Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie
52°39′47″N 19°03′56″E/52,663086 19,065586 Herb Włocławskiego Towarzystwa Wioślarskiego | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data założenia |
1886 |
| Status | |
| Profil działalności | |
| Zasięg | |
| Prezes Zarządu |
Włodzimierz Majewski[1] |
| Nr KRS | |
| Data rejestracji |
29 kwietnia 2002 |
Położenie na mapie Polski  | |
| 52°39′47″N 19°03′56″E/52,663086 19,065586
| |
| Strona internetowa | |
Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie – wioślarski klub sportowy, założony w 1886 roku we Włocławku. Członek założyciel Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich[3]. W latach 1921–1939 funkcjonował pod nazwą „Towarzystwo Wioślarskie we Włocławku”, a w latach 1945–1949 „Towarzystwo Wioślarskie”[4][5].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Stowarzyszenie powstało z inicjatywy polskiej inteligencji, głównie dzięki staraniom włocławskiego adwokata – Bolesława Domaszewicza – i warszawskiego lekarza – Henryka Stankiewicza. Oprócz krzewienia kultury fizycznej stawiało sobie za cel propagowanie patriotyzmu w okupowanej przez zaborców Polsce. W lokalu towarzystwa funkcjonowała polska czytelnia, koncertował chór męski „Echo wioślarskie”[6], w 1903 roku zorganizowano odczyt Henryka Sienkiewicza, który przyjechał do Włocławka jako członek honorowy WTW[4].
W 1887 roku włocławscy wioślarze zorganizowali pierwsze lokalne regaty na Wiśle, a czternaście lat później dokonali wielkiego wyczynu – dopłynęli Wisłą pod prąd do Płocka[6].
Z początku siedziba towarzystwa mieściła się przy ul. Bulwarowej. W 1894 roku miała miejsce przeprowadzka do lokalu przy ul. Łęgskiej 77. Siedzibę z prawdziwego zdarzenia udało się wybudować dopiero w 1928 roku – przy ul. Piwnej 3, przy ujściu Zgłowiączki do Wisły[7].
W okresie I wojny światowej WTW współtworzyło lokalną straż obywatelską i utworzyło szkołę początkową, wielu wioślarzy wstąpiło wówczas do Polskiej Organizacji Wojskowej[6].
W okresie międzywojennym klub powiększył się o sekcję kobiecą, bowiem włączono do niego powstały w 1919 roku Klub Wioślarek[4]. Przez wiele lat, począwszy od 1921 roku, prezesem Towarzystwa Wioślarskiego we Włocławku był Jerzy Zygmunt Bojańczyk, postać wyjątkowo zasłużona dla Włocławka i lokalnego wioślarstwa[7]. Sam sponsorował budowę okazałej siedziby klubu, a jego kompetencje sędziowskie były wysoko cenione, pozwalały mu m.in. na przewodniczenie komisjom sędziowskim na igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie (w 1928 roku) i Berlinie (w 1936 roku)[4].
W 1929 roku Wiktor Szelągowski, Henryk Grabowski i Tadeusz Gaworski zdobyli dla klubu pierwszy złoty medal mistrzostw Polski, w tym samym roku zdobyli również brązowy medal mistrzostw Europy. Rok później włocławscy wioślarze osiągnęli I miejsce na międzynarodowych regatach w Antwerpii. W czasach międzywojennych TWW dziesięciokrotnie zaliczano do grona dziesięciu najlepszych klubów Polski[4].
Wojna nie zniszczyła ducha włocławskiego wioślarstwa, przetrwał też sprzęt i budynki wioślarzy. Reaktywowane zaraz po wojnie Towarzystwo Wioślarskie znów odnosiło sukcesy, klasyfikowano je na 4. miejscu spośród 31 polskich klubów[5].
W miarę utrwalania się Polski Ludowej władze komunistyczne zmierzały do ukrócenia samodzielności towarzystwa, o niewybaczalnym wówczas inteligenckim, elitarnym rodowodzie, co ostatecznie dokonało się w 1949 roku, dwa lata po śmierci Bojańczyka – TW wcielono wtedy do Ogólnopolskiego Pionu Sportowego „Związkowiec”. Wioślarstwo włocławskie po tej centralizacji podniosło się dopiero w latach 60., głównie dzięki zaangażowaniu trenera Tadeusza Gawrysiaka. Jego wychowankowie (m.in. Bogdan Piątek, Grzegorz Dudziński, Krzysztof Gabryelewicz, Marek Dudziński, Andrzej Peszyński) zdobyli wiele medali mistrzostw Polski.
W 1987 roku klub znów stał się samodzielny – reaktywowano go jako Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie[7].
Zmiany w układzie finansowania[edytuj | edytuj kod]
W okresie międzywojennym społecznicy wnosili swój prywatny majątek do klubu, budowali za własne pieniądze, utrzymywali klub przez opłacanie wysokich składek członkowskich i z dużych darowizn, pochodzących od lokalnych przedsiębiorców. Pod koniec lat 30. do sponsorów dołączyła fabryka kawy zbożowej Ferdynanda Bohma, dzięki współpracy z tym przedsiębiorstwem w klubie zaczęła trenować również młodzież robotnicza[4]. Obecnie finansowanie WTW wygląda zgoła inaczej. Znaczną część reprezentacyjnych, zabytkowych zabudowań sprzedano WSHE[8][9], składki członkowskie wioślarzy stanowią margines przychodów, a trenerzy klubowi za swoją pracę pobierają normalne wynagrodzenie. Klub prowadzi szeroką działalność w znacznej mierze dzięki dofinansowaniu, przyznawanemu przez Urząd Miasta[10], miasto zadbało też o przyszłość klubu – wybudowało nową przystań dla włocławskich wioślarzy, tuż obok zabudowań starej[11][12][13].
Sytuacja obecna[edytuj | edytuj kod]
Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie trenuje dzieci i młodzież, a wychowankowie klubu odnoszą sukcesy sportowe na arenie krajowej i międzynarodowej. Obecnie najlepszym i najbardziej utytułowanym zawodnikiem towarzystwa jest Fabian Barański. W 2019 roku, wraz z Mirosławem Ziętarskim, zdobył tytuł Mistrza Europy w dwójce podwójnej oraz tytuł Wicemistrza Świata w czwórce podwójnej (Szymon Pośnik, Dominik Czaja, Wiktor Chabel).
Duże sukcesy odnoszą także: Oliwia Muraska, Magdalena Szprengiel, Piotr Śliwiński, Weronika Klasińska, Wiktoria Klasińska, Julia Gęsicka.
Podczas obchodów 120–lecia (2006 rok) Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie uhonorowano złotym medalem Polskiego Komitetu Olimpijskiego[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zarząd klubu [online], wtwwloclawek.pl [dostęp 2023-01-11].
- ↑ Barwy wioseł PZTW zestawienie
- ↑ Ryszard L. Kobendza. Zarys 80-letniej Działalności Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich. Warszawa 2001, s. 14, ISBN 83-915043-0-1
- ↑ a b c d e f Ryszard Jarzembowski: Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie, kluby i organizacje sportowe w latach Drugiej Rzeczypospolitej. W: Jacek Staszewski: Włocławek : dzieje miasta. T. 2: Lata 1918–1998. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 2001, s. 353-363. ISBN 83-88115-08-1. (pol.).
- ↑ a b Ryszard Jarzembowski: Sport – rozwój organizacyjny i najważniejsze osiągnięcia. W: Jacek Staszewski: Włocławek : dzieje miasta. T. 2: Lata 1918–1998. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 2001, s. 740-756. ISBN 83-88115-08-1. (pol.).
- ↑ a b c Ryszard Jarzembowski: Towarzystwa sportowe. W: Jacek Staszewski: Włocławek : dzieje miasta. T. 1: Od początków do 1918 roku. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 1999, s. 619-623. ISBN 83-88115-08-1. (pol.).
- ↑ a b c d Agnieszka Góra. 120 lat Włocławskiego Towarzystwa Wioślarskiego. „Przewodnik Katolicki”. Nr 39, 2006. [dostęp 2013-04-24]. [zarchiwizowane z adresu 2017-10-12]. (pol.).
- ↑ Andrzej Person: Oświadczenie skierowane do ministra sprawiedliwości, prokuratora generalnego RP Zbigniewa Ćwiąkalskiego. internetowe archiwum Senatu RP, 2007-12-20. [dostęp 2013-04-22]. (pol.).
- ↑ Marek Staszak: [Odpowiedź zastępcy prokuratora generalnego na oświadczenie senatora Andrzeja Persona, wysłana do wicemarszałek Senatu]. internetowe archiwum Senatu RP, 2008-01-31. [dostęp 2013-04-22]. (pol.).
- ↑ Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie: Roczne sprawozdanie merytoryczne z działalności organizacji pożytku publicznego za rok 2011. [w:] Baza sprawozdań finansowych i merytorycznych organizacji pożytku publicznego [on-line]. strona Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, 2012-07-20. [dostęp 2013-04-24]. (pol.).
- ↑ Urząd Miasta Włocławek: Budowa Przystani Wodnej na rzece Wiśle. BIP UM Włocławek, 2009-09-11. [dostęp 2013-05-14]. (pol.).
- ↑ Wojciech Alabrudziński. Stąd będą wypływać po medale. „Gazeta Pomorska”. Nr 265, 2012-11-13. (pol.).
- ↑ Anna Pudlińska: Nowa przystań we Włocławku. strona internetowa Radia PiK, 2014-05-09. [dostęp 2014-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-09)]. (pol.).