Włodzimierz Podhorski

Włodzimierz Podhorski

pułkownik kawalerii
Pełne imię i nazwisko	Włodzimierz Zygmunt Benedykt Piotr Podhorski
Data i miejsce urodzenia	22 lutego 1884 majątek Konele, w pow. lipowiecki
Data i miejsce śmierci	30 lipca 1941 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	I Brygada Jazdy Wielkopolskiej 17 pułk ułanów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Grób rodziny Podhorskich

Włodzimierz Zygmunt Benedykt Piotr Podhorski (ur. 22 lutego 1884 w majątku rodzinnym Konele, w pow. lipowieckim, w guberni kijowskiej, zm. 30 lipca 1941 w Warszawie) – inżynier, pułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Był synem Piotra, właściciela ziemskiego, i Klementyny z Lipkowskich oraz starszym bratem Wacława (1885–1966) i Zygmunta (1891–1960), generała brygady.

W 1903 ukończył szkołę średnią im. św. Pawła w Odessie. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim (1904-1907). Odbył jednoroczną służbę wojskową w 26 pułku dragonów w Białej Cerkwi. Następnie, jako chorąży rezerwy, powoływany był na ćwiczenia w 9 Kazańskim pułku dragonów (9 Dywizja Kawalerii) w Żytomierzu i 11 Ryskim pułku dragonów (11 DK) w Krzemieńcu. W czasie I wojny światowej służył w 9 Korpusie armii rosyjskiej i w sztabie I Korpusu Polskiego.

1 maja 1919 został adiutantem I Brygady Jazdy Wielkopolskiej. W kwietniu 1920 został zastępcą dowódcy 17 pułku ułanów Wielkopolskich. Od 4 września do 10 października 1920 oraz od 15 lipca 1921 pełnił obowiązki dowódcy 17 p.uł. 15 maja 1929 powołany został na członka Oficerskiego Trybunału Orzekającego przy Biurze Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Z dniem 30 kwietnia 1933 przeniesiony został w stan spoczynku.

W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Był jeńcem Oflagu VII A w Murnau. Po przewiezieniu z transportem chorych, zmarł w szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, został pochowany na cmentarzu wojskowym na Powązkach.

Włodzimierz był żonaty z Marią z Rusieckich (1888–1976), z którą miał troje dzieci: Romana (ur. 5 stycznia 1914), porucznika 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich, Piotra (ur. 1916, absolwenta Wyższej Szkoły Budowy Maszyn w Poznaniu) i Stanisławę (1919–2008).

Awanse

• chorąży – 1904
• porucznik – 23 maja 1919
• rotmistrz – 1919
• major – 29 lipca 1920
• podpułkownik – 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 (w 1924 zajmował 39 lokatę w korpusie oficerów kawalerii)
• pułkownik – 16 marca 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 3. lokatą w korpusie oficerów kawalerii

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – nr 4060 (1921)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”

Bibliografia

• Włodzimierz Zygmunt Benedykt Piotr Podhorski. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.38-2960 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-11].
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 572, 598.
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 306, 336.
• Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 139, 432.
• Eugeniusz Śliwiński, Ludzie pierwszych lat niepodległości Leszna, Włodzimierz Zygmunt Podhorski, Leszno w XX wieku, Ilustrowany Magazyn Regionalny. leszno.interbit.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-24)].
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.