Wincenty II (patriarcha Serbii)
| Witomir Prodanow Витомир Проданов | |
| Patriarcha Serbii | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Patriarcha Serbii | |
| Okres sprawowania |
1950–1958 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Nominacja biskupia |
1950 |
| Chirotonia biskupia |
1939 |
| Wybór patriarchy |
1950 |
| Data konsekracji |
1939 | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||
| Miejsce | |||||||||||||||
| Konsekrator | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Wincenty II (serb. Викентије), imię świeckie Witomir Prodanow, serb. Витомир Проданов (ur. 23 sierpnia 1890 w Baćko Petrovo Selo, zm. 5 lipca 1958 w Belgradzie) – patriarcha Serbskiego Kościoła Prawosławnego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Po ukończeniu szkoły podstawowej w rodzinnej miejscowości wyjechał do Nowego Sadu, gdzie kontynuował naukę. W 1917 wstąpił do klasztoru Bezdin. W latach 1921–1923 był sekretarzem w urzędzie metropolity w Karlovacu. W 1929 rozpoczął studia na wydziale filozoficznym uniwersytetu w Belgradzie. W latach 1930–1934 napisał kilka prac naukowych poświęconych historii Wojwodiny.
W 1932 objął stanowisko sekretarza generalnego Świętego Synodu Serbskiej Cerkwi Prawosławnej. Chirotonię biskupią otrzymał w 1939 jako metropolita Zety i Strumicy. Rok później został administratorem diecezji ochrydzko-bitolskiej. Po agresji bułgarskiej w 1941 był zmuszony uciekać ze Štipu.
Po śmierci patriarchy Gabriela w maju 1950, najbardziej prawdopodobnym jego następcą był metropolita Czarnogóry – Arseniusz. Wskutek interwencji władz komunistycznych, został on umieszczony w areszcie domowym, a Święty Synod wybrał nowym patriarchą biskupa Wincentego. Patriarcha był uważany za człowieka zależnego od władz komunistycznych – w 1955 wziął udział w przyjęciu urodzinowym Josipa Broza Tity, a w sierpniu 1956 został odznaczony przez Titę z okazji swoich 67 urodzin[1].
Pochowany w soborze św. Michała Archanioła w Belgradzie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ S.P.Ramet, Nihil obstat: religion, politics, and social change in East-Central Europe and Russia, Duke University Press 1998, s.17
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Sabrina P. Ramet: The Three Yugoslavias: State-Building and Legitimation, 1918–2004. Indiana University Press, 2006. ISBN 978-0-253-34656-8. (ang.).