Włodzimierz Dembiński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Leon Dembiński
Ilustracja
Włodzimierz Dembiński (<1934)
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

28 lutego 1889
Nowe Sioło

Data i miejsce śmierci

13 grudnia 1973
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

1918–1947

Siły zbrojne

Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie

Jednostki

11 pułk artylerii polowej
5 Lwowski pal
7 dak
1 pułk artylerii górskiej
11 dak
21 pal
28 Dywizja Piechoty
2 Dywizja Strzelców Pieszych

Stanowiska

dowódca baterii
dowódca da
dowódca pa
dowódca AD

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
kampania wrześniowa
obrona Modlina
kampania francuska

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Waleczności (Austro-Węgry)
Multimedia w Wikimedia Commons

Włodzimierz Leon Dembiński (ur. 28 lutego 1889 w Nowym Siole, zm. 13 grudnia 1973 w Londynie) – polski prawnik, doktor praw, pułkownik artylerii Wojska Polskiego, w 1964 mianowany przez władze emigracyjne generałem brygady.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Augusta Leona. Na Uniwersytecie Lwowskim ukończył studia prawnicze[1][2]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. 1 listopada 1917 został mianowany porucznikiem rezerwy artylerii. Jego oddziałem macierzystym był 143 pułk artylerii polowej[3].

Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego[1], w stopniu porucznika, i przydzielony do Dowództwa Stacji Zbornej i Uzupełnień Formacji Artyleryjskich WP w Krakowie[4][5]. Następnie objął dowództwo nad sformowaną w Krakowie 4 baterią 11 pułku artylerii polowej, który 28 czerwca 1919 został włączony w skład 4 pułku artylerii polowej[6]. Później dowodził dywizjonem 5 pułku artylerii polowej i w końcu dowódcą baterii zapasowej artylerii konnej. 9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[7].

Na przełomie 1920 i 1921 ukończył kurs dowódców szwadronów w Grudziądzu[2]. 12 marca 1921 został przeniesiony do Rezerwy armii. 27 kwietnia 1921, na własną prośbę, został powołany do służby czynnej[8].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 104. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W tym samym miesiącu objął dowództwo 7 dywizjonu artylerii konnej w Poznaniu[9]. W marcu 1924 został wyznaczony na stanowisko dowódcy II dywizjonu 1 pułku artylerii górskiej w Nowym Sączu[10]. W maju 1924 został przeniesiony do garnizonu Bydgoszcz, gdzie został organizatorem i pierwszym dowódcą 11 dywizjonu artylerii konnej[1][11]. 12 kwietnia 1927 awansował do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a 21 grudnia 1932 awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii[12]. W maju 1934, po dwunastu latach dowodzenia dywizjonem, został wyznaczony na stanowisko dowódcy 21 pułku artylerii lekkiej w Białej i w Oświęcimiu[13]. W 1938 został dowódcą artylerii dywizyjnej 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej między innymi w obronie Modlina. Po kapitulacji załogi twierdzy dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł[2].

Wizyta brytyjskiej misji wojskowej w 2 Dywizji Strzelców Pieszych (1940). Płk. Włodzimierz Dembiński 2. z lewej

Następnie, przez Węgry, przedostał się do Francji. W styczniu 1940 został dowódcą artylerii dywizyjnej 2 Dywizji Strzelców Pieszych[2]. Walczył w kampanii francuskiej, a następnie został internowany w Szwajcarii. Od marca 1945 pozostawał w dyspozycji dowódcy I Korpusu Polskiego. Po demobilizacji pozostał w Anglii[2].

Naczelny Wódz, generał broni Władysław Anders mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964 w korpusie generałów[14][2]. Zmarł 13 grudnia 1973 w Londynie. Pochowany na Streatham Park Cemetery[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Kolekcja GiO ↓, s. 12.
  2. ↑ a b c d e f g Bielski 1991 ↓, s. 377.
  3. ↑ a b c d Lista starszeństwa c. i k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 457, 504.
  4. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 8 z 25 stycznia 1919 roku, poz. 303.
  5. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 9 z 28 stycznia 1919 roku, poz. 349.
  6. ↑ Landau i Tabiszewski 1929 ↓, s. 7.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 15 września 1920 roku, s. 857.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 7 maja 1921 roku, s. 715.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 807, 815.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 14 marca 1924 roku, s. 122.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 49 z 16 maja 1924 roku, s. 281.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 177, 723.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 163.
  14. ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 87.
  15. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 368.
  16. ↑ Landau i Tabiszewski 1929 ↓, s. 24.
  17. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości” - jako Dębiński Włodzimierz dr.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_Dembiński&oldid=72232431”