Władimir Baranowski
Władimir Baranowski (ur. 1 września?/13 września 1846 w Helsinkach, zm. 7 marca?/19 marca 1879 w Petersburgu[1]) – rosyjski konstruktor broni artyleryjskiej z oporopowrotnikiem i amunicji polskiego pochodzenia, syn Stefana Baranowskiego – polskiego językoznawcy, pisarza, wynalazcy i geografa.
Otrzymał wykształcenie domowe, nie podjął jednak studiów, poza uczestnictwem jako wolny słuchacz w niektórych wykładach uczelni Petersburga i Paryża[1]. W latach 1867-75 opracował nowy model kartaczownicy Gatlinga, ze zwiększoną szybkostrzelnością (z 300 do 600 strzałów na minutę). Broń ta została wprowadzona do uzbrojenia armii rosyjskiej pod nazwą kartaczownicy Gatlinga-Baranowskiego.
W 1872 roku skonstruował 38 mm lekką armatę polową (armata Baranowskiego) z oporopowrotnikiem i odrzutem lufy wzdłuż kołyski, o szybkostrzelności 10 strzałów na minutę, przy zastosowaniu naboju zespolonego. Armata została wprowadzona na uzbrojenie armii rosyjskiej podczas wojny rosyjsko-tureckiej 1877-1878.
Zginął podczas eksperymentów z amunicją.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b A. Kijas: Polacy w Rosji od XVII wieku do 1917 roku. Inst. Wydawniczy PAX, Wydawnictwo Poznańskie, 2000. ISBN 83-211-1340-0.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mała Encyklopedia Wojskowa, t. 1, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1969
- Stefan Pataj, Artyleria lądowa 1871-1970, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1975, wyd. I