Włodzimierz Kozubski

Włodzimierz Kozubski
Imię i nazwisko urodzenia	Włodzimierz Antoni Kozubski
Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia 1880 ; Bochnia
Data i miejsce śmierci	14 października 1951 ; Warszawa
Miejsce spoczynku	cmentarz Powązkowski w Warszawie (kw. 236–III–11)
Zawód, zajęcie	sędzia, urzędnik sądowy, prawnik, nauczyciel akademicki
Miejsce zamieszkania	Nowy Sącz, Kraków, Wiedeń, Warszawa
Narodowość	polska
Tytuł naukowy	profesor zwyczajny
Alma Mater	Uniwersytet Wiedeński
Uczelnia	Uniwersytet Jagielloński, Uniwersytet Warszawski, Uniwersytet Łódzki
Wydział	Wydział Prawa i Administracji
Stanowisko	kierownik Katedry Prawa Rzymskiego
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Włodzimierz Antoni Kozubski (ur. 10 sierpnia 1880 w Bochni, zm. 14 października 1951 w Warszawie) – polski prawnik, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Ludwika (lekarza) i Marii z domu Trybulec. W 1899 ukończył gimnazjum w Nowym Sączu i podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim (do 1904), m.in. u Stanisława Wróblewskiego. Uzupełniał wykształcenie na uniwersytecie w Wiedniu (1904–1905), w 1905 na UJ obronił doktorat praw. W latach 1904–1906 pracował jako urzędnik w sądach w Krakowie, następnie został sędzią Prokuratury Generalnej w Wiedniu i urzędnikiem w Ministerstwie Komunikacji (do 1914). Kierował akcją dla uchodźców wojennych przy Ministerstwie dla Galicji (1914–1916); w 1916 osiadł w Lublinie, gdzie został kierownikiem Biura Krajowego ds. Gospodarczych i Społecznych Generalnego Gubernatorstwa, wchodził w skład Zarządu Krajowej Rady Gospodarczej, pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komitetu Technicznego i komisarza Rady Nadzorczej Polskiej Centrali Handlowej oraz wykładał ekonomię polityczną na kursach Krajowego Komisariatu Cywilnego dla urzędników administracji.

Kariera naukowa[edytuj | edytuj kod]

W 1923 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie pracy Opieka nad kobietami w prawie rzymskim i został docentem w Katedrze Prawa Rzymskiego; pełnił także funkcję wiceprezesa Państwowej Komisji Oszczędnościowej (1923–1924). Z pracy na UJ odszedł w 1931. W 1934 został docentem w Katedrze Prawa Rzymskiego Uniwersytetu Warszawskiego, dwa lata później profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem tej katedry. W czasie II wojny światowej brał udział w tajnym nauczaniu, po wojnie powrócił do pracy na Uniwersytecie Warszawskim. W 1946 objął Katedrę Prawa Cywilnego, wraz z nominacją na profesora zwyczajnego. Prowadził aktywną działalność na rzecz odbudowania zniszczonego w czasie wojny domu profesorów uniwersytetu przy ulicy Wilczej; odszedł na emeryturę w 1950. Od 1947 był jednocześnie radcą prawnym Polskiego Banku Komunalnego. Dojeżdżając z Warszawy wykładał również na Uniwersytecie Łódzkim^[1].

Zainteresowania naukowe[edytuj | edytuj kod]

Jego zainteresowania naukowe obejmowały prawo rzymskie, prawo cywilne i prawo kanoniczne. Wraz z Rafałem Taubenschlagiem wydał Zbiór źródeł do rzymskiego prawa prywatnego (1931); przygotowali również tłumaczenie pracy Instytucje, historia i system rzymskiego prawa prywatnego Rudolfa Sohma (1925). Prowadził wieloletnie badania nad Corpus Iuris Civilis. Zajmował się zagadnieniami zasiedzenia na drodze publicznej oraz unieważnienia małżeństwa według prawa kanonicznego.

W 1947 został powołany na członka korespondenta Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Jest pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 236–III–11)^[2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[3]
Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa

Publikacje (wybór)[edytuj | edytuj kod]

Odpowiedzialność kolei za przewóz bagażu (1910)
Słownik polsko-niemiecki dla użytku prawników (1912, z Lubosławem Wyszatyckim)
Opieka nad kobietami w prawie rzymskim, 1923
Rafał Taubenschlag (1934)
Elementy kodyfikacji justyniańskiej (1935)
O wpływach orientalnych na ustawodawstwo justyniańskie (1936)
Historia i instytucje rzymskiego prawa prywatnego (1938, z Rafałem Taubenschlagiem)
Historia i źródła rzymskiego prawa prywatnego (1938)
Małżeństwo w zaraniu wieków (1946)
Konwalidacja wyroków konsystorskich w świetle ustawy z dnia 24 IV 1947 roku (1949)
Przypadek zastosowania Privilegium Paulinum (1949)
Od prawa rzymskiego do prawa antycznego (1950)
Prawzory banków (1950)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Krótko o WPiA UŁ. [dostęp 2013-01-29].
↑ Cmentarz Powązkowski w Warszawie. (red.). Krajowa Agencja Wydawnicza, 1984. ISBN 83-03-00758-0.
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 25.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 2: K–P, Wrocław 1984

[1] Krótko o WPiA UŁ. [dostęp 2013-01-29].

[2] Cmentarz Powązkowski w Warszawie. (red.). Krajowa Agencja Wydawnicza, 1984. ISBN 83-03-00758-0.

[3] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 25.

[1]

[2]

[3]