Walenty Starczakow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Walenty Starczakow
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

6 października 1906
Tbilisi

Data śmierci

2 grudnia 1999

Specjalność: materiałoznawstwo elektrotechniczne
Alma Mater

Politechnika Warszawska

Profesura

1967

Uczelnia

Politechnika Łódzka

Okres zatrudn.

1945–1980

Dyrektor
Instytut

Podstaw Elektrotechniki

Okres spraw.

1971–1975

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”

Walenty Starczakow (ur. 6 października 1906 w Tbilisi, zm. 2 grudnia 1999) – naukowiec pracujący w dyscyplinie nauk technicznych o specjalności przekładniki elektryczne i materiałoznawstwo elektrotechniczne.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Jerzego[1]. Od czasów rewolucji październikowej zamieszkał z rodzicami w Warszawie, gdzie ukończył gimnazjum, szkołę średnią i studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej – w 1935 roku. Po studiach pracował w warszawskiej fabryce aparatury elektrycznej K. Szpotański i s-ka, pod kierunkiem profesora Stanisława Szpora.

W październiku 1945 roku rozpoczął pracę na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej w Katedrze Podstaw Elektrotechniki na stanowiskach kolejno: starszego asystenta, adiunkta i docenta.

W okresie od 1 października 1957 do 30 września 1971 kierował Katedrą Elektrotechniki Ogólnej[2]. Dzięki niemu Katedra ta stała się cenionym ośrodkiem naukowym, zajmującym się przekładnikami. Jest autorem wielu publikacji z dziedziny przekładników, twórcą polskiej szkoły przekładnikowej. 24 kwietnia 1967 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk technicznych. Był prodziekanem ds. nauki Wydziału Elektrycznego, a w latach 1971–1975 – dyrektorem Instytutu Podstaw Elektrotechniki. Wypromował wielu doktorów nauk technicznych.

Za swoją działalność naukową i dydaktyczną został nagrodzony nagrodą Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego II stopnia (1970)[3] oraz nagrodami Rektora PŁ.

Zmarł 2 grudnia 1999, pochowany dnia 7 grudnia 1999 na Starym Cmentarzu w Łodzi[4].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Przekładniki, PWN Warszawa 1954 (I wydanie), PWT Warszawa 1959 (II wydanie).
  • Budowa przekładników, Łódź 1967.
  • Materiałoznawstwo elektryczne, PWN Łódź 1952 (l wydanie), PWN Łódź 1962 (II wydanie).

Źródło: Prof. Walenty Starczakow (1906–1999)[4]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b M.P. z 1955 r. nr 117, poz. 1543 „za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie szkolnictwa wyższego”.
  2. Zespół Przekładników i Kompatybilności Elektromagnetycznej [online], matel.p.lodz.pl [dostęp 2024-02-05].
  3. Komunikat o nagrodach Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego przyznanych w 1970 r. pracownikom naukowo-dydaktycznym szkół wyższych za szczególne osiągnięcia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Oświaty i Szkolnictwa Wyższego”. Nr A-1, poz. 10, s. 22, 31 stycznia 1971. Warszawa. [dostęp 2024-02-05]. 
  4. a b c d e Prof. Walenty Starczakow (1906–1999) [online], apw.ee.pw.edu.pl [dostęp 2024-02-05].
  5. M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 15 stycznia 1955 r. Nr 0/176 – na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]