Ustawa o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ustawa z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach
Nazwa potoczna

ustawa archiwalna

Państwo

 Polska

Data wydania

14 lipca 1983

Miejsce publikacji

Dz.U. z 1983 r. nr 38, poz. 173

Tekst jednolity

Dz.U. z 2020 r. poz. 164

Data wejścia w życie

1 stycznia 1984

Rodzaj aktu

ustawa

Przedmiot regulacji

prawo administracyjne

Status

obowiązujący

Ostatnio zmieniony przez

Dz.U. z 2019 r. poz. 2020

Wejście w życie ostatniej zmiany

1 stycznia 2021

Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych

Ustawa z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach, w skrócie zwana czasem ustawą archiwalną — polska ustawa całościowo regulująca prawo archiwalne. Razem z przepisami wykonawczymi oraz resortowymi aktami prawnymi tworzy prawo archiwalne. Weszła w życie z dniem 1 stycznia 1984 r., po 1989 r. była wielokrotnie zmieniana.

Ustawa archiwalna w obecnym kształcie składa się z 9 rozdziałów:

  1. Przepisy ogólne,
  2. Postępowanie z materiałami archiwalnymi,
  3. Państwowy zasób archiwalny,
  4. Niepaństwowy zasób archiwalny,
  5. Działalność gospodarcza w zakresie przechowywania dokumentacji osobowej i płacowej pracodawców o czasowym okresie przechowywania,
  6. Postępowanie z dokumentacją osobową i płacową w przypadku likwidacji lub upadłości pracodawcy,
  7. Przepisy karne,
  8. Zmiany w przepisach obowiązujących,
  9. Przepisy przejściowe i końcowe.

Dla archiwistyki stanowi ona fundamentalny akt prawny, który definiuje podstawowe pojęcia prawa archiwalnego, normuje zasady postępowania z materiałami archiwalnymi, określa sankcje prawno – karne za naruszenie ustawy, ustala warunki prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przechowywania dokumentacji pracowniczej i określa zasady postępowania z dokumentacją w razie ustania działalności pracodawcy.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Kancelaria i archiwum zakładowe, red. Zbigniew Pustuła, Warszawa 2006