Walki pod Darnicą

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa pod Darnicą
II wojna światowa, front wschodni
Ilustracja
Stacja Darnycja - widok współczesny
Czas

8 kwietnia 1944

Miejsce

Darnycja k. Kijowa

Terytorium

ZSRR

Przyczyna

niemiecki nalot na stację kolejową

Wynik

odparcie ataku lotniczego

Strony konfliktu
 ZSRR
Polska
 III Rzesza
Dowódcy
ppłk Włodzimierz Sokołowski n/n
Siły
8 armat plot.,
5 pkm
50 Ju 88
Straty
45 poległych i zmarłych z ran,
7 zaginionych,
53 rannych,
3 zniszczone armaty plot., pkm i PUAZO-3
5 strąconych Ju 88
Położenie na mapie Związku Radzieckiego
Mapa konturowa Związku Radzieckiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia50°25′53″N 30°38′41″E/50,431389 30,644722

Bitwa pod Darnicąbitwa polskich żołnierzy obrony przeciwlotniczej stoczona 8 kwietnia 1944 roku o stację i węzeł kolejowy Darnica, podczas II wojny światowej.

Przebieg[edytuj | edytuj kod]

W marcu 1944, zgodnie z rozkazem dowódcy Armii Polskiej gen. dyw. Zygmunta Berlinga nr 038, jednostki polskie przegrupowywały się transportem kolejowym na Ukrainę w rejon Żytomierza i Berdyczowa. 23 marca 1 samodzielny dywizjon artylerii przeciwlotniczej pod dowództwem ppłk. Włodzimierza Sokołowskiego, w składzie: dowództwo i sztab, 1 bateria (dowódca – por. Iwan Kononienko; 4 armaty plot. kalibru 37 mm), 3 bateria (dowódca – por. Mikołaj Aripowski; 4 armaty plot. kalibru 85 mm), pluton plot. karabinów maszynowych (dowódca – ppor. Jakub Łubski; 5 pkm kalibru 12,7 mm), załadowany na transport operacyjny nr 15046 na stacji Poczynek, przemieszczał się po trasie: Smoleńsk, Briańsk, Darnica (przedmieścia Kijowa)[1]. 7 kwietnia w południe dywizjon przybył do Darnicy. Na stacji stało wiele transportów operacyjnych, czekając na swoją kolejkę przeprawy na zachodni brzeg Dniepru.

Było jeszcze widno 7 kwietnia, gdy w obronie przeciwlotniczej Kijowa i Darnicy zarządzono alarm przeciwlotniczy. Nad Darnicą przeleciały dwa niemieckie samoloty rozpoznawcze Focke-Wulf Fw 187 na wysokości około 7000 m, wykonały zakręt i odleciały na zachód.

W nocy z 7 na 8 kwietnia o 0:45 nad Darnicą pojawiło się około 50 niemieckich bombowców Junkers Ju 88 i rozpoczęło bombardowanie węzła kolejowego i znajdujących się na nim transportów wojskowych[2]. Dywizjony: sowiecki i polski otworzyły ogień. Mimo ośmiu bezpośrednich trafień bomb w wagony kolejowe, przeciwlotnicy prowadzili skuteczny ogień zaporowy z dział i karabinów maszynowych. Strącono 2 niemieckie samoloty i trzy bomby oświetlające[3].

Straty dywizjonu: 45 poległych i zmarłych z ran, 7 zaginionych, 53 rannych; zniszczone – armata plot. kalibru 85 mm, 2 armaty plot. kalibru 37 mm, plot. karabin maszynowy kalibru 12,7 mm, przyrząd do kierowania ogniem artylerii plot. PUAZO-3[4].

Walki żołnierzy polskich pod Darnicą zostały upamiętnione na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie, napisem na jednej z tablic w okresie lat 1945–1990: "DARNICA 8 IV 1944"[5].

Polegli i zmarli z ran[6][edytuj | edytuj kod]

  1. Kan. Jan Albin, ur. 1911, s. Marcina – szofer
  2. Bomb. Bazyli Andruszczyszyn, ur. 1919, s. Michała – obsługa działa
  3. Ogn. Bolesław Józef Balcer, ur. 1909, s. Władysława – szef 1 baterii,
  4. Por. Stanisław Bednarz, ur. ?, s. Jana – szef łączności dywizjonu
  5. Kpr. Karol Bers, ur. 1913, s. Piotra – mechanik traktorowy
  6. Kan. Ryszard Bober, ur. 1922, s. Franciszka – traktorzysta
  7. Kan. Stanisław Brodzki, ur. 1922, s. Antoniego – zwiadowca
  8. Kan. Józef Bukatko, ur. 1919, s. Adama – obsługa działa
  9. Kan. Jan Cap, ur. 1909, s. Teodora – zwiadowca
  10. Kpr. Berko Ferdman, ur. 1919, s. Sendera – celowniczy
  11. Bomb. Izaak Geninder, ur. 1919, s. Józefa – obsługa ckm
  12. Kpr. Justyn Gesewicz, ur. 1918, s. Jana – obsługa działa
  13. Kan. Konstanty Góralski, ur. 1908, s. Mariana – obsługa działa
  14. Kpr. Stefan Helu, ur. 1919, s. Aleksandra – zastępca dowódcy drużyny ckm
  15. Kan. Jerzy Jemiec, ur. ?, s. Michała – dalmierzysta
  16. Kan. Zdzisław Kalinka, ur. 1926, s. Michała – obsługa działa
  17. Kpr. Ignacy Karliński, ur. 1923, s. Adolfa – obsługa ckm
  18. Bomb. Stanisław Klimek, ur. 1925, s. Antoniego – obsługa działa
  19. Por. Iwan Kononienko, ur. 1920, s. Aleksandra – dowódca 1 baterii
  20. Kan. Lidia Krupicka, ur. 1920, c. Fiodora – dalmierzysta
  21. Kan. Demian Kukura, ur. 1919, s. Bazylego – obsługa działa
  22. Kpr. Michał Kurczewski, ur. 1911, s. Wincentego – dowódca drużyny ckm
  23. Kpr. Jan Leonowicz, ur. 1924, s. Marcina – telefonista
  24. Bomb. Kazimierz Łojek, ur. 1920, s. Stanisława – starszy telefonista
  25. Kan. Arnold Malson, ur. 1922, s. Michała – szofer
  26. Bomb. Paweł Nikoniuk, ur. 1917, s. Andrzeja – obsługa działa
  27. Bomb. Władysław Norman, ur. 1920, s. Aleksandra – celowniczy
  28. Bomb. Bolesław Nowogoński, ur. 1921, s. Alberta – traktorzysta
  29. Kan. Michał Olszewski, ur. 1919, s. Aleksandra – dalmierzysta
  30. Kan. Tadeusz Palczewski, ur. 1921, s. Jana – traktorzysta
  31. Kan. Tadeusz Polak, ur. 1924, s. Piotra – obsługa działa
  32. Kpr. Szczepan Probala, 1919, s. Marcina – obsługa działa
  33. Kpr. Michał Przybysz, ur. 1912, s. Jana – instruktor chemiczny
  34. Kpr. Tadeusz Rogowski, ur. 1919, s. Adolfa – dowódca działonu
  35. Plut. Mieczysław Roszkowski, ur. 1918, s. Jana – zastępca dowódcy plutonu ds. politycznych
  36. Kpr. Adolf Różycki, ur. 1917, s. Stefana – starszy telegrafista
  37. Kpr. Witalis Rutkowski, ur. 1918, s. Kazimierza – radiotelegrafista
  38. Kan. Bernard Jan Schier, ur. 1917, s. Edwarda – obsługa ckm
  39. Kpr. Józef Socha, ur. 1920, s. Józefa – dowódca działonu
  40. Bomb. Paweł Stankiewicz, ur. 1919, s. Błażeja – obsługa ckm
  41. Kpr. Stanisław Szklarzewski, ur. 1919, s. Dominika – dowódca drużyny ckm
  42. Kan. Bronisław Szumacher, ur. 1920, s. Mariana – telefonista
  43. Bomb. Józef Świderski, ur. 1909, s. Gawryła – obsługa działa
  44. Ogn. Witold Turczewski, ur. 1918, s. Franciszka – rusznikarz
  45. Kan. Eugeniusz Zakrzewski, ur. 1917, s. Bolesława – obsługa działa

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Szkoła Podstawowa nr 4 w Piastowie nosi imię Bohaterów spod Darnicy.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jerzy Bordziłowski [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. s. 297.
  2. Jerzy Ostrowski: Pierwszy Przeciwlotniczy. Z dziejów 1 Samodzielnego Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1966, s. 68–91.
  3. Jerzy Ostrowski: Pierwszy Przeciwlotniczy. Z dziejów 1 Samodzielnego Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1966, s. 74 i 86.
  4. Zbigniew Moszumański, O stratach bezpowrotnych 1 Samodzielnego Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej, „Przegląd Historyczno-Wojskowy” 2004, nr 2, s. 292–294.
  5. Marcin Kuhiwczak & Łukasz Mydlarski|design by Patryk Rydzyk|2011, ..::  :: Aktualności ::.. [online], 16dz.wp.mil.pl [dostęp 2016-05-12].
  6. Tamże, s. 294–295; Leszek Kocoń, Zaginieni 1939–1945. Postępowania o uznanie za zmarłego i stwierdzenie zgonu, t. 1, Powiat łomżyński, Białystok 2008, s. 203.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jerzy Bordziłowski [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. Tom 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
  • Zbigniew Moszumański, O stratach bezpowrotnych 1 Samodzielnego Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej, „Przegląd Historyczno-Wojskowy” 2004, nr 2, s. 291–295.
  • Jerzy Ostrowski: Pierwszy Przeciwlotniczy. Z dziejów 1 Samodzielnego Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1966.
  • Kazimierz Sobczak [red.]: Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.