Wacław Zbyszewski
| Pełne imię i nazwisko |
Wacław Alfred Zbyszewski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 maja 1903 |
| Data i miejsce śmierci |
2 lipca 1985 |
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz |
| Tytuł naukowy |
doktor |
| Alma Mater | |
| Krewni i powinowaci |
Karol Zbyszewski (brat) |
 Herb Topór | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Rodzeństwo |
Karol Zbyszewski |
Wacław Alfred Zbyszewski h. Topór, ps. „W.A.Z.”[1][2] (ur. 2 maja 1903 w Bokijówce, zm. 2 lipca 1985 w Paryżu) – polski dziennikarz i publicysta.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w ziemiańskiej rodzinie Mariana Alfreda Zbyszewskiego h. Topór (1871–1944) i Katarzyny z Żeromskich h. Bończa (1879–1932). Brat Karola, Zofii (ur. 1906) i N. (ur. 1908)[3]. Po dzieciństwie spędzonym w rodzinnym majątku, w 1915 wraz z rodzicami zamieszkał w Kijowie, gdzie rozpoczął naukę szkolną, w roku 1919 przeniósł się do Warszawy. Po ukończeniu w 1921 roku warszawskiego gimnazjum im. Stanisława Staszica[4][5] studiował prawo i ekonomię na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie obronił także pracę doktorską.
W 1923 roku zadebiutował jako publicysta w dzienniku „Czas”. Publikował też w wileńskim dzienniku „Słowo” i warszawskim dwutygodniku „Bunt Młodych”[6].
Od roku 1924 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W latach 1926–1927 był pracownikiem kontraktowym w Departamencie Polityczno-Ekonomicznym[7]. Następnie przebywał m.in. w placówkach konsularnych w Paryżu (1927–1928), Nowym Jorku (1928–1931) i Tokio (1931–1933). W końcu roku 1933 odszedł ze służby dyplomatycznej. W latach 1935–1939 pracował w Banku Polskim. W roku 1939 został korespondentem dziennika „Słowo” w Londynie i tam pozostał na stałe. Po wybuchu II wojny światowej rozpoczął pracę w polskiej sekcji radia BBC. Pracował też w Ministerstwie Informacji i Dokumentacji rządu RP na uchodźstwie[6].
Po wojnie pozostał na emigracji, współpracował z monachijskim oddziałem rozgłośni Głos Ameryki, „Dziennikiem Polskim i Dziennikiem Żołnierza” oraz z miesięcznikiem „Kultura”, był paryskim korespondentem Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa. Prowadził ożywioną korespondencję z przedstawicielami polskiej emigracji. Zachowane listy stanowią cenne źródło historyczne. Mimo doskonałej znajomości wielu języków obcych publikował wyłącznie w języku polskim.
Zmarł w Paryżu 2 lipca 1985 roku[6].
Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Polityka Komitetu Finansowego Ligi Narodów, z przedmową Adama Krzyżanowskiego, Kraków: Towarzystwo Ekonomiczne 1927.
- John Kostanecki, Warszawa: Dośw. Prac. Graf. Salez. Szk. Rzem. 1938.
- Zagubieni romantycy i inni, Paryż – Warszawa: Instytut Literacki – „Pomost” 1992, ISBN 83-85521-01-1.
- Gawędy o ludziach i czasach przedwojennych, wybór, wstęp i oprac. Andrzej Garlicki, Warszawa: „Czytelnik” 2000.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Katarzyna Bzowska: Nieznany Wacław Zbyszewski. zppno.org, 2019-02-09. [dostęp 2022-04-18]. (pol.).
- ↑ Wacław Alfred Zbyszewski. Biografia. kulturaparyska.com. [dostęp 2022-04-18]. (pol.).
- ↑ Wacław Alfred Zyszewski h. Topór M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2023-10-16].
- ↑ Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906–1950.
- ↑ Znani absolwenci szkoły. liceumgottwalda.pl.tl. [dostęp 2023-10-16].
- ↑ a b c Zbyszewski Wacław Alfred, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2022-04-18].
- ↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1933. Warszawa: Klub Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej, 1933, s. 88. [dostęp 2023-10-16].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Remigiusz Witkowski: Zmartwiony pesymista. polskietradycje.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].
- Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906–1950. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988, s. 501. ISBN 83-06-01691-2.
- Literatura polska XX wieku. Przewodnik encyklopedyczny. Tom 2, wyd. PWN, Warszawa 2003.
- Słownik Biograficzny Polskiej Służby Zagranicznej 1918–1945. Tom IV, Wyd. Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Warszawa 2007.