Władysław Beksiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Beksiński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 czerwca 1850
Sanok

Data i miejsce śmierci

9 kwietnia 1929
Sanok

Miejsce spoczynku

Cmentarz Centralny w Sanoku

Zawód, zajęcie

architekt

Narodowość

polska

Uczelnia

Politechnika Lwowska

Stanowisko

architekt miejski

Pracodawca

Magistrat Sanok

Rodzice

Mateusz Beksiński
Karolina Machalska

Małżeństwo

Helena Zajchowska

Dzieci

Stanisław, Zygmunt, Władysława, Maria, Karolina

Krewni i powinowaci

Zdzisław Beksiński, Tomasz Beksiński, Walenty Lipiński, Kazimierz Lipiński, Henryk Kopia, Franciszek Orawiec

Multimedia w Wikimedia Commons
Dom Beksińskich przy ulicy Jagiellońskiej
Kamienice ul. Sobieskiego 8 i 10
Ratusz przy ul. Rynek 16
Budynek obecnego II Liceum Ogólnokształcące im. Marii Skłodowskiej-Curie przy ul. Mickiewicza 11
Grobowiec rodziny Beksińskich, pierwotnie zaprojektowany przez Władysława (Cmentarz Centralny w Sanoku)

Władysław Ludwik Beksiński (ur. 16 czerwca 1850 w Sanoku, zm. 9 kwietnia 1929 tamże[1]) – polski inżynier architekt.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Władysław Ludwik Beksiński urodził się 16 czerwca 1850 w Sanoku[2][3][4]. Był synem Mateusza (1814-1886, powstaniec listopadowy, założyciel Zakładów Kotlarskich, które dały początek późniejszej fabryce wagonów i autobusów Autosan) i Karoliny z domu Machalskiej (1830-1891)[2]. Miał siostrę Izabelę Marię (1848-1856[5][6]). Był spowinowacony z Walentym i Kazimierzem Lipińskimi oraz Henrykiem Kopią[7].

Ukończył gimnazjum realne w Tarnowie[8][9]. Został absolwentem architektury na Politechnice Lwowskiej. Po studiach pracował jako inżynier miejski w Nadwórnej. W 1886, po śmierci ojca, przeprowadził się ponownie do Sanoka, zamieszkał w domu pod ówczesnym adresem ulicy Lwowskiej 225b nad Potokiem Płowieckim[10] (obecnie ulica Jagiellońska). 30 października 1890 został mianowany na stanowisko inżyniera miejskiego w Sanoku z charakterem prowizorycznym[11]. Od tego czasu piastował tę posadę w magistracie Sanoka[12]. 29 października 1891 otrzymał tzw. stabilizację i został mianowany stałym urzędnikiem miejskim[13]. Jednocześnie do 16 września 1897 pełnił funkcję komisarza ogniowego w Sanoku[14]. Od około 1902 był znawcą dla oceniania realności z większych przedsiębiorstw przemysłowych dla całego okręgu C. K. Sądzie Obwodowego w Sanoku (błędnie wskazywany jako Józef Beksiński)[15]. W 1890 roku wszedł w skład Komisji Wodociągowej w Sanoku, zmierzającej do opracowania projektu wodociągów w mieście. W 1904 roku sporządził „Memoriał do Rady Gminnej Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka w sprawie mających się urządzić wodociągów”, który powstał w wyniku jego badań lokalizacji ujęć wody. Pełnił funkcje zastępcy dyrektora kasjera, od stycznia 1900 był członkiem zarządu[16], od lipca 1904 członkiem dyrekcji Powiatowego Towarzystwa Zaliczkowego w Sanoku[17][18] (drugim dyrektorem w 1905[19]). Zasiadł w radzie nadzorczej Towarzystwa Kasy Zaliczkowej w Sanoku[20]. 15 marca 1904 został wybrany na okres trzech lat cenzorem Kasy Oszczędności w Sanoku[21]. W listopadzie 1910 został przewodniczącym komisji egzaminacyjnej dla czeladników rękodzielniczych[22]. Został II zastępcą prezesa zarządu założonego 24 kwietnia 1904 sanockiego oddziału Towarzystwa Ligi Pomocy Przemysłowej[23]. Od grudnia 1920 był członkiem dyrekcji stowarzyszenia Towarzystwo Spółdzielcze przy Powiatowym Towarzystwie Zaliczkowym w Sanoku[24]. Do sierpnia 1925 zasiadał w dyrekcji Kasy Zaliczkowej w Sanoku[25]. Na przełomie 1890/1891 przystąpił do Krakowskiego Towarzystwa Technicznego[26]. Od 1878 był członkiem zwyczajnym Polskiego Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie[27][28][29][30]. W 1912 uczestniczył w VI Zjeździe Techników Polskich w Krakowie[31]. W 1921 został powołany na liście znawców z zawodu budownictwa i inżynierii dla oszacowania przedmiotów i gruntów, mogących ulec wywłaszczeniu dla kolei żelaznej oraz do wyznaczenia wynagrodzeń za wywłaszczenie praw wodnych[32].

Był członkiem wspierającym[33][34][35][36] i członkiem zwyczajnym - założycielem Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego; przystąpił w 1913[37][38]. Został członkiem założycielem[39] i zasiadał we władzach sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, działającego w gmachu przy ulicy Mickiewicza[40][41], był we władzach wydziału i komisji budowlanej[42][43], otrzymał tytuł członka honorowego[44][45]. Jego nazwisko zostało umieszczone w drzewcu sztandaru TG Sokół w Sanoku, na jednym z 125 gwoździ upamiętniających członków gniazda[46]. 20 stycznia 1897 został wybrany członkiem wydziały Kółka Dramatyczno-Muzycznego w Sanoku[47]. Był członkiem wydziału Towarzystwa „Korpusy Wakacyjne” w Sanoku[48]. Był także jednym z najaktywniejszych członków Towarzystwa Upiększania Miasta Sanoka (1904-1914)[49][50][51] (w 1910, 1912 wybierany wydziałowym[52][53][54]). Był członkiem komitetu organizacyjnego Krajowy Zjazd Strażacki w Sanoku zorganizowany w lipcu 1904[55]. 27 października 1905 został wybrany członkiem komisji rewizyjnej Towarzystwa Pomocy Naukowej w Sanoku[56]. 4 listopada 1906 został wybrany skarbnikiem Rady Parafialnej przy Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku[57].

Po 26 latach pracy na stanowisku inżyniera miejskiego w Sanoku na jego prośbę miejscowa Rada Miejskiej 28 grudnia 1916 przyjęła wniosek o przeniesienie go w stan spoczynku[58]. Po wieloletniej, niespełna 40-letniej pracy na stanowisku architekta miejskiego i kierownika Wydziału Budowlanego magistratu w Sanoku[59], z dniem 5 stycznia 1928 przeszedł na emeryturę. Tego samego dnia na posiedzeniu Rady Miejskiej w Sanoku przyznano mu tytuł Honorowego Obywatela Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka jako uczczenie całokształtu pracy zawodowej i społecznej[60].

Władysław Beksiński zmarł 9 kwietnia 1929 w Sanoku[3]. Został pochowany w zaprojektowanym przez siebie rodzinnym grobowcu na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 11 kwietnia 1929[3][61].

Jego żoną przez przeszło 40 lat była Helena[3] (wzgl. Maria Helena[4][62]) z domu Zajchowska (pochodząca z Dynowa, działaczka Towarzystwa św. Wincentego à Paulo w Sanoku[63], zm. 21 czerwca 1940[64]). Ich dziećmi byli: Stanisław Mateusz (1887-1953), Zygmunt Jan (ur. 1888[65], zmarł na gruźlicę 12 listopada 1905 w wieku 18 lat)[66][67][68][a], Władysława Helena (zm. 1 grudnia 1897 trzy dni po urodzeniu[62][69][70]), Maria Władysława (1899-1947) i Karolina Zofia (ur. 1900). Był dziadkiem Zdzisława (1929-2005), i pradziadkiem Tomasza (1958-1999). Córka Władysława w 1922 wyszła za mąż za Franciszka Orawca. Młoda para otrzymała jako wiano część wybudowanej przez Władysława Beksińskiego w latach 90. XIX wieku[71] kamienicy przy ul. Jana III Sobieskiego[72] (drugą część budynku otrzymał syn Stanisław)[71], po czym zamieszkali w Poroninie (wiosną 1940 Franciszek został zamordowany w Katyniu; był stryjem Bronisławy Orawiec-Löffler, która 10 kwietnia 2010 roku zginęła w katastrofie lotniczej w Smoleńsku[73]). Władysława Orawiec po powstaniu warszawskim została wywieziona do III Rzeszy, a po powrocie wskutek ciężkiej choroby zmarła[74] (osieroconego syna Władysławy, Jerzego, adoptowała siostra Franciszka, Aniela Gut-Stapińska[75]; Jerzy Orawiec (1935-1990) później został reżyserem filmów dokumentalnych[76][77]). Druga córka została żoną S. Wahla (dyrektor rafinerii ropy naftowej we Wróbliku Szlacheckim). Syn Władysława, Stanisław, inżynier geometra, także uzyskał wykształcenie na Politechnice Lwowskiej, i podobnie jak jego ojciec pracował w Wydziale Budowlanym sanockiego Urzędu Miejskiego.

1 października 2011 otwarto w Sanoku ścieżkę spacerową pod nazwą „Śladami Rodu Beksińskich”, wytyczoną i przebiegającą przez miejsca w mieście związane z rodziną Beksińskich. Na jej trasie umieszczono jedenaście tablic informujących o dokonaniach przedstawicieli rodziny. Tablice wykonano w formie sztalug malarskich z uwagi na działalność Zdzisława Beksińskiego i artystyczne profesje innych członków rodziny[78][79].

Dokonania[edytuj | edytuj kod]

Władysław Beksiński nadzorował i budował oraz był autorem wielu projektów budowy i planów przebudowy budynków mieszkalnych i użyteczności publicznej, zrealizowanych w Sanoku, które do dziś są ozdobą miasta[80].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W informacjach prasowych „Gazeta Sanocka” z 19 listopada 1905 pierwotnie podała, że zmarły syn miał na imię Stanisław, a w wydaniu z 26 listopada 1905 wskazała po pogrzebie, iż był to Zygmunt. Historyk Andrzej Romaniak podał, iż syn Zygmunt Jan żył w latach 1888-1929. Zob. Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 8, 490. ISBN 978-83-60380-26-0.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Edward Zając, Sanockie biografie, Sanok 2009, s. 112-118.
  2. ↑ a b Księga chrztów 1836–1857. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 239 (poz. 76).
  3. ↑ a b c d Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 339 (poz. 51).
  4. ↑ a b Księga Zmarłych 1959–1975 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 282 (poz. 193).
  5. ↑ Księga chrztów 1836–1857. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 201 (poz. 79).
  6. ↑ Księga zmarłych 1855–1878 Sanok. Sanok: Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 8 (poz. 25).
  7. ↑ Kronika. Nekrologia. „Gazeta Sanocka”, s. 3, Nr 42 z 16 października 1904. 
  8. ↑ Bronisław Filipczak, Wojciech Sołtys. Ze wspomnień (napisał Wojciech Sołtys). „Rocznik Sanocki”. I, s. 211, 1963. Wydawnictwo Literackie. 
  9. ↑ Waldemar Bałda, Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka, Kraków 2012, s. 17.
  10. ↑ Ścieżka spacerowa „Śladami Rodu Beksińskich” w Sanoku. 9. Dom Beksińskich. zymon.com.pl. [dostęp 2014-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 października 2014)].
  11. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej od 1887 do stycznia 1892. T. X. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 221. [dostęp 2022-02-05].
  12. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1892. Lwów: 1892, s. 315.
  13. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej od 1887 do stycznia 1892. T. X. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 301. [dostęp 2022-02-05].
  14. ↑ Protokoły posiedzeń Rady Miejskiej w Sanoku od 9.01.1896 - 16.12.1897 roku. szukajwarchiwach.gov.pl. s. 198. [dostęp 2021-12-10].
  15. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1903. Lwów: 1903, s. 108.
  16. ↑ Wyroki prasowe. „Gazeta Lwowska”, s. 11, Nr 31 z 9 lutego 1900. 
  17. ↑ Firmy. „Gazeta Lwowska”, s. 10, Nr 194 z 25 sierpnia 1904. 
  18. ↑ Firmy. „Gazeta Lwowska”, s. 10, Nr 31 z 9 lutego 1906. 
  19. ↑ Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Towarzystwa Zaliczkowego w Sanoku dnia 12 września 1905. „Gazeta Sanocka”, s. 2-3, Nr 88 z 17 września 1905. 
  20. ↑ Kasa zaliczkowa w Sanoku. „Gazeta Sanocka”, s. 2, Nr 9 z 28 lutego 1904. 
  21. ↑ Kronika. „Gazeta Sanocka”, s. 3, Nr 11 z 20 marca 1904. 
  22. ↑ Kronika. Komisya urzędowa. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 29 z 13 listopada 1910. 
  23. ↑ Sprawozdanie z działalności „Ligi Pomocy Przemysłowej” za czas od 16. sierpnia 1908, do 31. grudnia 1909 t. j. za szósty rok istnienia. Lwów: Liga Pomocy Przemysłowej, 1910, s. 120.
  24. ↑ Firmy. „Gazeta Lwowska”, s. 6, Nr 52 z 5 marca 1921. 
  25. ↑ Firmy. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 193 z 35 sierpnia 1925. 
  26. ↑ Sprawy Towarzystwa. „Czasopismo Towarzystwa Technicznego Krakowskiego”, s. 19, Nr 2 z 15 stycznia 1891. Krakowskie Towarzystwo Techniczne. 
  27. ↑ Spis członków Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie według stanu z dnia 31. grudnia 1910. „Czasopismo Techniczne”, s. 25, Nr 24 z 25 grudnia 1910. Towarzystwo Politechniczne we Lwowie. 
  28. ↑ Członkowie Towarzystwa w drugiem dwudziestopięcioleciu (1902-1926). W: Maksymilian Matakiewicz: Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie 1877–1927. Księga pamiątkowa wydana z okazji 50-letniego jubileuszu Towarzystwa. Lwów: Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie, 1927, s. 89.
  29. ↑ Członkowie Towarzystwa. „Czasopismo Techniczne”, s. 90, Nr 5 z 10 marca 1930. Towarzystwo Politechniczne we Lwowie. 
  30. ↑ Sprawy Towarzystwa. „Czasopismo Techniczne”, s. 383, Nr 20 z 25 października 1930. Towarzystwo Politechniczne we Lwowie. 
  31. ↑ Pamiętnik VI Zjazdu Techników Polskich od 11 do 15 września 1912 w Krakowie. Kraków: 1914-1917, s. 339.
  32. ↑ Zawiadomienia. Lista znawców. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”, s. 83, Nr 5 z 1 marca 1921. 
  33. ↑ Sprawozdanie Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego z dziesiątego roku jej istnienia tj. 1894 złożone przez zarząd na walnem zgromadzeniu dnia 4 maja 1895. s. 8.
  34. ↑ Sprawozdanie Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego z dziesiątego roku jej istnienia tj. 1895 złożone przez zarząd na walnem zgromadzeniu dnia 14 marca 1896. s. 9.
  35. ↑ Sprawozdanie Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego za czas od 31 stycznia do 15 września 1897 (dwunasty rok istnienia) złożone przez zarząd na walnem zgromadzeniu dnia 18 grudnia 1897. s. 8.
  36. ↑ Sprawozdanie z działalności „Macierzy Szkolnej Księstwa Cieszyńskiego” w Cieszynie za czas od 16 września 1906 do 31 grudnia 1907 – 22 rok istnienia. Cieszyn: 1907, s. 21.
  37. ↑ XXVIII Sprawozdanie Macierzy Szkolnej Ks. Cieszyńskiego za rok 1913. Cieszyn: 1914, s. 114.
  38. ↑ XXIX Sprawozdanie Macierzy Szkolnej Ks. Cieszyńskiego za rok 1914. Cieszyn: 1916, s. 61.
  39. ↑ Lista członków z dniem 31 grudnia 1899. W: Sprawozdanie Wydziału Polskiego Towarz. Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku za rok administracyjny 1899. Sanok: Polskie Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, 1900, s. 13.
  40. ↑ Władze. sokolsanok.pl. [dostęp 2014-05-17].
  41. ↑ Członkowie TG „Sokół” w Sanoku 1889–1946. sokolsanok.pl, 29 listopada 2009. [dostęp 2014-03-12].
  42. ↑ Lista członków z dniem 31 grudnia 1899. W: Sprawozdanie Wydziału Polskiego Towarz. Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku za rok administracyjny 1899. Sanok: Polskie Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, 1900, s. 15.
  43. ↑ a b c Adam Pytel. Sprawy Związku polskich gimnastycznych Towarzystw sokolich w Austrii. Sanok. „Przewodnik Gimnastyczny „Sokół””, s. 6, Nr 10 z 1899. 
  44. ↑ Tadeusz Miękisz: Zarys historii Tow. Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku w 50-tą rocznicę jego istnienia. Sanok: Polskie Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, 1939, s. 10.
  45. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 147. ISBN 978-83-939031-1-5.
  46. ↑ Sztandar. sokolsanok.pl. [dostęp 2015-06-16].
  47. ↑ Kółko dramat.-muzyczne w Sanoku. „Gazeta Sanocka”, s. 3, Nr 95 z 24 stycznia 1897. 
  48. ↑ Kronika. „Korpusy wakacyjne”. „Gazeta Sanocka”, s. 4, Nr 93 z 10 stycznia 1897. 
  49. ↑ Edward Zając, 100 lat Towarzystwa Upiększania Miasta Sanoka 1904-2004, Sanok 2004, s. 29.
  50. ↑ Kronika. Tow. Upiększ. m. Sanoka. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 24 z 11 czerwca 1911. 
  51. ↑ Zbigniew Koziarz. Towarzystwo Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka (1904–1994). „Rocznik Sanocki”. VII, s. 10, 1995. ISSN 0557-2096. 
  52. ↑ Kronika. Towarzystwo upiększenia miasta. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 4, Nr 3 z 15 maja 1910. 
  53. ↑ Sprawozdanie Wydziału Tow. Upiększania Miasta Sanoka. „Miesięcznik Artystyczny”, s. 67, Nr 7 z 1912. 
  54. ↑ T. U. M. S.. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 26 z 30 czerwca 1912. 
  55. ↑ Krajowy Zjazd Strażacki. „Słowo Polskie”, s. 3, Nr 353 z 28 lipca 1904. 
  56. ↑ Kronika. „Gazeta Sanocka”, s. 4, Nr 97 z 5 listopada 1905. 
  57. ↑ Kronika. Ukonstytuowanie się Rady parafialnej. „Gazeta Sanocka”, s. 3, Nr 150 z 11 listopada 1906. 
  58. ↑ Protokoły posiedzeń Rady Miejskiej miasta Sanoka od 23.11.1915 - 28.12.1916 roku. szukajwarchiwach.gov.pl. s. 133-134, 137. [dostęp 2021-12-19].
  59. ↑ Informator Powszechny Rzeczypospolitej Polskiej z Kalendarzem P. P. na Rok 1925. Warszawa: 1925, s. 361.
  60. ↑ Edward Zając, Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka, Sanok 2002, s. 79-80.
  61. ↑ Dokumenty. muzeum.sanok.pl. [dostęp 2014-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 marca 2014)].
  62. ↑ a b Księga chrztów 1892–1898. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 203 (poz. 259).
  63. ↑ Doroczne zebrania Tow. Wincentego à Paulo. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 32 z 4 grudnia 1910. 
  64. ↑ Indeks do ksiąg zmarłych od roku 1914. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. B, 1940, str. 137, poz. 64.
  65. ↑ CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1901/1902 (zespół 7, sygn. 29). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 312.
  66. ↑ Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 22 (poz. 170).
  67. ↑ Kronika. „Gazeta Sanocka”, s. 4, Nr 99 z 19 listopada 1905. 
  68. ↑ Kronika. „Gazeta Sanocka”, s. 4, Nr 100 z 26 listopada 1905. 
  69. ↑ Księga aktów zejść rzym.-kat. Sanok 1878–1904. T. H. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 270 (poz. 168).
  70. ↑ Księga zmarłych i pochowanych w Sanoku na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej i Matejki od 1895 do 1952 r.. Sanok. s. 12 (poz. 177).
  71. ↑ a b c Beksińscy 2014 ↓, s. 16.
  72. ↑ Edward Zając, Sanockie biografie, Sanok 2009, s. 114.
  73. ↑ Bronisława Orawiec-Loffler. wyborcza.pl, 11 kwietnia 2010. [dostęp 2013-12-24].
  74. ↑ Będę tam wracać. tygodnik.onet.pl, 12 października 2010. [dostęp 2013-12-24].
  75. ↑ Barbara Stanisławczyk: Ostatni krzyk. Od Katynia do Smoleńska historie dramatów i miłości. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2011, s. 247-248. ISBN 978-83-7510-814-9.
  76. ↑ Jerzy Orawiec. filmpolski.pl. [dostęp 2013-12-24].
  77. ↑ Jerzy Orawiec. filmpolski.pl. [dostęp 2013-12-24].
  78. ↑ Sanocki szlak „Śladami Rodu Beksińskich”. esanok.pl. [dostęp 2014-01-01].
  79. ↑ Ścieżka spacerowa „Śladami Rodu Beksińskich”. zymon.com.pl. [dostęp 2015-01-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 października 2014)].
  80. ↑ W Sanoku powstał szlak pamięci rodu Beksińskich. tvp.pl, 1 listopada 2011. [dostęp 2014-05-17].
  81. ↑ Jadwiga Zaleska. Karol Pollak – typographus sanocensis i dzieje jego drukarni. „Rocznik Sanocki”. Tom VI, s. 66-67, 1988. 
  82. ↑ Jerzy Ołowiańczyk. Historia Rzeźni i Zakładów Mięsnych w Sanoku. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 10 (301) z 1-10 kwietnia 1984. Sanocka Fabryka Autobusów. 
  83. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej od 1887 do stycznia 1892. T. X. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 350. [dostęp 2022-02-05].
  84. ↑ Alojzy Zielecki, Rozwój przestrzenny miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 396.
  85. ↑ Z Rady Miejskiej. „Gazeta Sanocka”, s. 2, Nr 12 z 9 czerwca 1895. 
  86. ↑ Stefan Stefański: Cmentarze sanockie. Sanok: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Oddział w Sanoku, 1991, s. 11, 22.
  87. ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka, Sanok 1998, s. 165.
  88. ↑ Nowy cmentarz w Sanoku, Czasopismo Techniczne nr 9 (1896).
  89. ↑ O cmentarzach. starecmentarze.sanok.pl. [dostęp 2014-05-17].
  90. ↑ Ścieżka spacerowa „Śladami Rodu Beksińskich” w Sanoku. 6. Cmentarz, Epilog. zymon.com.pl. [dostęp 2014-05-17].
  91. ↑ Alojzy Zielecki, Rozwój przestrzenny miasta. W epoce autonomii galicyjskiej w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 374.
  92. ↑ Ścieżka spacerowa „Śladami Rodu Beksińskich” w Sanoku. 2. Plac Św. Jana, Rynek. zymon.com.pl. [dostęp 2014-05-17].
  93. ↑ Kamienica 2013 ↓, s. 93.
  94. ↑ Ścieżka spacerowa „Śladami Rodu Beksińskich” w Sanoku. 4. Szkoła. zymon.com.pl. [dostęp 2014-05-17].
  95. ↑ a b Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 262. ISBN 978-83-60380-26-0.
  96. ↑ Zabytki, muzea i ciekawostki miasta. sanok.pl. [dostęp 2014-05-17].
  97. ↑ Marcin Kandefer. Zabytek nie doczekał. „Tygodnik Sanocki”. nr 30 (246), s. 7, 26 lipca 1996. 
  98. ↑ Ścieżka spacerowa „Śladami Rodu Beksińskich” w Sanoku. 5. Park miejski. zymon.com.pl. [dostęp 2014-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 maja 2014)].
  99. ↑ Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1998, s. 176. ISBN 83-909787-0-9.
  100. ↑ Ścieżka spacerowa „Śladami Rodu Beksińskich” w Sanoku. 3. Arkady. zymon.com.pl. [dostęp 2014-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 maja 2014)].
  101. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 160. ISBN 978-83-60380-26-0.
  102. ↑ Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 46. ISBN 83-909787-8-4.
  103. ↑ Z Komitetu Kościelnego w Sanoku. „Gazeta Sanocka”, s. 2, Nr 119 z 8 kwietnia 1906. 
  104. ↑ Historia rodu Beksińskich. beksinski.com.pl, 2012-07-12. [dostęp 2012-07-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-02)].
  105. ↑ Beksińscy 2014 ↓, s. 47.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Beksiński&oldid=71953447”