Wątor
Wątor (dawniej także wantor) – wyżłobienie w klepkach drewnianej beczki, od strony jej wnętrza, umożliwiające osadzenie w niej dna. Wątor żłobiony jest w beczce przy pomocy narzędzia zwanego wątornikiem podczas ostatniej fazy jej wytwarzania, kiedy wzajemne położenie klepek jest już ustalone przy pomocy tymczasowych obręczy.
W przeszłości synonim niezamożności (żartobliwe określenie: "hrabia na Wątorach" albo powiedzonko "comes de Wątory, gdzie jeden kmieć a trzy dwory"[1]).
Wątor w przeszłości oznaczał także rodzaj pontonu skonstruowanego przy pomocy napełnianych powietrzem worków skórzanych.
Wątor, "fuga":pochodzenie prasłowiańskie; ze słów "wą" i "tor", dosłownie: "to co wtarte", z języka serbskiego: utor, utoriti- "fugować", z języka czeskiego – "utor", u Łużyczan – rodzaju żeńskiego: "wutora"[2]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- barrel, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-10-05] (ang.).
- Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej z 28.2.2006, str. C50/200, poz. 4416 00 00
- Słownik języka polskiego pod redakcją Jana Karłowicza, Adama Kryńskiego i Władysława Niedźwieckiego, tom VII, Warszawa 1919
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Słownik języka polskiego pod red. Kryńskiego: t. VII str. 481
- ↑ Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny j. polskiego