadencji). 4 grudnia 2013 objęła urząd ministra kultury w trzecim rządzie Andrusa Ansipa[1]. Utrzymała to stanowisko również w powołanym 26 marca 2014 rządzie Taaviego Rõivasa[2]. Funkcję tę pełniła do 9 kwietnia 2015.

W 2015 i 2019 uzyskiwała reelekcję na kolejne kadencje parlamentu[3][4]. W 2023 pozostała deputowaną na następną kadencję (uzyskując mandat na jej początku w miejsce jednego z członków rządu)[5].

W 2014 odznaczona Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Minister of Culture Urve Tiidus begins work. valitsus.ee, 4 grudnia 2013. [dostęp 2013-12-07]. (ang.).
  2. Peaminister Taavi Rõivase valitsus astus ametisse. valitsus.ee, 26 marca 2014. [dostęp 2014-03-26]. (est.).
  3. Riigikogu liikmed hetkeseisuga. rk2015.vvk.ee, 2 marca 2015. [dostęp 2015-03-02]. (est.).
  4. Elected members of the Riigikogu. rk2019.valimised.ee, 4 marca 2019. [dostęp 2019-03-04]. (ang.).
  5. Riigikogu MP substitutes confirmed. err.ee, 10 kwietnia 2023. [dostęp 2023-04-10]. (ang.).
  6. M.P. z 2014 r. poz. 640

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]