Waga Reimanna-Parowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Waga Reimanna-Parowa – rodzaj wagi hydrostatycznej, która służy do oznaczania zawartości skrobi w ziemniakach (pomiar gęstości ciał stałych). Wykorzystuje się w niej zależność między skrobiowością ziemniaków a ich gęstością.

Zasada oznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zasada pomiaru opiera się na korelacji między zawartością skrobi a ciężarem właściwym bulw i wykorzystuje prawo Archimedesa. Oznaczenie skrobiowości przy użyciu wagi Reimanna-Parowa polega na zważeniu ziemniaków w powietrzu, a potem w wodzie. Na podstawie otrzymanych wyników pomiaru, oblicza się gęstość ziemniaków oraz zawartość suchej masy. Wartość skrobiowości ziemniaków otrzymuje się po odjęciu od suchej masy zawartości składników nieskrobiowych, które wynoszą średnio 5,75% (stała Maerckera)[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Teresa Fortuna (red.): Podstawy analizy żywności. Kraków: Wydawnictwo AR w Krakowie, 2003, s. 76. ISBN 83-86524-79-0.