Władysław Segda

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Segda
Ilustracja
Adam Papée i Władysław Segda (z prawej) w 1934
podpułkownik broni pancernych podpułkownik broni pancernych
Pełne imię i nazwisko

Władysław Hipolit Segda

Data i miejsce urodzenia

25 maja 1895
Przemyśl

Data i miejsce śmierci

1994
Edynburg

Przebieg służby
Lata służby

19151945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

5 Dywizjon Żandarmerii
Dywizjon Szkolny Żandarmerii
1 Dywizjon Żandarmerii
3 Batalion Pancerny

Stanowiska

oficer śledczy
oficer mobilizacyjny

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Oficerski Orderu Węgierskiego Zasługi (wojskowy)
Data i miejsce urodzenia

25 maja 1895
Przemyśl

Data śmierci

1994

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
brąz Amsterdam 1928 szermierka
(szabla druż.)
brąz Los Angeles 1932 szermierka
(szabla druż.)
Mistrzostwa świata
brąz Liège 1930 szabla druż.
brąz Warszawa 1934 szabla druż.

Władysław Hipolit Segda (ur. 25 maja 1895 w Przemyślu, zm. 1994 w Edynburgu) – polski szermierz, dwukrotny medalista olimpijski, oficer żandarmerii Wojska Polskiego II RP i broni pancernej Polskich Sił Zbrojnych, w 1986 roku mianowany pułkownikiem przez władze II RP na uchodźstwie.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Władysław Hipolit Segda urodził się 25 maja 1895 roku w Przemyślu, w rodzinie Kazimierza i Marii z Łaszkiewiczów. Był jednym z pionierów szermierki sportowej w Polsce, nie tylko jako zawodnik, ale także działacz Polskiego Związku Szermierczego oraz PKOl. Walczył we wszystkich broniach, w każdej zostając indywidualnym mistrzem Polski (łącznie 13 tytułów). Trzy razy brał udział w igrzyskach olimpijskich (1928–1936), zdobywając brązowe medale drużynowo na IO w Amsterdamie i IO w Los Angeles. W tej samej konkurencji zdobył też brązowe medale na mistrzostwach świata w Liège (1930) i mistrzostwach świata w Warszawie (1934). Startował w barwach AZS Kraków, Legii Warszawa oraz Warszawianki.

W czasie I wojny światowej służył w Armii Austro-Węgier. 23 grudnia 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika i przydzielony do żandarmerii[1][2]. 1 czerwca 1921 pozostawał na ewidencji 5 dywizjonu żandarmerii w Krakowie[3].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 57. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[4]. Z dniem 5 października 1925 roku został przeniesiony służbowo do Centralnej Wojskowej Szkoły Gimnastyki i Sportów w Poznaniu na roczny kurs szermierczy w charakterze hospitanta[5]. W 1928 roku pełnił służbę dywizjonie szkolnym żandarmerii w Grudziądzu[6]. 6 lipca 1929 roku otrzymał przeniesienie do 1 dywizjonu żandarmerii w Warszawie[7].

Na turnieju szermierczym rozegranym w dniach 18–21 września 1923 roku, w trakcie „Głównych Igrzysk Sportowych o Mistrzostwo Wojska Polskiego” zajął I miejsce w szpadzie wśród oficerów[8].

Na rozegranym w dniach 6–8 maja 1927 roku w Warszawie konkursie szermierczym o mistrzostwo Wojska Polskiego zwyciężył we florecie wśród oficerów[9].

Na rozegranych w dniach 24–26 lutego 1933 roku we Lwowie zawodach szermierczych o mistrzostwo wojska zwyciężył w szermierce na szable wśród oficerów, w grupie olimpijskiej i został mistrzem wojska na 1933 rok[10].

Na majora został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii. W 1939 roku pełnił służbę na stanowisku oficera mobilizacyjnego 3 batalionu pancernego w Warszawie[11]. Walczył w kampanii wrześniowej, później w Polskich Siłach Zbrojnych. Po wojnie pozostał na emigracji. W 1986 roku został awansowany na pułkownika w korpusie oficerów broni pancernej.

Jego wnuczka, profesor Dorota Segda, jest znaną polską aktorką i nauczycielem akademickim[12].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 2 z 12 stycznia 1919 r., poz. 68.
  2. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 3 z 14 stycznia 1919 r., poz. 148.
  3. Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r., s. 403, 863.
  4. Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 292. Rocznik oficerski 1923, s. 1057, 1064.
  5. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 103 z 9 października 1925 roku, s. 558.
  6. Rocznik oficerski 1928, s. 672, 675.
  7. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 199. Rocznik oficerski 1932, s. 288, 791.
  8. Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 18 marca 1924 r., poz. 164.
  9. Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 6 lipca 1927 r., s. 295.
  10. Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 26 maja 1933 r., obwieszczenie Biura Ogólno Organizacyjnego M.S.Wojsk. L. 2560-11 Wyszk.
  11. Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939 roku, Księgarnia Akademicka, Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, Kraków 2006, s. 282, 793.
  12. Dorota Segda szczerze o pracy z Danielem Olbrychskim – Kultura i Sztuka – Kultura wysoka i masowa dziennik.pl [online], kultura.dziennik.pl [dostęp 2017-11-27].
  13. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 104 „za zasługi na polu rozwoju sportu”.
  14. Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 292, 11 listopada 1933. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]