Włodzimierz Zawadzki (oficer)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Zawadzki
„Bartkiewicz”
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia

16 września 1901
Mariampol

Data i miejsce śmierci

15 stycznia 1955
Łódź

Przebieg służby
Lata służby

1918–1946

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Krajowa
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

Zgrupowanie Bartkiewicz

Stanowiska

dowódca zgrupowania

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
powstanie warszawskie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi

Włodzimierz Zawadzki[a] ps. „Bartkiewicz” (ur. 16 września[2] lub 18 września[3] 1901 w Mariampolu, zm. 15 stycznia 1955 w Łodzi) – oficer kawalerii Wojska Polskiego, Armii Krajowej i Polskich Sił Zbrojnych, dowódca Zgrupowania „Bartkiewicz” w powstaniu warszawskim, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Tomasza Adama i Heleny z domu Guzewicz. Wychowywał się w Suwałkach, a od 1910 w Warszawie, gdzie do 1914 uczył się w Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego. W okresie 1914 – 1918 przebywał w Petersburgu, gdzie uzyskał maturę w gimnazjum Polskiej Macierzy Szkolnej. Po powrocie do Warszawy w kwietniu 1918 kontynuował naukę w prywatnym gimnazjum Kazimierza Kulwiecia.

Od listopada 1918 służył ochotniczo w Wojsku Polskim. Był żołnierzem 3 szwadronu 3 pułku ułanów. W sierpniu 1919 został urlopowany celem zakończenia nauki i otrzymania świadectwa dojrzałości. W czerwcu 1920 powrócił do pułku. Po zakończeniu Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu (sierpień – grudzień 1920), awansował na stopień podporucznika i został skierowany na funkcję dowódcy plutonu w 4 pułku ułanów. Porucznik ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1922[2]. Służba w jednostce przerywana była kursami dokształcającymi. Od grudnia 1923 był p.p. dowódcy szwadronu, zaś od października 1927 był dowódcą szwadronu. Od lipca 1929 pełnił funkcje dowódcy szwadronu szkolnego w tym samym pułku.

Od sierpnia 1931 do 1935 wykładowca, oraz dowódca szwadronu szkolnego w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Awansowany na rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[4]. W 1935 został przeniesiony do 24 pułku ułanów w Kraśniku. W marcu 1939 był dowódcą 1. szwadronu[5]. W sierpniu 1939 ponownie został mianowany wykładowcą w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.

We wrześniu 1939 początkowo był przydzielony do sztabu Armii „Modlin” jako referent remontów. Od 10 września uczestniczył w walkach jako dowódca szwadronu 4 pułku ułanów. Po kapitulacji wraz z oficerami 3 pułku ułanów utworzył organizację „Trzeciaków” (nawiązującą do podobnej tajnej organizacji z okresu 1918 – 1920).

Od marca 1940 w Związku Walki Zbrojnej, pozostając w dyspozycji inspektora Okręgu Warszawskiego. Od stycznia 1941 do 13 lipca 1944 był oficerem organizacyjnym w Obwodzie Śródmieście AK, oraz komendantem szkoły podchorążych Obwodu Śródmieście AK. 11 listopada 1942 został mianowany majorem.

W trakcie powstania warszawskiego, od 1 do 5 sierpnia był oficerem organizacyjnym w komendzie Obwodu Śródmieście, zaś od 5 sierpnia był dowódcą Zgrupowania „Bartkiewicz”. Po wyjściu do niewoli jeniec obozów Bergen-Belsen, Gross-Born i Lubece. Uwolniony 2 maja 1945. Po wyzwoleniu, od czerwca 1945 był szefem sztabu Zgrupowania Oficerskiego byłych jeńców w Henstaedt pod Hamburgiem.

Od stycznia 1946 służył w 1 pułku ułanów krechowieckich oraz w 1 Dywizji Pancernej. Krótko mieszkał w Anglii, następnie powrócił do Polski. Zamieszkał w Łodzi, gdzie zmarł w 1955.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Włodzimierz II Zawadzki”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie Włodzimierza I Zawadzkiego (ur. 10 sierpnia 1885), porucznika aptekarza rezerwy[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 607, 690, 1177, 1251.
  2. a b Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 690.
  3. Maciej Kledzik: Zgrupowanie AK majora Bartkiewicza. Warszawa: Środowisko Zgrupowania mjr Bartkiewicza, 2002, s. 656.
  4. Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 156.
  5. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 707.
  6. J. Kreusch, A. K. Kunert, T. Labuszewski (oprac.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. T. IV. Warszawa: 1997, s. 148.
  7. Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 538.
  8. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 607.
  9. a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 135.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]