Walery Maryański

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Gruzin (dyskusja | edycje) o 20:55, 26 mar 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Walery Maryański
ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1875
Żydaczów, Stulsko

Data i miejsce śmierci

6 maja 1946
Kraków

Przebieg służby
Lata służby

1914-1927

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

5 Batalion Saperów
12 Dywizji Piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie)
Odznaka Honorowa „Orlęta”

Walery Maryański vel Walerian Marjański (ur. 2 stycznia 1875 w Stulsku k. Żydaczowa, zm. 6 maja 1946 w Krakowie) – generał brygady inżynier Wojska Polskiego, olimpijczyk.

Życiorys

Po ukończeniu IV Gimnazjum we Lwowie wstąpił do cesarskiej i królewskiej Armii. Studiował w Akademii Wojskowo-Technicznej i w Szkole Wojennej w Wiedniu. W czasie I wojny światowej walczył na froncie galicyjskim, karpackim i besarabskim.

8 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do Dowództwa „Wschód” na stanowisko zastępcy szefa sztabu i szefa inżynierii. 19 marca 1919 wyznaczony został na stanowisko kwatermistrza Frontu Galicyjskiego, a 1 października tego roku - szefa sztabu 12 Dywizji Piechoty. Od 20 lipca do 20 sierpnia 1920 pełnił obowiązki szefa sztabu 2 Armii, a później szefa sztabu Okręgu Generalnego „Lwów” we Lwowie. 24 września 1921 mianowany został I oficerem sztabu w Inspektoracie Armii Nr 5. 8 czerwca 1922 jako oficer Sztabu Generalnego wcielony został do oddziału macierzystego – 5 Pułku Saperów w Krakowie[1]. Z dniem 1 października 1924 roku został mianowany dowódcą 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu[2].

1 grudnia 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku[3] i 17. lokatą w korpusie generałów. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządowej. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku[4]. Zamieszkał w resztówce Ryki w powiecie złoczowskim.

W 1924 w Paryżu był uczestnikiem Igrzysk Olimpijskich. Startował w konkurencji strzelania z pistoletu sylwetkowego, zajmując 21. miejsce.

Zmarł 6 maja 1946[5][6]. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie 10 maja 1946[6].

Był żonaty, miał syna i córkę[5].

Awanse

  • podporucznik (leutnant) – 1897
  • porucznik (oberleutnant) – 1901
  • kapitan (hauptmann II kl.) – ?
  • kapitan (hauptmann I kl.) – 1911
  • major (major) – 1917
  • pułkownik – zatwierdzony 29 maja 1920 z dniem 1 kwietnia 1920, w inżynierii i saperach, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[7], zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[8]
  • generał brygady – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 17. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 13 z 08.06.1922 r.
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 100 z 29 września 1924 roku, s. 553.
  3. Piotr Stawecki, Słownik biograficzny (...) s. 216 błędnie podana data starszeństwa - 15 marca 1924.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 37, 44.
  5. a b c Walery Maryański. Nekrolog. „Dziennik Polski”, s. 16, Nr 127 z 9 maja 1946. 
  6. a b Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Walery Maryański. rakowice.eu. [dostęp 2017-03-17].
  7. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 21 z 9 czerwca 1920 roku, poz. 547.
  8. Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 227.
  9. Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 4597/22 (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 314)

Bibliografia