Władimir Romanowski

Władimir Romanowski

Владимир Захарович Романовский

generał pułkownik
Data i miejsce urodzenia	30 czerwca 1896 Wieszałowka
Data i miejsce śmierci	5 września 1967 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1915–1959
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Czerwona Armia Radziecka
Stanowiska	dowódca 1 i 2 Armii Uderzeniowej, 67 i 19 Armii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna domowa w Rosji, II wojna światowa
Odznaczenia

Władimir Zacharewicz Romanowski (ros. Владимир Захарович Романовский, ur. 18 czerwca^?/30 czerwca 1896 w Wieszałowce, zm. 5 września 1967 w Moskwie) – radziecki wojskowy, generał pułkownik.

Życiorys

Urodził się we wsi Wieszałowka w obwodzie lipieckim w rodzinie chłopskiej.

W 1915 roku powołany do armii carskiej. Brał udział w I wojnie światowej, starszy podoficer, dowódca plutonu w 8 pułku piechoty, na froncie rumuńskim.

W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej, brał w walkach na Froncie Zachodnim i Froncie Południowym przeciwko oddziałom białogwardyjskim. Kolejno dowódca kompanii, batalionu i komisarz pociągu pancernego. W latach 1922 – 1924 dowódca i komisarz specjalnego oddziału do walki z powstańcami na terenie Jakucji.

Po zakończeniu walk instruktor oddziałów specjalnych okręgu kołymskiego, politruk 3 Wierchoudińskiego Pułku Strzeleckiego. W latach 1925 – 1929 sekretarz komitetu partyjnego 1 Dywizji Strzeleckiej. Od kwietnia 1930 roku komisarz 105 Pułku Strzeleckiego Leningradzkiego Okręgu Wojskowego.

W 1931 roku ukończył kurs oficerów politycznych przy Wojskowej Akademii Politycznej. Następnie dowódca 10 i 11 turkmeńskich pułków strzeleckich. W 1935 roku ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego. Od czerwca 1937 był komendantem Moskiewskiej Szkoły Wojskowej im. WCIK. Od kwietnia 1938 roku zastępca dowódcy 2 Samodzielnej Armii stacjonującej na Dalekim Wschodzie, od czerwca 1940 roku dowódca 10 Armii a od marca 1941 roku zastępca dowódcy Nadwołżańskiego Okręgu Wojskowego.

W czerwcu 1941 roku został dowódcą Archangielskiego Okręgu Wojskowego, którym dowodził do kwietnia 1942 roku, zajmując się formowaniem nowych jednostek.

W kwietniu 1942 roku został zastępcą a maju dowódcą 1 Armii Uderzeniowej. Uczestniczyła ona w walkach na Froncie Północno-Zachodnim. W dniu 2 grudnia 1942 roku został dowódcą 2 Armii Uderzeniowej, którą dowodził do 23 grudnia 1943 roku. Brał udział w walkach na Froncie Wołchowskim.

W styczniu 1944 roku został zastępcą dowódcy 4 Frontu Ukraińskiego. Od 14 do 24 marca 1944 roku dowódca 42 Armii, a następnie 67 Armii na Froncie Leningradzkim, później 3 Froncie Nadbałtyckim.

W dniu 6 marca 1945 roku został dowódcą 19 Armii, którą dowodził do końca wojny. Brał udział w walkach na 2 Froncie Białoruskim, dowodząc tą armią m.in. w czasie walk o Gdynię oraz w czasie walk o wyspy Wolin i Uznam.

Po zakończeniu wojny dowódca Woroneskiego Okręgu Wojskowego, od kwietnia 1946 roku dowódca 4 Gwardyjskiej Armii Centralnej Grupy Wojsk. Kolejno: od kwietnia 1948 roku dowódca Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego, od czerwca 1949 roku dowódca Dońskiego Okręgu Wojskowego. W 1948 roku ukończył kurs Akademii Wojskowej Sztabu Generalnego.

Od stycznia 1952 roku w szkolnictwie wojskowym, kolejno: szef Wyższych Akademickich Kursów Wojskowych, od października 1957 roku szef wydziału w Akademii Wojskowej im. Frunzego.

W 1959 roku przeniesiony do rezerwy. Mieszkał w Moskwie, gdzie zmarł. Pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie.

Awanse

• generał porucznik
• generał pułkownik (1945)

Odznaczenia

• Order Lenina
• Order Czerwonego Sztandaru (sześciokrotnie)
• Order Suworowa I klasy
• Order Kutuzowa I klasy (dwukrotnie)
• Order Suworowa II klasy

Bibliografia

• Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь. Moskwa: Кучково поле, 2005, s. 196-199. ISBN 5-86090-113-5. (ros.).
• М.М. Козлов (główny redaktor): Великая Отечественная война 1941-1945: Энциклопедия. Moskwa: Сов. энциклопедия, 1985, s. 617. (ros.).