Władysław Adamczyk (oficer)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Adamczyk
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

29 stycznia 1894
Straconka, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

24 września 1978
Bielsko-Biała, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

3 Pułk Piechoty Legionów
6 Pułk Piechoty Legionów
7 Pułk Piechoty Legionów
6 Pułk Piechoty Legionów
65 Pułk Piechoty
201 Pułku Piechoty

Stanowiska

kwatermistrz pułku
dowódca batalionu
zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa

Późniejsza praca

pracownik umysłowy

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi

Władysław Adamczyk[a] (ur. 29 stycznia 1894 w Straconce, zm. 24 września 1978 w Bielsku-Białej) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Władysław Adamczyk urodził się w Straconce, obecnie dzielnicy Bielska-Białej, w rodzinie Andrzeja i Anny z Procnerów. Ukończył gimnazjum w Białej w 1914 roku i otrzymał świadectwo dojrzałości. W trakcie nauki był członkiem drużyny „Sokoła”.

W dniu 15 sierpnia 1914 roku wstąpił na ochotnika do Legionów Polskich i został przydzielony do 3 pułku piechoty. Uczestniczył w walkach w Karpatach. W 1915 roku został przeniesiony do 6 pułku piechoty i równocześnie awansowany do stopnia kaprala. W składzie pułku bierze udział w kampanii wołyńskiej w 1916 roku. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany, a następnie wcielony do armii austriackiej, w której ukończył kurs podoficerski i kurs oficerski w Opawie uzyskując stopień chorążego. Następnie służył w jednostce stacjonującej w Radomsku. W 1918 roku awansowany do stopnia podporucznika.

W październiku 1918 roku zorganizował kompanię ochotniczą POW, która brała udział w rozbrajaniu Niemców.

Od listopada 1918 roku w Wojsku Polskim. Służył kolejno w 157 rezerwowym pułku piechoty i 7 pułku piechoty, uczestnicząc w obronie Lwowa od grudnia 1918 do marca 1919 roku, dowodząc kompanią piechoty. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

W listopadzie 1924 roku został przeniesiony do 6 pułku piechoty Legionów[2][3]. W 1928 roku został kwatermistrzem pułku i funkcję tę pełnił do 1930 roku. W 1930 roku ukończył kurs dowódców batalionów i został komendantem Przysposobienia Wojskowego przy 6 pp Leg. 2 grudnia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 65. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W marcu 1931 roku został przeniesiony do 65 pułku piechoty w Grudziądzu na stanowisko dowódcy batalionu[5]. W grudniu 1932 roku ogłoszono jego przeniesienie do 63 pułku piechoty w Toruniu na stanowisko dowódcy batalionu[6][7]. W 1936 roku został przeniesiony do 67 pułku piechoty. W 1938 roku został przeniesiony na stanowisko I zastępcy dowódcy 73 pułku piechoty.

W sierpniu 1939 roku w czasie mobilizacji został dowódcą 201 rezerwowego pułku piechoty i dowodzi nim w trakcie kampanii wrześniowej. Od walk 1 września 1939 roku w rejonie Kobióru i Wyr do dnia 20 września 1939 roku w rejonie Ulowa i Narola, gdzie pułk zostaje ostatecznie rozbity. Następnie z grupą żołnierzy usiłował się przedostać się do Lwowa, lecz w dniu 25 września w rejonie Lubaczowa dostał się do niewoli niemieckiej.

Kolejno przebywał w obozach jenieckich: Oflagu IIB Arnswalde (1939 – maj 1942), Oflagu IID Gross-Born (maj 1942 – 1945) i Oflagu VIB Dössel, który został wyzwolony 1 kwietnia 1945 roku.

Po wyzwoleniu z obozu początkowo pozostał na Zachodzie, do Polski wrócił w maju 1946 roku i zamieszkał w Bielsku-Białej pracując jako pracownik umysłowy w Zjednoczeniu Energetycznym Okręgu Górnośląskiego w Bielsku-Białej. W dniu 8 września 1950 roku został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz wywiadu brytyjskiego i w dniu 8 stycznia 1951 roku wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Katowicach został skazany na karę dożywotniego więzienia, wyrok w dniu 13 lipca 1951 roku złagodzono do 5 lat więzienia. Karę odbywał w Centralnym Więzieniu Karny we Wronkach.

13 lipca 1956 roku, po odbyciu kary, został zwolniony z więzienia i wrócił do Bielska-Białej, gdzie pracował w Zakładzie Energetycznym do czasu przejścia na emeryturę w 1959 roku. Zmarł w Bielsku-Białej i został pochowany na cmentarzu w Straconce.

Postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w Katowicach z dnia 6 grudnia 1991 wyrok wydany przez były Wojskowy Sąd Rejonowy w Katowicach został unieważniony.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Władysław II Adamczyk”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie Władysława I Adamczyka (ur. 3 sierpnia 1888 roku), porucznika rezerwy 1 psp[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1589.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 122 z 18 listopada 1924 roku, s. 682.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 22, 198.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 329.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 101.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 430.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 38, 591.
  8. ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  9. ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 22.
  11. ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 303 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 38.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Adamczyk_(oficer)&oldid=73120158”