Władysław Honkisz

Władysław Leon Honkisz

Władysław Honkisz
generał brygady
Data i miejsce urodzenia	18 maja 1928 Kozy
Data i miejsce śmierci	22 kwietnia 2001 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1949–1991
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Stanowiska	zastępca dowódcy Wojsk Obrony Powietrznej Kraju, zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego WP, zastępca Głównego Inspektora Obrony Terytorialnej Kraju, kierownik Wydziału Polityki Kadrowej KC PZPR; wiceprezes Zarządu Głównego Ligi Obrony Kraju
Odznaczenia

Władysław Honkisz z żoną Barbarą

Władysław Leon Honkisz (ur. 18 maja 1928 w Kozach, zm. 22 kwietnia 2001 w Warszawie) – gen. brygady SZ PRL, oficer polityczny; zastępca dowódcy Wojsk Obrony Powietrznej Kraju; zastępca Głównego Inspektora Obrony Terytorialnej Kraju; działacz partyjny; kierownik Wydziału Polityki Kadrowej KC PZPR; wiceprezes Zarządu Głównego Ligi Obrony Kraju; dr nauk humanistycznych.

Młodość

Pochodził z wielodzietnej rodziny (miał pięć sióstr) ze wsi Kozy koło Bielska–Białej. W 1935 roku rozpoczął naukę w szkole powszechnej w Kozach, kończąc do wybuchu wojny cztery klasy. Podczas okupacji przebywał przy rodzicach, pracując – w związku z nakazem pracy – od maja 1942 roku w Zarządzie Gminy Kozy jako kreślarz. Po wyzwoleniu od marca 1945 roku pracował w Urzędzie Ziemskim w Białej Krakowskiej. Od 1 października 1945 roku podjął naukę w Gimnazjum Ogólnokształcącym im. A. Asnyka w Białej Krakowskiej otrzymując w marcu 1947 roku „małą maturę”. Następnie rozpoczął pracę w Państwowym Przedsiębiorstwie Budowlanym Nr 6 w Bielsku – Białej, początkowo jako kreślarz, a następnie jako technik budowlany. Jednocześnie uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących, w którym naukę zakończył w maju 1948 roku po drugiej klasie. Wykształcenie średnie uzupełnił w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących przy Wojskowym Ośrodku Szkolenia Ogólnokształcącego Nr 1 im. L. Waryńskiego w Łodzi składając 31 marca 1958 roku maturę.

Służba wojskowa

Do służby w Wojsku Polskim został powołany 10 października 1949 roku przez RKU Bielsko–Biała. Początkowo służył jako elew w Szkole Podoficerskiej Saperów w 20 batalionie saperów w Łańcucie. Ukończywszy szkołę z pierwszą lokatą, jako kapral, od kwietnia do września 1950 roku uczestniczył w rozminowaniu rejonu Przełęczy Dukielskiej. Następnie na własną prośbę przyjęty do Oficerskiej Szkoły Politycznej im. Ludwika Waryńskiego w Łodzi, którą ukończył 27 lipca 1952 roku z pierwszą lokatą.

Następnie pełnił kolejno stanowiska:

• 1952 – pomocnik szefa Wydziału Politycznego ds. ZMP w OSP w Łodzi;
• 1953 – zastępca dowódcy batalionu ds. politycznych;
• 1958 – starszy inspektor Oddziału I Organizacyjnego Zarządu Politycznego POW;
• 1958 – 1960 – instruktor sekcji politycznej 8 szkolnego pułku samochodowego w Chełmnie;
• 1960 – 1962 – zastępca dowódcy ds. politycznych 68 pułku czołgów średnich 20 Dywizji Pancernej w Budowie;
• 1962 – 1964 – starszy instruktor Oddziału II Propagandy w Zarządzie Politycznym POW;
• 1964 – p.o. szefa Oddziału II Propagandy w ZP POW;
• 1965 – 1967 – szef Oddziału II Propagandy w ZP POW;
• 1967 – 1969 – zastępca dowódcy ds. politycznych 12 Dywizji Zmechanizowanej im. Armii Ludowej w Szczecinie;
• 1969 – 1972 – zastępca szefa Zarządu III Kultury i Oświaty GZP WP;
• 1972 – 1974 – zastępca szefa zarządu ZP WOW;
• 1974 – 1978 – Komendant Ośrodka Szkolenia Oficerów Politycznych im. Ludwika Waryńskiego w Łodzi (w 1978 przemianowanego na Centrum Szkolenia Oficerów Politycznych);
• 1978 – 1980 – zastępca dowódcy Wojsk Obrony Powietrznej Kraju ds. politycznych;
• 1980 – 1984 – zastępca szefa GZP WP – szef Zarządu I Organizacyjnego;
• 1984 – 1988 – urlopowany z dn. 1 stycznia 1985 r. z WP: powołany na stanowisko kierownika Wydziału Kadr (przemianowanego później na Wydział Polityki Kadrowej) KC PZPR;
• 1988 – 1991 – zastępca Głównego Inspektora Obrony Terytorialnej ds. szkolenia poza wojskiem;
• 3 grudnia 1991 roku zwolniony z zawodowej służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku. Żegnał go minister obrony narodowej wiceadmirał Piotr Kołodziejczyk.

Awanse

• 26 lipca 1952 r. – podporucznik (promocji dokonał gen bryg. Marian Naszkowski);
• 1953 – porucznik;
• 1956 – kapitan;
• 1961 – major;
• 1964 – podpułkownik;
• 1969 – pułkownik;
• 7 października 1979 r. – Uchwałą Rady Państwa nr 59/79 mianowany generałem brygady. Akt nominacyjny wręczył mu w Belwederze Edward Gierek.

Wykształcenie

• 1957 – ukończył Akademię Wojskowo-Polityczną im. Feliksa Dzierżyńskiego w Warszawie;
• 1962 – ukończył eksternistycznie Wydział Pedagogiki WAP uzyskując tytuł magistra pedagogiki;
• 1972 – Kurs Przeszkolenia Kierowniczej Kadry Aparatu Partyjno-Politycznego WP zorganizowanego przy WAP;
• 1977 – uchwałą Rady Naukowej Wojskowego Instytutu Historycznego uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych po obronie pracy na temat: „Formowanie i szkolenie korpusu oficerów polityczno – wychowawczych ludowego Wojska polskiego. Maj 1943 – maj 1945”; (Promotorem pracy był prof. dr Władysław Bortnowski);
• 1984 – Wyższy Kurs Akademicki przy Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Związku Radzieckiego im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie.

Publikacje

• „Droga mojego życia” [w] „Pamiętniki oficerów” (Warszawa 1967);
• „Polegli na Polu Chwały” (Szczecin 1969);
• „W pierwszym szeregu” (Warszawa 1984) – I nagroda ministra obrony narodowej za wydaną w tym roku książkę:
• „Jest taka wieś Kozy” (Warszawa 1988; II wydanie 1997);
• „Trudna historia najnowsza. Polemiki i repliki” (Warszawa 2000).

Jest autorem szeregu publikacji na łamach „Wojskowego Przeglądu Historycznego”, „Wojska Ludowego”, Kultury i Oświaty w Wojsku”. Publikował na łamach miesięcznika „Dziś”

Działalność naukowa i społeczna

Był członkiem Instytutu Naukowego im. Edwina Rozłubirskiego. Z jego inicjatywy w 1962 w Budowie („zielonym” garnizonie) została utworzona szkoła podstawowa. Działał na rzecz swojej rodzinnej wsi Kozy, m.in. zbierając i przekazując na rzecz szkoły podstawowej pieniądze na gabinet logopedyczny. Działał w Zespole Promocji Oręża i Publicystyki ZBŻZ. W latach 1988–1990 był wiceprezesem Zarządu Głównego Ligi Obrony Kraju. Po X Zjeździe PZPR w 1986 roku wszedł w skład Rady Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPR Nowe Drogi.

Odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy I kl.(1987)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1980)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1970)
• Złoty Krzyż Zasługi (1964)
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1987)
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
• Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Medal im. Ludwika Waryńskiego (1988)
• Medal 100 lat ruchu robotniczego w Polsce (1982)
• Medal Braterstwa Broni (Kuba, 1983)
• Medal 70-lecia Sił Zbrojnych ZSRR (ZSRR, 1988)

Rodzina

W 1955 ożenił się z Barbarą Basińską (1934-2017). Dwóch synów: Krzysztof (1956), mgr ekonomii i zarządzania, absolwent Uniwersytetu Łódzkiego; Tomasz (1961), doktor nauk humanistycznych, absolwent Uniwersytetu Łódzkiego.

Zmarł po długiej chorobie 22 kwietnia 2001 roku w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera EII-2-8). W pogrzebie wziął udział były prezydent RP, gen. armii Wojciech Jaruzelski.

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I:A-H, Toruń 2010, s. 534–537.