Włodzimierz Kownacki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Kownacki
Ilustracja
pułkownik kawalerii pułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

27 stycznia 1890
Czabanka

Data śmierci

1944

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Ośrodek Zapasowy Kawalerii „Łuków”

Stanowiska

dowódca środka

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie) Medal pamiątkowy 300-lecia Domu Romanowych (Imperium Rosyjskie)
Multimedia w Wikimedia Commons
Poświęcenie świetlicy 7 psk w Poznaniu zorganizowanej przez Oddział Polskiego Białego Krzyża – płk Włodzimierz Kownacki siódmy z prawej.

Włodzimierz Kownacki h. Suchekomnaty (ur. 27 stycznia 1890 w Czabance, zm. 1944) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 27 stycznia 1890 w majątku Czabanka, w ówczesnym powiecie odeskim guberni chersońskiej, w rodzinie Władysława i Wandy z Jaxa-Małachowskich[1][2]. W 1910 ukończył Korpus Kadetów w Odessie z maturą i wstąpił do Mikołajewskiej Szkoły Kawalerii w Petersburgu[3].

U kresu I wojny światowej w stopniu podrotmistrza pod koniec 1917 wszedł w skład utworzonej 1 Chorągwi Kirasjerów Polskich, od końca grudnia 1917 pod nazwą I Dywizjon Pułku Kirasjerów Polskich[4][5]. W 1918 w stopniu rotmistrza był dowódcą tej jednostki (w toku późniejszych przemianowań funkcjonowała pod nazwami: 2 Pułk Strzelców Konnych 17 stycznia 1918[6], 5 Pułk Ułanów od 7 marca 1918, 7 Pułk Ułanów od 20 kwietnia 1918[7] i ostatecznie 12 Pułk Ułanów Podolskich od 25 października 1919[8]). Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. W 1919 był dowódcą 6 Pułku Ułanów Kaniowskich. Uczestniczył w walkach wojny polsko-ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 12 Pułku Ułanów Podolskich, za co otrzymał Order Virtuti Militari[9][10]. 5 czerwca 1920 pod Ozierną został ranny[3]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[11].

Po zakończeniu działań wojennych kontynuował zawodową służbę wojskową w 12 puł. w Białokrynicy. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 43. lokatą w korpusie oficerów jazdy[12]. Do 1924 był zastępcą dowódcy pułku i jednocześnie dowódcą I dywizjonu[13], a następnie dowódcą kadry szwadronu zapasowego w Zamościu[14]. Później został przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[15]. 12 kwietnia 1927 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[16]. 28 stycznia 1928 ogłoszono jego przeniesienie do 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich w Poznaniu na stanowisko dowódcy pułku[17][18][19][20]. 10 listopada 1930 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i 2. lokatą w korpusie kawalerii[21]. 2 lipca 1939 został wyznaczony na stanowisko komendanta Kadry Zapasowej Kawalerii Łuków[22][23]. 8 lipca przekazał dowodzenie płk. Stanisławowi Królickiemu[22].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył na stanowisku dowódcy Ośrodka Zapasowego Kawalerii „Łuków”[24]. W czasie niemieckiej okupacji w szeregach Armii Krajowej[25][26]. Zginął w 1944[24][25][27].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

rosyjskie[a]
odznaki

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Daty nadania odznaczeń rosyjskich podane są według kalendarza juliańskiego. Zobacz daty nowego i starego porządku.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-22].
  3. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
  4. ↑ Turkiewicz 1928 ↓, s. 5.
  5. ↑ Ułani Podolscy 1991 ↓, s. 36.
  6. ↑ Turkiewicz 1928 ↓, s. 5-6.
  7. ↑ Turkiewicz 1928 ↓, s. 6.
  8. ↑ Turkiewicz 1928 ↓, s. 13.
  9. ↑ Turkiewicz 1928 ↓, s. 29.
  10. ↑ Ułani Podolscy 1991 ↓, s. 65, 68, 71.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 28 lipca 1920, s. 646.
  12. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 156.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 623, 677.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 563, 599.
  15. ↑ Ułani Podolscy 1991 ↓, s. 132.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 117.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928, s. 25.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 323, 338.
  19. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 47, 70.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 140, 661.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1930 roku, s. 323.
  22. ↑ a b Tym 2013 ↓, s. 50.
  23. ↑ Szacherski 1968 ↓, s. 34, 333 autor stwierdził, że pułkownik Kownacki przeszedł na stanowisko dowódcy Ośrodka Zapasowego Kawalerii w Łukowie.
  24. ↑ a b Tym 2013 ↓, s. 75.
  25. ↑ a b Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-10)].
  26. ↑ Ułani Podolscy 1991 ↓, s. 202.
  27. ↑ Ułani Podolscy 1991 ↓, s. 202, tu podano, że zginął zamęczony w więzieniu Gestapo.
  28. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 6.
  29. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-22].
  30. ↑ Ułani Podolscy 1991 ↓, s. 376.
  31. ↑ M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 33.
  32. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410.
  33. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 140.
  34. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-22].
  35. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  36. ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 3.
  37. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 323.
  38. ↑ a b c d e f g h i Ковнацкий Владимир Владиславович. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2023-11-09].
  39. ↑ Kolekcja ↓, s. 1 foto.
  40. ↑ a b c d e Na podstawie fotografii [1].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_Kownacki&oldid=72719105”