Włodzimierz Seweryński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Seweryński
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

11 października 1931
Szewna

Data i miejsce śmierci

4 czerwca 2001
Turzyn

Przebieg służby
Lata służby

1954–1991

Siły zbrojne

Siły Zbrojne Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

Jednostki

Warszawski Okręg Wojskowy

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal Komisji Edukacji Narodowej Order Sławy III klasy Medal „Za umacnianie braterstwa broni” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”
Grób Włodzimierza Seweryńskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Włodzimierz Seweryński (ur. 11 października 1931 w Szewnej, zm. 4 czerwca 2001 w Turzynie) – generał brygady WP, wieloletni szef Służby Uzbrojenia i Elektroniki MON.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1950 ukończył liceum hutnicze w Ostrowcu jako technik mechanik i wstąpił do wojska. W 1954 ukończył Wojskową Akademię Techniczną w Warszawie z dyplomem inżyniera wojskowego. Od 1955 kierował wydziałami w Departamencie Uzbrojenia MON. W latach 1957–1960 na kursie w Politechnice Warszawskiej. W maju 1965 został szefem uzbrojenia Warszawskiego Okręgu Wojskowego, a w marcu 1968 zastępcą szefa Departamentu Uzbrojenia MON ds. zaopatrzenia, eksploatacji i naprawy. Od lutego 1969 zastępca szefa, a od grudnia 1969 szef Służby Uzbrojenia i Elektroniki MON. W 1972 ukończył kurs na Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie. Od jesieni 1973 generał brygady; nominację wręczył mu w Belwederze I sekretarz Komitetu Centralnego PZPR Edward Gierek w obecności przewodniczącego Rady Państwa PRL prof. Henryka Jabłońskiego.

Przewodniczący Komisji Problemowej ds. Techniki Uzbrojenia Rady MON ds. naukowo-technicznych i członek Rady Naukowo-Technicznej Ośrodka Badawczo-Rozwojowego „Skarżysko” i Rady Naukowej Wojskowego Instytutu Techniki Uzbrojenia.

29 maja 1989 został attaché handlowym w Biurze Radcy Handlowego w Belgradzie. W lipcu 1991 przeniesiony do rezerwy.

Zmarł na zawał mięśnia sercowego. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera EII-6-8)[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  2. Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie, nr 9, 30 czerwca 1972, s. 10.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 383-385.